—คิมโดยองเป็นคนขี้ร้อน
ไม่ว่าจะอยู่ในสภาพอากาศแบบไหนเจ้าเหงื่อเม็ดโตก็มักจะปรากฏตัวให้เห็นอยู่เสมอ ก่อนจะตามมาด้วยใบหน้าบูดบึ้งตามอารมณ์ของเจ้าตัวนั่นจึงพลอยทำให้ผู้คนรอบข้างรู้สึกหวั่นเกรงเพราะไม่มีใครเคยวิ่งตามอารมณ์ของคิมโดยองทันเลยสักคน
“ต้นฉบับโดนตีกลับอีกแล้วเหรอ”
แต่คงไม่ใช่กับจอห์นนี่ซอ— ผู้ชายที่แทบไม่ต้องวิ่งตามคิมโดยองเลยสักครั้งแต่กลับเข้าใจและรับรู้ได้ถึงทุกๆความรู้สึกนึกคิดของอีกฝ่ายเสมอ
“หรือพี่ต้องดูแอร์ให้อีกแล้ว?”
“ใช่จริงๆสินะ”
ก็คนมันชอบมากๆนี่นา ทำไมถึงจะไม่รู้ล่ะคิมโดยองเป็นคนยังไง
“เมื่อไหร่พี่จะเลิกเดาใจเราถูกสักทีเนี่ยนี่เราว่าเราก็กลบเกลื่อนด้วยงานแบบเนียนๆ ได้แล้วนะ”
“จนกว่าพี่—จะเลิกรักเราล่ะมั้ง”
แน่นอนว่าคิมโดยองเองก็รับรู้ได้ถึงทุกๆความรู้สึกของจอห์นนี่ซอ
“งั้นก็ฝากน้องแอร์สุดดื้อของเราด้วยก็แล้วกันรอช่างมาสามวันแล้วเนี่ย หงุดหงิดชะมัด”
เสียงบ่นงุ้งงิ้งดังขึ้นในขณะที่ร่างของเจ้าของห้องหมุนตัวเดินกลับเข้าไปข้างในก่อนที่ร่างของแขกเจ้าประจำเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเครื่องปรับอากาศเจ้าปัญหาจนสุดท้ายก็ต้องเผยรอยยิ้มบางๆ ออกมาเมื่อมองเห็นสาเหตุหลักที่ทำให้คิมโดยองบ่นเป็นกระต่ายกินแครอทเน่าแบบนี้
“คุณแม่เพิ่งกลับไปเหรอ?”
“อื้อเอ๊ะ พี่รู้ได้ไงว่าแม่เรามา” สิ้นเสียงใส จอห์นนี่ก็ยกรีโมตเครื่องปรับอากาศขึ้นก่อนจะเคาะปลายนิ้วลงบนพื้นผิวด้านข้างเบาๆพลางทำหน้าเอือมระอาให้คนตัวเล็กที่ยังคงขมวดคิ้วมองกันตาขวางแบบนั้น
น่ารักน้อยซะที่ไหนล่ะกระต่ายตัวนี้น่ะ
“เมื่อคืนคุณแม่ปรับรีโมตให้ถูกไหม?”ก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาไม่เบานักเมื่อเข้าใจถึงปัญหาหลักของความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นจนต้องโทรเรียกช่างประจำตัวให้รีบมาหาที่ห้อง
“เด็กบ๊อง”หนุ่มรุ่นพี่ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ เมื่อพบว่าคิมโดยองกำลังหน้าแดงและรีบเดินเข้ามาหาด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียดแย่งรีโมตไปจากมือหนาก่อนจะกดลดอุณหภูมิให้ต่ำถึงยี่สิบองศาเซลเซียสและทิ้งตัวลงนอนผึ่งความเย็นทันทีเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินอาย
“นอนนะห้ามกลับก่อนเราตื่นด้วย”
“ใครบอกว่าจะกลับกันล่ะ”
“ดีงั้นมานอนด้วยกันเลยมา”
จอห์นนี่นอนมองใบหน้าหวานในอ้อมกอดที่ยังคงหลับสนิทอยู่มาได้หลายชั่วโมงแล้วเขารู้ดีอีกเช่นกันว่าคิมโดยองเป็นคนขี้หนาว ชอบห่มผ้าห่มผืนหนาๆ แต่กลับมีนิสัยชอบเปิดแอร์ให้เย็นที่สุดเท่าที่จะเย็นได้เพราะกลัวเหงื่อออกตอนนอน
ช่างเป็นคนที่นิสัยแปลกประหลาดแต่กลับน่ารักอย่างหาที่สิ้นสุดไม่ได้เลยจริงๆ
“อือออหนาววว พี่จอห์นอย่าขยับซี่~” ที่บอกว่านิสัยน่ารักน่ะมันไม่ใช่แค่นั้นหรอกนะ
“ผ้าห่มไม่อุ่นเท่ากอดของพี่หรอกนะ~อยู่เฉยๆ เลย”
ความขี้อ้อนติดเอาแต่ใจนั่นต่างหากที่ทำให้จอห์นนี่ซอคนนี้หลงรักคิมโดยองแบบหัวปักหัวปำ
—แถมหลงอย่างหนักจนเผลอกระชับกอดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวอีกแล้วสิ
แต่เจ้ากระต่ายของเขาคงไม่ว่าอะไรหรอก
ในเมื่ออ้อมกอดของเขาคือผ้าห่มที่ดีที่สุดในโลกของคิมโดยอง
เป็นผ้าห่มรุ่นลิมิเต็ดที่มีเพียงผืนเดียวบนโลกด้วยนะ
—แถมยังมีไว้ให้คิมโดยองเป็นเจ้าของเพียงคนเดียวตลอดไปเลยด้วย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in