Bufan & Muziyang

เขายกมือขึ้นมากุมหน้าอกข้างซ้ายยามที่รู้สึกปวดหนึบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงฝากล่องให้เปิดออกช้าๆ

ข้างในเต็มไปด้วยรูปโพราลอยด์หลายใบ ส่วนใหญ่เป็นรูปปู่ฝานในอิริยาบถต่างๆ นิ้วเรียวยาวหยิบรูปเหล่านั้นขึ้นมาพินิจพิจารณา จื่อหยางคลี่ยิ้มออกมาเบาๆ เมื่อนึกได้ว่าเขาไม่เคยถ่ายรูปอีกคนตอนเผลอๆ ได้เลย ผิดกับเขาที่โดนปู่ฝานแกล้งได้ทุกที

เขาวางรูปโพราลอยด์ลงในกล่องที่เดิมเพื่อหยิบดอกกุหลาบแห้งที่ถูกทับเก็บไว้อย่างดีขึ้นมา

กุหลาบดอกแรกสำหรับวาเลนไทน์ปีแรกของเรา

พร้อมกับข้อความที่เป็นตัวเลขเจ็ดตัว

‘5201314’

'ฉันรักเธอชั่วนิรันดร์' . . .

จื่อหยางปาดหยดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันไหลออกมาตอนไหน

เขาเก็บกุหลาบใส่กล่องอย่างทะนุถนอมก่อนจะหยิบจดหมายที่อีกคนเขียนหาเขาตอนที่เขาต้องไปทำงานที่ต่างเมือง โทรศัพท์กลายเป็นที่ทับกระดาษไปเมื่อที่ๆ จื่อหยางอยู่สัญญาณยังเข้าไม่ถึง หลายปีก่อนเทคโนโลยีไม่ได้ทันสมัยและสะดวกสบายเท่าตอนนี้ วิธีที่จะบรรเทาความคิดถึงได้ก็คือการเขียนจดหมายหากัน

ปู่ฝานไม่ชอบเขีียนจดหมายเพราะเขาบอกว่าลายมือเขาไม่สวย แต่ถึงอย่างนั้นจื่อหยางก็ยังได้รับจดหมายจากคนรักทุกวัน

ตัวอักษรยึกยือที่อ่านเมื่อไหร่ก็รู้สึกอบอุ่นที่หัวใจทุกครั้ง

เขาเก็บมันลงที่เดิมเตรียมจะปิดฝาพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอีกสิ่งที่นอนนิ่งอยู่ในกล่อง

นกกระเรียนกระดาษที่ยังพับไม่เสร็จดี

ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวหยุดชะงักลง

จื่อหยางรู้สึกว่ามือตัวเองสั่นตอนที่เอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมามันยับยู่ยี้เล็กน้อย หยาดน้ำใสกลับมาคลอหน่วงอยู่ที่ขอบตาเรียวอีกครั้งก่อนจะร่วงหลนไปตามแรงโน้มถ่วง

ภาพความทรงจำเก่าๆ ถูกฉายวนซ้ำอยู่ในหัวของจื่อหยางราวกลับจะตอกย้ำว่า

บนโลกใบนี้ไม่มีปู่ฝานของเขาอีกต่อไปแล้ว

เขาไม่เคยเชื่อในนกกระเรียนพันตัวบ้าบออะไรนี่ที่ปู่ฝานคอยพับให้เขาเรื่อยมา ที่เขาสองคนได้รักกัน ได้ใช้ชีวิตร่วมกันก็เป็นเพราะมู่จื่อหยางรักปู่ฝานอยู่แล้วต่างหาก

ทั้งที่ไม่เชื่อ. . .

ทั้งที่พับไม่เป็น. . .

แต่ตอนนั้นเขากลับนั่งพับมันทั้งวันทั้งคืนเพียงเพราะหมอบอกกับเขาว่า

ปู่ฝานอาจจะรอดถ้ามีปาฏิหาริย์

เขานั่งพับนกกระเรียนตัวที่หนึ่งพันพร้อมกับอธิษฐานในใจ ก่อนจะรีบยัดมันใส่ในกระเป๋ากางเกงแล้วรีบบึ่งรถไปที่โรงพยาบาลทันทีเมื่อได้รับโทรศัพท์ว่าปู่ฝานอาการทรุดหนักกว่าเดิม

ใจเต้นถี่รัวตอนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องพัก เขาผลักประตูเขาไปเห็นหมอกับพยาบาลที่กำลังมองเขาด้วยสายตาที่เขาไม่อยากเห็นก่อนจะเดินออกไปเพื่อให้เขาได้อยู่กับอีกคน

ขาสองข้างพยายามทรงตัวเดินไปยังข้างเตียงคนไข้

เขาเห็นปู่ฝานนอนอยู่ตรงนั้น

แต่เขากลับรู้สึกว่าปู่ฝานจากเขาไปในที่ๆ ไกลแสนไกล

ปู่ฝานไม่กลับมาหาเขาอีกแล้ว

ตลอดกาล. . .

ร่างบางเซไปชนเข้ากับขวดโหลที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงจนมันหล่นลงมาแตกละเอียด นกกระเรียนกระดาษทั้งเก้าร้อยเก้าสิบเก้าตัวกระจัดกระจายอยู่บนพื้นห้อง จื่อหยางทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ไปพร้อมๆ กับหัวใจที่แตกสลายไม่ต่างจากขวดโหลใบนั้น

นกกระเรียนตัวที่หนึ่งพันถูกกำเอาไว้ในมือของมู่จื่อหยางแน่น ตอกย้ำให้เขารู้ว่าสุดท้ายแล้วต่อให้เขาพับนกกระเรียนไปจนถึงตัวที่หนึ่งหมื่นหรือหนึ่งแสน

ปู่ฝานก็ไม่อาจกลับมาหาเขาได้. . .

.

.

.

.

จื่อหยางกำลังร้องไห้และกำนกกระเรียนกระดาษเอาไว้อย่างวันนั้น

เขาดึงชายเสื้อขึ้นมาซับน้ำตาของตัวเองพลางจ้องมองสิ่งที่อยู่ในมือด้วยสายตาว่างเปล่า นกกระเรียนตัวนี้ไม่มีความหมายกับเขาอีกต่อไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เลือกที่จะพับมันต่อจนเสร็จ

กลายเป็นนกกระเรียนที่สมบูรณ์

เขาเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อข้างที่ตรงกับหัวใจของเขาก่อนจะวิ่งลงไปที่ชั้นล่างเมื่อยินเสียงแม่เรียก ไม่ลืมที่จะกอดกล่องแห่งความทรงจำใบนั้นลงไปด้วย

มู่จื่อหยางเหลียวมองดูบ้านที่เขากับปู่ฝานเคยอยู่ด้วยกันขณะที่รถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป

.

.

.

.

"ขอให้ปู่ฝานมีความสุขไม่ว่าจะอยู่แห่งหนใดก็ตาม"

นั่นคือคำอธิษฐานสุดท้ายที่เขาอธิษฐานกับนกกระเรียนตัวที่หนึ่งพันตรงอกข้างซ้ายของเขา

.

.

.

.

.

.

E N D

.

.

.

.

.

.

พล็อตเรื่องมาแรงแซงทางโค้งทากๆ แซงพล็อตของทุกเรื่อที่ดองเอาไว้

เกิดจากการที่ไปเห็นนกกระเรียนที่ตัวเองเคยพับเอาไว้แล้วก็นึกไปถึงตอนมัธยมที่เคยตั้งใจจะพับให้ถึงพันตัวเพื่อไปสารภาพรักกับรุ่นพี่ที่ชอบ แต่ยังไม่ถึงตัวที่หนึ่งพันพี่เขาก็ชิงตั้งสถานะคบกับผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว...จุดจบสุดท้ายของนกเหล่านั้นก็คือกลายเป็นเถ้าธุลีในเตาทำกับข้าวที่บ้าน555555555

เราทำปู่ฝานร้องไห้มาหลายเรื่องแล้วอะเรื่องนี้ก็สลับกันบ้างเนอะ แต่สลับทีก็ยื่นบทหนักให้พี่มู่เลย โอ๋เอ๋นะคะ สัญญาว่าจะเขียนแนวหวานๆ มาปลอบใจบ้าง

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคกากๆ ของคนกากๆ นะคะ ติชมกันได้ ด่าได้แต่อย่าแรงเพราะนุ้บอบบาง เริ้บ.


♥ @genonerzou_