คืนนี้ฉันจะต้องเขียนอะไรสักอย่าง บอมคิดอย่างนั้น

บอมคิดอย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาทั้งคืนแต่บอมก็ไม่ได้เขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากระบายความโกรธเกรี้ยวทั้งมวลลงในช่องสเตตัสแล้วตั้งค่าการเข้าถึงเป็น 'Only me'

อันที่จริง กว่าจะถึงขั้นนั้น บอมพิมพ์แล้วลบแล้วพิมพ์แล้วลบตั้งไม่รู้กี่ครั้ง มันอาจจะเพราะนิ้วที่อวบอ้วนเกินกว่าจะแตะสัมผัสได้ถนัด หรือว่าถ้อยคำนั้นระเบิดปะทุผ่านรอยปริเหมือนเขื่อนร้าว ที่กำลังพัง

สัตว์ป่าต่างหนีตายจากน้ำที่ไหลลงมาเร็วแรงด้วยพลังงานศักย์ที่สะสมไว้

คืนนี้ฉันจะต้องเขียนอะไรสักอย่าง บอมคิดอย่างนั้น ซ้ำอีกครั้ง

แต่มันยากนะ... บอมพูดกับตัวเอง ...ที่จะคุยกับใครก็ไม่รู้ เราไม่เห็นใบหน้าเขาชัดเจน เราไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เราไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเขายังเป็นมนุษย์อยู่มั้ย!

เพี๊ยะ..

เราเห็นว่าไม่ได้การ เลยตบหน้าบอมเรียกสติสักที

นั่น เป็นเส้นที่นายไม่อาจข้าม

ถ้าข้ามไป ก็จบกัน

ถัดจากนั้น ไม่ว่านายจะเขียนอะไรออกมา มันจะเป็นแค่รอยขาวขาวดำดำที่ไม่มีความหมายอะไรเลย

. . .

คืนนี้ฉันจะต้องเขียนอะไรสักอย่าง

บอมคิดอย่างนั้นจนผมเขียนเรื่องของบอมออกมา