เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเราถึงอยากให้เจนเข้าใจ หรือตั้งแต่เริ่มต้น ว่าทำไมเราถึงอยากพูดให้เจนฟัง

เจนไม่มีเรื่องเล่าเชิงความคิดนามธรรมมาฝากเรา แต่เขามีภาพ และสิ่งจับต้องได้ต่างๆ มาฝากเสมอ เช่น การเดินเท้ารอบเทือกเขาอันนาปุรณะ ร่องรอยและลวดลายของมอสบนก้อนหิน บทสนทนาสุดหยาบคายกับฝรั่งเหยียดผิวที่พบเจอในทริปดำน้ำ การเปิดร้านขายอุปกรณ์สเก็ตบอร์ด และวันหนึ่งเจนก็ปิด ทิ้ง ทุบ ทุกอย่างที่ทำอยู่ แล้วบินไปอัดเสียงในสตูดิโอแอ๊บบี้โรดส์ 

ทุกอย่าง เรารู้เมื่อเขากลับมาแล้ว

ช่วงนี้เจนอยู่เฉยๆ 

ตอนนี้เจนนั่งนิ่ง ฟัง เอนหลังพิงพนัก ยื่นเท้าเหยียดยาวใต้โต๊ะ หันศีรษะไปทางอื่น และด้วยองศาของหูที่ตรงแหน่วมายังเรา เราจึงหลอกตัวเองอย่างเนียนแนบว่าเจนกำลังฟัง

เราควรจะเข้าใจได้เสียทีว่าเจนไม่ได้ฟัง เขาแค่ได้ยิน

เพราะตอนนี้ มันชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไร ว่าเจนกำลังเดือด และโกรธในสิ่งที่เรากำลังพูด อย่างรุนแรง

. . .

เจนพูดน้อย เขาใช้ชีวิตอย่างเราๆ ท่านๆ (แน่นอนว่าเขารู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตมากกว่า คุ้มค่ากว่า) แต่ไม่ถนัดในการบรรยายสิ่งที่คิด 

เวลาไม่เห็นด้วย เจนจึงไม่เสียเวลามาดีเบต เขาแค่แคปข้อความหลังไมค์ไปโพสต์ต่อ

เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเราถึงอยากให้เจนเข้าใจ..