ชิตขายอีโค่คาร์ไปเมื่อสองปีก่อนและหันมาปั่นจักรยาน เรื่องมันง่ายๆ แค่วันหนึ่งขับรถกลับมาจากเต็นท์รถด้วยอารมณ์หงุดหงิด เขารับไม่ได้กับราคารับซื้อที่ต่ำเตี้ยทั้งที่รถของเขาค่อนข้างใหม่ จึงกลับบ้านมาตั้งสเตตัสขายรถในหน้าเฟซบุ๊ค พอดีมีเพื่อนของเพื่อนของแฟนเก่าทักแชทมาในกล่องข้อความ ปิดการขายได้ภายในครึ่งชั่วโมง

ชิตเลยไม่มีรถ และได้จักรยานพับได้ราคาแสนนิดๆ มาใช้งานในระยะทางซอยคอนโด-สถานีรถไฟฟ้า

ชิตขายจักรยานไปเมื่อสองเดือนก่อนและหันมาเดิน เรื่องมันน่าจะเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรกเสียด้วยซ้ำ เพราะระยะการปั่นจักรยานของเขาอยู่ที่ 2.4 กิโลเมตรเท่านั้นเอง วันหนึ่งเขาก็เบื่อกับอาการหวาดระแวงว่าจักรยานจะถูกขโมย และขี้เกียจจูงจักรยานบุกทะลวงเข้าไปในฝูงชนยามเดินบนทางเท้าอันแน่นขนัด

ชิตสนใจในมนุษย์จนบางทีก็รู้สึกว่า หรือตัวเขาเองไม่ได้เป็นมนุษย์? แถมความสนใจของเขานั้นหยุดอยู่เพียงจักษุประสาท เขาสนใจแค่รูปร่างหน้าตาของมนุษย์

ทุกเช้า ในการเดินทางโดยระบบขนส่งสาธารณะ ทุกครั้งที่สายตาของเขาจับจ้องที่ด้านหลังศีรษะและรูปร่างที่ก้าวย่างไปข้างหน้า เขาจะมีจินตภาพถึงหน้าตาของเจ้าของศีรษะนั้น มันเป็นภาพรางๆ ที่ร่างขึ้นมาจากโครงร่าง สไตล์การแต่งตัว กระเป๋าหรือว่าสัมภาระ แต่ที่ชิตพิจารณาและเห็นความเชื่อมโยงเป็นพิเศษคือช่วงขาและลักษณะของรองเท้า

เวลาเย็นหลังเลิกงานชิตก็ใช้ระบบขนส่งสาธารณะเช่นกัน แต่จังหวะท่องท่าการเดิน และกลิ่นในอากาศนั้นหมักหมมเหนื่อยล้า ไม่เหมาะแก่การสังเกตอย่างละเอียด

ทุกเช้า ชิตจะฝึกปรือการสร้างภาพในหัวด้วยการเดินตามหลังมนุษย์สักคนหนึ่ง ใครก็ได้ สักคนที่เขาสนใจ เขาจะเดินไปเรื่อยๆ ด้วยจังหวะสอดคล้อง กระทั่งเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆ จนสบโอกาสแซงผ่านหน้าเป้าหมายไป และหาโอกาสในการมองหน้าคนคนนั้น

ภาพจินตนาการย่อมต้องการการพิสูจน์ หลายครั้งใบหน้า 'ที่แท้จริง' นั้นเป็นคนละเรื่องละราวจากใบหน้าที่ชิตวาดไว้ในหัว บ้างดวงตาก็หรี่ปรือเกินไป บ้างริมฝีปากก็ยับย่นเกินไป บางขนคิ้วก็เข้มหนาเกินไป จมูกนั่นก็ไม่ใช่องศาชันอย่างที่เขาวาดไว้

ถึงเขาจะคะเนผิดทุกครั้ง แถมส่วนมากก็ไม่ค่อยจะใกล้เคียง แต่เขาก็ทำอย่างนั้นทุกๆ เช้า ทุกๆ วัน มันเป็นงานอดิเรกแปลกๆ ที่เขาไม่เคยเล่าให้ใครฟัง และนั่นเป็นเหตุผลที่เขามักไปไหนมาไหนคนเดียว

กระโปรงพลีทยาวสีกรมท่า เสื้อนักศึกษาขนาดพอดีตัว ไรขนบางๆ ผิวขาวเหลือง เกือบซีด การแกว่งแขนมีอะไรบางอย่างเหมือนเด็กๆ ผมเรียบ ยาว ตรง สีน้ำตาลเข้ม มัดเป็นหางม้าด้วยที่รัดผมสีเขียวอ่อน รองเท้าหนังกลับส้นแบนหัวมน เหยียบส้น เดินเหมือนยีราฟ คะเนด้วยสายตาเธอน่าจะสูงสัก 175 เซนติเมตร หนักประมาณ 50 กิโลกรัม แต่นั่นไม่สำคัญหรอก

เหมือนเดิม เขาวาดภาพใบหน้าหนึ่งในหัว ค่อยๆ ขึ้นเค้ารางอันลางเลือน (ถึงตรงนี้คุณอาจลองวาดภาพใบหน้าที่คุณคุ้นเคยขึ้นมาสักใบหน้าหนึ่งก็ได้ครับ - ผู้เล่าเรื่อง) แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิมนั่นคือ เมื่อเข้าไปในขบวนรถไฟฟ้า เขานั่งตรงข้ามกับนักศึกษาคนนี้

เธอมีใบหน้าเหมือนที่เขาวาดไว้ไม่ผิดเพี้ยน...

เหมือน แม้กระทั่งท่าเอนพิงและหลับตางีบในยามเช้าของวันที่มีเลคเชอร์แปดโมงในวิชาที่โคตรน่าเบื่อ

ชิตทบทวนความทรงจำและถามตัวเอง ว่าเขารู้จักหญิงสาวตรงหน้าหรือไม่ แต่ยิ่งดำลึงลงไปในความทรงจำเขากลับยิ่งไม่เห็นอะไรคลับคล้ายคลับคลาเลยสักอย่าง ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่ใบหน้าอันจินตนาการจากด้านหลังศีรษะจะมาทับซ้อนตรงกับความเป็นจริง ความฉงนทำให้เขาลอบมองเธอบ่อยครั้งจนลืมซ่อนพิรุธ โชคยังดีที่เธอหลับ (ไม่อย่างนั้นเรื่องเล่าเรื่องนี้น่าจะคลี่คลายเป็นเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของคนน่าเบื่อในเมืองใหญ่ได้ เธออาจจะจ้องกลับมา อาจมีความอิหลักอิเหลื่อของบทสนทนา หรือว่าการนัดพบอันเงียบงัน... แต่ก็นั่นแหละครับ เธอหลับ - ผู้เล่าเรื่อง)

ชิตคิดอยู่นานก็คิดไม่ตก จนกระทั่งถึงสถานีที่เขาต้องลง เขาเดินออกมา ทิ้งจินตนาการอันสมจริงไว้ข้างหลัง

บางทีนะ พรุ่งนี้เช้าเขาจะ...