จากช่วงแรก ๆ ที่ห้องเงียบมาก กลายเป็นทุกคนเริ่มสนิทกัน ไปคาเฟ่ ไปเล่นเกม ไปกินข้าวด้วยกันแทบทุกวันหลังเลิกเรียน คอยสอนวัฒนธรรมของชาติตัวเองให้กันและกัน เพิ่งสนิทกันได้ไม่นานก็ถึงเวลาต้องจากกันแล้ว

จำได้ว่าตอนนั้นเราเศร้ามาก เรารู้ว่ามีนะ โอกาสที่จะได้เจอกันอีก แต่ก็คงยากมากแน่ๆที่ทุกคนจะว่างพร้อมกันแล้วกลับมาเจอกันอีก TT____TT 

วันสุดท้ายของการเรียนก็เรื่อย ๆ ไม่ได้มีใครแสดงอาการเศร้าอะไรออกมาขนาดนั้น แต่จากปกติที่เรียนวันละ 4 ชม ในวันสุดท้ายเหมือนจะเรียนแค่ 2ชม และอีก 2 ชมที่เหลือก็เป็นการเขียนจดหมายให้เพื่อนทุก ๆ คนเป็นที่ระลึก แถมอาจารย์ยังเปิดเพลงเศร้า ๆ คลอไปด้วย

เพื่อนๆทุกคนน่ารักมากเลย พยายามเสิร์ชหาภาษาไทยในเน็ตแล้วก็พยายามเขียนในจดหมายมาให้เรา เราซาบซึ้งมากจริงๆ เพราะตัวอักษรไทยคือเขียนยากไม่ไหว55555555555555

พอเขียนจดหมายเสร็จก็มีมอบเกียรติบัตรเป็นที่ระลึกว่าจบคอร์สแล้วนะ สามารถเรียนกึบต่อไปได้นะ (แต่เราต้องกลับไทยแล้ว ฮือ ปี3ที่แสนโหดร้ายรอเราอยู่ T_T) บนเกียรติบัตรจะมี sticker สีทองสองแบบก็คือ 

เราได้อันหลังมาา เพราะเคยเรียนที่ไทยมาแล้วด้วยแหละะะ ส่วนมาเรียนครบคือไม่มีทางเลย ขาดไป 5 วัน ไปเที่ยวบ้าง ติดซีรีส์บ้าง ขกบ้าง 5555555555 พอเราได้คะแนนเยอะสุดในห้องสถาบันภาษาก็มีของที่ระลึกให้อีกอย่างก็คือ กระบอกน้ำเก็บความเย็น สีน้ำตาลเงาๆ เราชอบมากกก ขนาดกำลังดี สกรีนคำว่า Ewha language center ไม่ใหญ่เกินไป เอามาใช้ที่ไทยได้แบบไม่เขิน ฮี่ๆๆ ^_______^

จริง ๆ ก็ไม่ได้มีพิธีอะไรมากมายสำหรับเด็กกึบ 1-4 หรอกค่ะ เท่าที่จำได้ถ้าเป็นเด็กกึบ 5-6 เหมือนจะมีพิธีจบให้แบบเป็นทางการมากกว่านี้ มีให้ชมรมเต้นมาเต้น มีใส่ชุดฮันบกไปรับ certificate บนเวทีค่ะ ส่วนของเราก็แบบชิว ๆ เป็นอาจารย์ประจำชั้นให้เกียรติบัตรทีละคนเลย 5555555 หลังจากนั้นก็มีเพื่อนในห้องคนนึงซื้อเค้กไอติม baskin robbin มาให้ทุกคนในห้องกินไปด้วยกัน เพื่อนน่ารักมากกกก ๆ ค่ะ TT______TT กินกันไปอาจารย์ก็ถามแต่ละคนว่าเป็นยังไงบ้าง อยากกลับบ้านหรืออยากเรียนต่อ เพื่อนบางคนก็ตอบว่าอยากกลับประเทศตัวเองมาก ๆ แล้ว บางคนก็บอกว่าจะกลับไปเก็บเงินมาเรียนต่อ ส่วนเราอยากอยู่ต่อมากกกแต่ก็ต้องกลับมาเรียนมหาลัยในไทยในจบก่อน ฮือ ถ้ารู้ว่าจะมีโควิดคงดรอปเรียน1ปีแล้วเรียนเกาอยู่ที่นู่นยาว ๆ ไปเลย เฮ่อ 

หลังกินเค้กไอติม บอกลา&ถ่ายรูปกับอาจารย์แล้ว เพื่อนๆในห้องก็ตัดสินใจจะไปกินหมูย่างแถวๆยอนนัมต่อค่ะ กินไปเม้าไป สัพเพเหระ แต่พอต้องแยกจากกันที่รถไฟใต้ดิน ความคิดที่ว่าเราคงไม่ได้เจอกันง่ายๆแล้วสินะมันแว้บขึ้นในหัวปุ้ปก็สึมเลยค่ะ 

เรากับเพื่อนอีก 3 คนยังไม่อยากแยกจากกันก็เลยไปคาเฟ่แถว ๆ ยอนนัมต่อ ไปถ่ายรูปตู้สติกเกอร์ ทำหลายๆอย่างก่อนจะต้องลาจริง ๆ แง้

ตอนนี้เหมือนมาพิมพ์บ่นว่าคิดถึงเพื่อนและชีวิตช่วงนั้นเฉย ๆ 

แต่ก็ใช่แหละ ตามนั้นเลย

 너무  너무 그리워 ㅠㅠ