เจครินของเหลวสีนำ้ตาลเข้มควันฉุยลงบนฝาถ้วย เขาจิบมันอย่างละเลียดพลางทอดสายตามองแม่นำ้กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตานั้นอย่างไม่มีจุดหมาย เกือบเดือนแล้วที่เขาปักหลักทำงานอยู่ในพื้นที่นี้  สถานที่ที่ไกลจากความศิวิไลใดๆ ไม่มีแม้กระทั่งไฟฟ้าและนำ้ประปาหรือเครื่องไฟฟ้าอำนวยความสะดวก เขาเดินทางมาถ่ายทำภาพชุดสารคดีของผู้คนแถบลำนำ้โขงทางตอนใต้สุดของประเทศลาวที่ติดชายแดนประเทศกัมพูชา  วันนี้เขาพอใจมากที่ได้จับภาพที่ต้องการ ชายพื้นเมืองขับเรือยนต์หาปลา และ โลมาอิระวดีที่เพิ่งเผยโฉมให้เขาได้เจอเป็นครั้งแรกในรอบห้าวัน

เจคตรวจภาพในกล้องของเขาช้าๆ พลางจิบกาแฟรสชืดบนลานทรายที่ขาวละเอียด เกือบสี่อาทิตย์แล้วที่เขาเดินทางจากบ้านเกิดมาทำงาน  หลังจากหยุดพักร้อนเพื่อฉลองปีใหม่กับครอบครัวของพี่สาวคนละพ่อซึ่งตอนนี้คือครอบครัวเดียวของเขาบนโลกใบนี้  และหลังจากค่ำคืนการเฉลิมฉลองปีใหม่ที่แสนจะประหลาดกับผู้หญิงที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน ผู้หญิงคนที่ยืนตรงข้ามกับเขาหน้าร้านที่วงดนตรีแจ๊สเปิดหมวกบรรเลงอยู่  ผู้หญิงที่เขาเดินตามและชวนเธอไปนั่งฟังเพลงอย่างอุกอาจ อะไรที่ทำให้เขาทำอย่างนั้นนะ เขาก็ยังไม่เข้าใจจนกระทั่งถึงวันนี้ 

"สิริ" เขาพึมพำออกมา น่าขำที่เขาตกใจตัวเองราวกับว่าเอ่ยคำต้องห้ามออกมากระนั้น  ทำไมเขาถึงคิดถึงเธอขึ้นมานะ  บางทีการที่เขามาอยู่ที่ดินแดนใกล้บ้านเกิดเมืองนอนของเธอนั้นอาจจะทำให้เขาหวนระลึกถึงเธอขึ้นมาก็ได้กระมัง ด้วยความสัตย์จริงว่าเขาไม่คิดอะไรมากกว่าอยากนั่งคุยกับใครสักคน และบังเอิญว่าเธอเป็นคนนั้นในตอนนั้นพอดี  และอาจจะเป็นเพราะบางอย่างในท่าทีของเธอที่ดึงดูดเขาก็เป็นได้ เขาไม่สนใจที่จะสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนใดมานานแล้ว หลังจากปราวตี ผู้หญิงเชื้อสายอินเดียมาเลเซียซึ่งเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายที่เขามีความสัมพันธ์จริงจังด้วยเมื่อหลายปีมาแล้วแต่ก็เลิกรากันโดยเหลือความเจ็บปวดไว้ต่างหน้า เขาคิดเสมอว่างานของเขาไม่อำนวยที่จะให้เขาอยู่ในสัมพันธ์กับใครได้นาน หรือที่แท้แล้วอาจจะเป็นตัวเขาเองก็ได้ที่ไม่พร้อมกับการผูกมัดใดๆ ความสัมพันธ์มันถึงลงเอยด้วยการเลิกร้างทุกคราวไป

"เจค  ขึ้นเรือได้แล้วเพื่อน อุปกรณ์ขนขึ้นเรือหมดแล้ว" ไมเคิลตะโกน แข่งกับเสียงเรือยนต์ที่ติดเครื่องรอ

เขาตื่นขึ้นจากภวังค์ ยืนขึ้นเก็บกล้องลงกรถเป๋าและกระโดดขึ้นเรือเพื่อกลับที่พักแข่งกับแสงอาทิตย์ที่เริ่มอ่อนแสง

บุนธรรมคนเดินเรือที่พวกเขาจ้างผูกขาดระหว่างทำงานที่นี่ ได้เทียบเรือเข้าฝั่งอย่างนุ่มนวล เขาช่วยยกอุปกรณ์ถ่ายภาพต่างๆขึ้นจากเรืออย่างระมัดระวังและช่วยขนกล่องต่างๆใส่ในรถกระบะเก่าครำ่คร่าที่ไมเคิลเช่ามาเพื่ออำนวยความสะดวกในการทำงาน

" เรียบร้อย เสร็จไปหนึ่งวัน เจอกันวันจันทร์นะครับ"เขาพูดภาษาอังกฤษได้ดีทีเดียวสำหรับคนที่ไม่เคยออกจากบ้านเกิด  บุนธรรมบอกว่าเขาเรียนภาษาอังกฤษและฝรั่งเศสกับมิชชั่นนารีที่มาตั้งโบสถ์อยู่ในหมู่บ้านในตอนที่เขายังเด็ก

" เจอกันอาทิตย์หน้าบุนธรรม  ขอบคุณมาก วันนี้เราได้งานดีทีเดียว"  เขาและไมเคิลโบกไม้โบกมืออำลาบุนธรรมและรอจนเขาติดเครื่องเรือยนต์จากไป บ้านของบุนธรรมอยู่อีกเกาะหนึ่ง คนที่นี่เรียกเกาะว่าดอน เขากับไมเคิลพักอยู่ที่ดอนเด็ด เกาะเล็กๆซึ่งมีเกสต์เฮ้าส์ไว้บริการนักท่องเที่ยวไม่มากเท่ากับเกาะใหญ่ แต่เขาชอบความสันโดษเช่นนี้มากกว่าความอึกทึกในตัวเมือง

ที่นี่ไม่มีตู้เย็นเพราะฉนั้นอาหารต่างๆต้องรีบทำรีบกินตอนยังสดใหม่ อะไรที่เก็บไว้ไม่นานต้องใช้การถนอมอาหารช่วยเช่นการตากแห้งหรือดองเค็ม แต่เฮือนสุกใจกักตุนเนื้อสัตว์และผักต่างๆให้แขกที่มาพักโดยแช่ไว้ในกระบะใส่นำ้แข็งก้อนใหญ่ ซึ่งพี่ส้อยสั่งนำ้แข็งก้อนมหึมาทุกวันจากดอนคง ส่วนผักและเนื้อสัตว์พี่ส้อยจะลงเรือไปซื้อที่ตลาดสดทุกสามวัน ทุกอย่างที่ต้องแช่เย็นจะแช่รวมกันในถังนำ้แข็งนั้น รวมถึงเบียร์ลาเกอร์อันโด่งดังซึ่งแช่ตุนไว้ให้พวกเขากว่าครึ่งโหลทุกวัน

" เจค ...กลับมาทำงานคราวนี้นายดูแปลกๆไป มีอะไรหรือเปล่า" ไมเคิลถามขึ้นหลังจากอิ่มหนำกับอาหารเย็นแล้ว เขาค่อยๆเทเบียร์เย็นเฉียบลงในแก้วยื่นให้คนตรงหน้า  เจคยื่นมือไปรับ  แก้วที่มีฟองขาวละเอียดหนาครึ่งนิ้วลอยอ้อยอิ่งเหนือของเหลวสีเหลืองอำพัน ไฟดวงน้อยที่สว่างด้วยเครื่องปั่นไฟห้อยลงมาจากหลังคา เสมือนแสงดาวสว่างวับแวมท่ามกลางผืนฟ้าสีนิล ลมพัดผ่านจากแม่นำ้เย็นชื่น กอหญ้าข้างตลิ่งไหวเอนในความมืด

"แปลกยังไง" เจคจุดบุหรี่ขึ้นสูบ

" ไม่รู้สิ  แกใจลอยชอบกล มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า" ไมเคิลถามด้วยความห่วงใย เขาทำงานกับเจคมานาน ขึ้นเหนือล่องใต้ด้วยกันมาเกือบทุกมุมโลก เจคเป็นคนมุ่งมั่นและไม่เคยอิดอออดไม่ว่าจะเดินทางไกลเสี่ยงภัยหรือลำบากแค่ไหน ต่อให้ต้องฝังตัวอยู่เป็นเดือนๆเพื่อที่จะได้รูปที่ต้องการไม่กี่รูปเขาก็ทำ การที่ไม่ต้องมีครอบครัวให้คอยพะวงหน้าพะวังหลังทำให้เจคเต็มที่กับงานราวกับมันจะเป็นสิ่งเดียวที่ยึดโยงเขาไว้กับโลก แต่อะไรที่ทำให้อินทรีย์แห่งวงการถ่ายภาพสารคดีดูเหม่อๆ ลอยๆในเวลางานชอบกลแบบนี้หนอ

ท่วงทำนองสนุกสนานนั้นทำให้จิลและเอียนเริ่มร่ายรำตามจังหวะไปด้วยโดยคนที่เหลือส่งเสียงเป็นลูกคู่เหล้าหมักจากข้าวกลิ่นหอมอ่อนๆ  รสละมุนทำให้ดื่มง่ายไม่แพ้สาเกของญี่ปุ่นเลยทีเดียว แต่ความแรงนั้นคงไม่ต้องพูดถึง คนคออ่อนนั้นอาจจะเมาพับได้ง่ายๆ

เจคนั่งมองหนุ่มสาวฝรั่งหัวใจลาวที่เซิ้งกันอย่างสนุกสนานโดยมีชาวบ้านพื้นถิ่นปรบมือให้จังหวะพลางพูดแซวสองหนุ่มสาวสาวกันเอิกเริก เขายิ้มให้กับความเข้ากันอย่างประหลาดของคนที่มาจากต่างถิ่นต่างวัฒธรรมแต่กลับกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตกันและกันราวกับเป็นครอบครัวเดียว แต่ตัวเขาเองที่เดินทางมากว่าค่อนชีวิตทว่าไม่เคยที่จะรู้สึกว่าที่ไหนที่จะเป็นบ้านที่แท้จริงของเขาเลย หรือว่าพญาอินทรีย์อย่างเขาคงต้องบินเดียวดายเรื่อยไปอย่างนี้จริงๆ