อ่านแล้วยิ้ม...อ่านแล้วเศร้า...อ่านแล้วหัวเราะ...บางทีก็ส่ายหัว ถ้าไปนั่งอ่านในร้านอะไรสักอย่างที่มีคนพลุกพล่าน เขาเหล่านั้นคงคิดว่าเราเป็นบ้า

หนังสือเล่มนี้ถึงผู้คนที่อยู่ในชีวิตของเขา..บางทีก็แค่ผ่านมา มาเพื่อใส่จิ๊กซอว์ชิ้นหนึ่งให้ประกอบขึ้นเป็นตัวของพี่แม็กซ์ - เจนมานะ...

เราไม่เคยเปิดเพลงของ แม็กซ์ - ณัฐวุฒิ ฟัง ... The Voice Season 1 ก็ตามดูอยู่ที่บ้านกับครอบครัว แต่ไม่เห็นจะจำได้ มาเห็นอีกทีก็ใน a day ฉบับ The Voice ล่ะมั้ง เห็นหน้าแล้วก็หันไปถามพ่อว่า “คนนี้เขาประกวดซีซั่นไหน?” ถ้า 2 ก็จำไม่ได้เป็นเรื่องปกติ เพราะไม่ได้ดู แต่เมื่อคำตอบคือ ซีซั่น  1 เราก็ได้แต่งงงวย เพราะจำหน้าเขาคนนี้ไม่ได้

ไปๆ มาๆ เราก็เริ่มคุ้นเคยกับการเห็นหน้า-เห็นชื่อ แต่เมื่อเห็นชื่อของเขาอยู่ในเพจของ BunBook ก็ได้แต่แปลกใจ ไม่คุ้นเคยกับการที่ชื่อนักร้องคนนี้มาปรากฏอยู่ในหน้าเพจของหนังสือ ยอมรับตามตรง เราไม่ค่อยจะชอบเท่าไรเวลาเห็นคนดังๆ โดยเฉพาะดารามาเขียนหนังสือ ถ้าเขียนวิธีรวยอะไรแบบนั้นพอโอเค เพราะเราจะไม่ใส่ใจเลย แต่ถ้ามาเขียนหนังสือบทความ-เรียงความ-ความเรียง ฯลฯ...อย่าง ฌอห์น – จินดาโชติ หรือ อาย – กมลเนตร จะมีความรู้สึก...อาจจะอิจฉา ประมาณว่าดังอยู่แล้วจะมาเขียนหนังสืออีกทำไม ซึ่งไม่สมเหตุสมผลมากๆ เพราะทุกคนล้วนเขียนได้ดีและมีมุมมองกับชีวิตที่ดีกว่าเรามาก และกับทุกคน เมื่ออ่านจบเราจะรู้สึกว่าคนคนนี้เก่งจัง ดีจัง และชื่นชอบในฐานะที่เขาเป็นนักเขียนเอามากๆ กับ แม็กซ์ – ณัฐวุฒิ ก็เหมือนกัน ทันทีที่เริ่มอ่าน เราได้แต่หวังให้เขาเขียนหนังสืออีก เราอยากอ่าน...

หนังสือเล่มนี้เป็นส่วนผสมที่ออกมาดูดีของความนุ่มนวล น่ารัก และกวน  อ่านแล้วลื่นไหลกับความนุ่มนวล ยิ้มให้กับความน่ารัก และหัวเราะให้กับความกวน เป็นภาษาที่กำลังพอดี สร้างความเพลิดเพลินให้เรามาก

บทที่ 4 กับบทที่ 5 เป็นบทที่ต่อกัน...นั่นมันแน่อยู่แล้ว นั่นแหละ แต่เรื่องของเรื่องคือว่าบทที่ 4 เป็นบทที่ทำให้ยิ้มกว้างที่สุดจากทั้งเล่ม(น่าจะ พอดีว่าลืมถ่ายรูปตอนยิ้มให้กับแต่ละบทไว้ เลยเทียบไม่ได้...) ตรงกันข้าม บทที่ 5 ทำให้เราเกือบร้องไห้ ทำให้รู้สึกเศร้า ตอนแรกคิดว่าอารมณ์เหวี่ยงจัง แต่ไปๆ มาๆ มันก็เหวี่ยงอยู่เกือบทั้งเล่ม จนเริ่มไม่รู้สึกอะไร

แม็กซ์ – ณัฐวุฒิ เป็นคนที่ได้ไปเที่ยวต่างประเทศด้วยความสามารถของตัวเอง ซึ่งสุดยอดมาก ไหนจะมีความสามารถและความสนใจด้านศิลป์อย่างวาดรูป เล่นดนตรีและการเขียนอีก สุดยอดมากๆ (สุดยอดมากไปแล้วนะ...)

ดีใจที่ได้เจอพี่แม็กซ์ผ่านตัวหนัังสือ :)

ประโยคที่ชอบ

//พี่เต๋อ-นวพลที่ผมรู้จักครั้งแรกผ่านผลงานหนังสั้นเรื่อง มั่นใจว่าคนไทยเกินหนึ่งล้านคนเกลียดเมธาวี(แต่เขาไม่รู้จักผม)//

ชอบประโยคนี้เพราะว่ามันใช่มาก ลองนึกภาพคนที่เราชื่นชอบคนหนึ่ง เราเห็นผลงานเขา เรากดตามเขาในเฟสบุค เราอ่านบทสัมภาษณ์เขาทุกบท ลงนิตยสารเล่มไหนรู้หมด สามารถเอาเรื่องเขาไปเมาท์มอยได้ราวกับเป็นเพื่อน แต่...เขาไม่รู้จักเราเลย

บทที่ชอบ     

-สวิสเรนเจอร์ส      

-พี่ชาย      

-คนแคระวิเศษ      

-มิสเตอร์เอถึงแซด      

-เส้นทางลูกผู้ชาย