ไปเจอเรื่องนี้โดยบังเอิญ พอดีที่บ้านเราทำห้องสมุดเล็กๆ ก็มีีทั้งหนังสือของที่บ้านและที่เขาบริจาคมา เราไปกวาดพื้นชั้นบนของห้องสมุดที่บ้าน พร้อมกับเอาหนังสือเรื่องสั้นไปเก็บ เราแยกส่วนเรื่องสั้นเอาไว้แบบที่เราหาได้ แต่คนอื่นไม่รู้
แล้วก็เห็นชื่อโบตั๋นเลยหยิบออกมา
เกริ่นก่อนว่าเราไม่เคยอ่านงานของโบตั๋น แต่เมื่อสองเดือนที่แล้วได้ไปเข้าค่ายการเขียนกับศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ โบตั๋นก็ได้ไปพูด เราได้ฟังแล้วชอบนิสัยของท่านมาก ก็คิดอยู่ว่าจะลองหามาอ่าน แต่ก็ไม่ได้อ่านสักที ประจวบเหมาะเลยหยิบมาอ่านซะเลย
เล่มนี้เป็นรวมเรื่องสั้นทั้งสิ้น 7 เรื่อง เรื่องคืนเหงาเนี่ยยาวที่สุด ยาว 74 หน้า เรื่องอื่นๆ เฉลี่ยอยู่ที่ 10 กว่าหน้าต่อเรื่อง มีเรื่องสุดท้ายที่ยาวพอตัว ราวๆ 30 หน้า
ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เราคงยังอ่านไม่เยอะด้วย แต่นักเขียนรุ่นเก่านี่เขาเขียนเรื่องชีวิตทั่วไปออกมาได้ดีมากๆ เลย ขนาดสี่แผ่นดินก็ชีวิตทั่วไป ภาษาอ่านง่ายมากๆ แต่นั่นเกิดมาจากความรุ่มรวยทางภาษาจริงๆ คลังคำงี้คงมีล้นโกดัง
นอกจากอ่านง่ายแล้วก็ยังทำให้เราตามติดหนึบได้มากๆ เลยด้วย รู้สึกเหมือนที่เขาพูดๆ กันว่าภาษาสวยมันต่างจากของปัจจุบัน (หรืออาจจะสำหรับตัเราเอง) พอดูเลย รู้สึกว่าของปัจจุบันก็จะใช้คำสวยๆ ประ
โยคที่ให้บรรยากาศแปลกๆ บางครั้งก็อ่านยาก
แต่พอลองดูของเมื่อก่อน อย่าง ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ หรือใครอื่นก็ตาม มันจะอ่านง่ายมากๆ อ่านลื่น คำไม่ได้สวยหรู แต่พอลองคิดดูว่าเราเขียนเท่าไรก็ยังไม่ลื่น เดี๋ยวก็มีคำซ้ำขึ้นมา เดี๋ยวก็หาคำตรงใจไม่ได้ หลายครั้งก็รู้สึกว่าเป็นประโยคที่โหลไป โอ้ยยยยย วุ่นวายยยย ที่ท่านเขียนได้ลิ่นขนาดนี้นี่ต้องมีคำอยู่ในหัวสมองมากมายจริงๆ จนเลือกใช้ได้อย่างสะดวก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in