"ไม่ยักรู้ว่าทหารมีตังค์ขนาดนี้"
พีเทอร์เอ่ย ไล้ปลายนิ้วไปตามเบาะหนังสุดหรู
"บ้านพี่รวยอยู่แล้วต่างหาก"
คนขับตอบ มืออยู่ที่พวงมาลัยเพียงข้างหนึ่ง
อีกข้าง? แปะอยู่หลังเบาะนั่งของตุ๊กตาหน้ารถ
"ฮื่อ" พีเทอร์หันไปย่นจมูกใส่อย่างหมั่นไส้
...น่ารัก...
"บ้านผมเลี้ยวซ้าย"
"รู้น่า..."
"ถ้าผมไม่เตือน คุณก็ตรงไปแล้วเมื่อกี้"
คราวนี้คอลลินส์ย่นจมูกบ้าง
มือที่แปะอยู่หลังเบาะ เลื่อนมาข้างหน้า หมายกุมหัวไหล่ หากเป้าหมายขยับตัวหนี ซ้ำยังเอนศีรษะพิงกระจก ออกห่างให้มากที่สุด
"เรียก 'พี่' เหมือนเดิมไม่ได้หรือไงครับ"
อ้อนเสียงอ่อนอ้อแอ้ ไม่รู้เพราะเมาหรือจงใจอ่อย
พีทกอดอก หลับตาลง แสร้งไม่รู้ไม่เห็น
เอี๊ยด... รถเต่าคันน้อยหยุดลงข้างทาง
"ไม่ไหวแล้วเหรอ..." พีทถาม ทั้งยังหลับตา
คิดว่าคนแก่กว่าหยุดรถเพราะขับต่อไม่ไหว
หลังจากดื่มมาประมาณนึง พีทกำชับว่าถ้ารู้สึกไม่โอเคให้จอด
"..." ไร้ซึ่งคำตอบ มีแต่เสียงลมหายใจ
"...?"
แต่ทำไม ลมหายใจถึงได้ดังอยู่ใกล้หูขนาดนี้
"ก็ไหวมาตลอด จนกระทั่งเจอนายน่ะ"
เสียงนุ่มละมุนดังใกล้ใบหูจนต้องลืมตาขึ้นมอง
!
คอลลินส์รุกคืบเข้าประชิด จนจมูกทั้งสองแตะกันเมื่อพีทขยับตัว
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างน่ารัก รีบเสหน้าหนี เบียดตัวชิดกระจก
"ผมไปทำอะไรให้"
แค่นายนั่งอยู่ในบาร์ ยิ้ม หัวเราะกับเพื่อน
แค่นั้นหัวใจพี่ก็มีปัญหาซะแล้ว ไม่รู้เหรอ
พี่ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าปล่อยนายหลุดมือไปได้ยังไง...ตอนนั้น
"ขอโทษนะ"
เป็นคำเดียวที่คอลลินส์เลือกพูดตอบ
"เรื่องอะไรฮะ"
"นายก็โกรธอยู่เรื่องเดียวนี่นา"
"ถอยออกไปก่อนได้ไหม ผมอึดอัด"
พีทเอ่ยขอในที่สุด หลังจากแทบหลอมตัวเข้ากับกระจก
คอลลินส์ถอนหายใจ แต่ก็ยอมเลื่อนใบหน้าออกนิดหนึ่ง
พีทลอบถอนหายใจบ้าง อย่างน้อยปากก็ไม่เกือบชนกันแล้ว
"ตกลงว่าไง เรามาเริ่มกันใหม่ได้ไหม"
"ไม่รู้สิฮะ" พีทกระซิบ "ผมไม่ใช่คนที่หายไปเลยสี่ห้าปีนี่..."
ไม่มีจดหมาย ไม่มีโทรศัพท์ ไม่เคยกลับมา
ทุกวันของพีเทอร์ ดอว์สันในเวย์เมาธ์ ผ่านไปอย่างว่างเปล่า รอแล้วรอเล่าจนเลิกรอ แล้วก็กลับมารอใหม่
เขาคิดว่าพ่อทหารอากาศคนเก่งตายในหน้าที่ไปแล้วด้วยซ้ำ... คิดจริงๆ
สงครามจบ เขาเข้ามาเรียนในเมือง บังเอิญเจอกันในบาร์
ถึงได้รู้ว่าความจริง อีกฝ่ายก็เป็นแค่คนผิดสัญญา
"..."
คอลลินส์ถือวิสาสะย่นระยะห่างระหว่างสองใบหน้าลงไปอีกครั้งท่ามกลางความเงียบ พีทสบนัยน์ตาเรียวคมคู่นั้น และพบว่ามันกำลังจรดจดจ้องริมฝีปากของเขาเอง
นายทหารหนุ่มรู้สึกโง่เหลือเกิน
โง่ ที่วางหูโทรศัพท์ทิ้งทันที ทุกครั้งที่อีกฝ่ายรับสาย
โง่ ที่เก็บจดหมายทุกฉบับเอาไว้ไม่เคยส่ง
โง่ ที่ครั้งหนึ่งตอนได้กลับไปปฏิบัติภารกิจแถวเวย์เมาธ์ เขาเคยตามหาบ้านของเด็กหนุ่มคนนี้จนเจอแล้ว แต่กลับไม่ยอมเคาะประตูหรือขอเข้าไป
อย่างน้อยก็พูด 'สวัสดียามบ่าย' สักครั้ง
รับชาจากพีทสักถ้วย
ทักทายคุณดอว์สันสักหน่อย
"ได้ไหม...?"
เขาก็แค่กลัวการผูกมัด
กลัวแทนพีเทอร์
พี่ชายของเด็กคนนี้ตายหลังไปรบได้สามสัปดาห์เท่านั้น นั่นคือโอกาสความเป็นความตายของนักบิน โอกาสที่อยู่ๆ จะดับสูญไปเลยกลางทะเลหรืออากาศมันมีเท่ากันกับการกลับมาลงจอด
เขาไม่อยากให้พีทต้องผ่านประสบการณ์ความสูญเสียแบบนั้นซ้ำอีก
"..."
พีทไม่แน่ใจว่าคอลลินส์ถามถึงอะไร
จนปลายจมูกโด่งเอียงหามุมฝังลงมาตรงแก้ม และปลายขนตาสีฟางกระพริบทักทายให้ใจสั่น
...ตอนนี้สิ่งเดียวที่คอลลินส์กลัว คือการปล่อยคนตรงหน้าให้หลุดมือไปอีกครั้ง โดยไม่ได้ทำอะไรเลย...
พีทเม้มปาก ไม่ได้ส่งเสียงตอบรับ
หรือปฏิเสธ
แต่มือน้อยๆ เอื้อมไปกระตุกคอเสื้อคนตัวโตกว่าเบาๆ
...เข้ามาใกล้ๆ สิ...
กลีบปากของคอลลินส์ประกบลงไปในที่สุด
...ใกล้กว่านี้...
มือใหญ่สอดประสานกับมือเล็กอยู่บนกระจกรถใสๆ
จุมพิตละมุนหวานแผ่ซ่านลึกลงไปถึงหัวใจ
"ใกล้อีกได้ไหมฮะ พี่คอลลินส์"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in