เรื่องราวของเด็กน้อยผู้ที่มีความคิดที่จะหนีออกจากบ้านยังคงดำเนินต่อไป .... 

            หลังจากที่เด็กน้อยร่างผอมหรือตัวผมเองในวัยเด็กตัดสินใจหอบกระเป๋าเสื้อผ้า คว้าจักรยานเสือภูเขาสีแดงสดคู่ใจปั่นออกจากบ้านไป ผมปั่นออกไปยังถนนใหญ่หน้าบ้าน ในความคิดของผมไม่รู้เลยว่าจะปั่นไปที่ไหนดี ความคิดสับสนวุ่นวายไปหมด จนกระทั่งตัดสินใจได้ว่าจะปั่นจักรยานไปหายายให้ได้ ที่กรุงเทพฯ เพราะผมเป็นคนที่ติดยายมากๆ ตั้งเเต่สมัยยังเด็ก 

ทันใดนั้นเองผมก็ต้องมาเจอกับความลังเลในการตัดสินใจอีกครั้งในการเลือกเส้นทาง เมื่อเส้นทางตรงหน้าของผมเป็นถนนเส้นใหญ่เเละมีทางเเยกซ้ายกับขวา ซึ่งมีลักษณะเหมือนทางสามแพร่ง ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าการไปกรุงเทพฯ นั้นไปทางไหน อย่างไร 

เเละในตอนนั้นเองด้วยความลังเลขั้นสุด ผมจึงเลือกที่จะเลี้ยวซ้ายออกไป เมื่อปั่นไปได้สักพัก ก็เกิดความคิดเเทรกเข้ามาอีกทีนึงว่า 

เเละด้วยความคิดเหล่านี้ก็ทำให้ผมตัดสินใจจับจักรยานเลี้ยวกลับไปอีกทางหนึ่งทันทีโดยไม่ลังเลอะไรภายในใจอีกต่อไป ผมยังคงปั่นต่อไปท่ามกลางทุ่งนาหลาย 10 ไร่ ที่กำลังโดนเเสงแดดอ่อนๆ ของพระอาทิตย์ยามเย็น มีรถยนต์มากมายขับผ่านผมไป อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ผมเหลือบดูนาฬิกา นี่ก็เวลา 5 โมงเย็นเศษ ๆ ในหัวของผมก็ยังคงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ภายในใจก็ยังคงขอโทษหนูแฮมสเตอร์ ที่เลี้ยงไว้ต่อไป 

วนลูบอยู่เเบบนั้นเเละก็ยังโทษตัวเองเสมอว่าเป็นตัวปัญหาให้กับที่บ้านเเละไม่น่าเกิดมาเลย ใช่เเล้วหล่ะเมื่อผมโตขึ้นเเละมองย้อนกลับไปมันไม่ใช่เรื่องดีเลยที่เด็กหรือตัวผมเองจะคิดแบบนั้น

                 ภายในความคิดวิตกกังวลเหล่านั้นก็มีช่วงที่ทำให้ผมแปลกใจได้เหมือนกัน ในขณะที่ฝูงนกกำลังโบยบินล้อมรอบทุ่งนาสีเหลืองทองอร่าม พร้อมกับทุ่งหญ้าเขียวขจีริมทางอันน้อยนิด ที่กำลังโดนเเสงแดดยามเย็นสาดเข้ามา ผมสังเกตุได้ว่าผมสามารถปั่นจักรยานมาได้ไกลจากตัวบ้านที่ผมอยู่มากพอสมควร ประมาณ 30 กิโลได้โดยที่ตัวเองไม่เหนื่อยเลย ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อมากๆ เเต่ก็ได้ทำลงไปแล้วผมปั่นไปอย่างไม่มีคำว่าเหน็ดเหนื่อยเเละไม่หยุดพัก 

ในเวลาต่อมาหลังจากที่ปั่นมาได้สักพัก เเสงแดดยามเย็นเริ่มค่อยๆ เลือนลางหายไปจากเส้นขอบฟ้า ขณะนี้ก็คงจะเป็นระยะเวลาประมาณ 6 โมงเย็น เกือบจะทุ่มนึงได้เเล้ว เเสงก็ไม่ค่อยจะมี ตอนนี้ผมเริ่มมีอาการเหนื่อยล้า บนถนนเส้นใหญ่ยาวเป็นเส้นตรงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ไฟถนนก็ไม่ค่อยจะมีได้เเต่อาศัยเเสงไฟจากรถยนต์ที่คอยขับผ่านไปมาท่ามกลางความมืดมิด ก็ได้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเมื่อผมปั่นจักรยานไปสะดุดล้มกับหินก้อนใหญ่เข้า 

                  ร่างกายของเด็กร่างเล็กๆ คนหนึ่งล้มลงไปกองกับพื้นที่เต็มไปด้วยเศษหินเเละกองทราย ในตอนนี้ร่างกายของผมค่อยๆ ชาอย่างช้าๆ น้ำตาเริ่มไหลริน อาบหน้าจนเปียกไปหมดในหัวเริ่มคิดว่า

ภายในใจก็คิดถึงคนที่บ้านเเต่ก็มีอีกความคิดนึงขัดเเย้งสวนมาอีกทีว่า

หลังจากนั้นได้ไม่นานผมในร่างเด็กน้อยตัวกะเปี๊ยกก็มีกำลังฮึดลุกขึ้นมาจับจักรยานตั้งหลักอีกครั้งหนึ่ง เเต่ด้วยความที่ขาผมเจ็บบวกกับความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดระยะเวลาในการปั่น เมื่อก่อนผมเป็นเด็กที่ชอบดูหนังมาก ๆ ก็ได้ปิ๊งไอเดียขึ้นมาโดยการโบกรถริมถนนตามหนังที่ได้ดูบ่อยๆ เผื่อมีคนที่จะสามารถช่วยเราไปส่งถึงจุดหมายได้โดยที่เราไม่ต้องปั่นจักรยาน ในขณะที่โบกรถทั้งน้ำตาเป็นเวลานานอยู่นั้น ไม่มีรถคันไหนจอดรับเลยสักคันจนตัวผมเองเริ่มท้อเเท้ ...

                    ในขณะที่รถกำลังขับสวนกันไปมาก็มีรถคันหนึ่งจอดที่ฝั่งตรงข้ามของผม รถคันนั้นมีลักษณะเป็นกระบะสีแดงซีดด้านหลังมีเเม่ลูกนั่งอยู่ท้ายกระบะรถ เเละในตอนนั้นเองก็มีชายคนนึงซึ่งเป็นลุงแก่ ๆ ใส่เสื้อเชิ๊ตกับกางเกงทำงานธรรมดา ๆ เดินข้ามถนนมาหาผมเเละได้หยิบจักรยานผม พร้อมกับพาผมข้ามถนนไปขึ้นรถของลุง พร้อมกับถามคำถามกับผมว่าจะไปไหนลูก ... ซึ่งผมก็ได้เเต่นึกคำตอบว่าจะตอบกลับไปยังไงดีไม่ให้ลุงจับเราได้ว่าหนีออกจากบ้านมาจนในที่สุดผมก็ตอบลุงกลับไปว่า 

"ไปส่งผมปากทางเข้าจังหวัดที่ไกล้ที่สุดได้ไหมครับ"  

........................................................................................................

เเละนี่ก็เป็นเรื่องราวทั้งหมดของ Diary's ของนายหัวฟู (2)

บทสรุปเรื่องราวของการเดินทางของเด็กชายผู้ที่มีความคิดหนีออกจากบ้านนั้น

จะไปจบที่ตรงไหน จะไปพบเจอกับอะไรที่น่ากลัวหรือไม่เเละลุงปริศนาคนนี้จะพาเด็กชายไปที่ไหน

Diary's ของนายหัวฟู (3) ตอน กาลครั้งหนึ่ง... เมื่อฉันหนีออกจากบ้าน ! ( ตอนจบ )

ได้ที่นี่https://minimore.com/b/TVCHH/3

..................................................................................