ตอนนั้นเป็นช่วงวัยประถมศึกษาปีที่ 5 ตอนที่ผมยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ร่างผอม ผิวสีเเทน เหมือนเด็กขาดสารอาหารคนนึงที่สูงไม่ถึง 145 เลยด้วยซ้ำ บ้านที่ผมอาศัยอยู่ตอนนั้นมีลักษณะเป็นบ้านไม้ 2 ชั้น เก่าๆ ที่อยู่ติดกับไปรษณีย์ในอำเภอ นาดูน ซึ่งเป็นอำเภอเล็กๆ แห่งนึง ซึ่งผมก็ได้อาศัยอยู่กับ พ่อ เเม่ เเละพี่ชายของผม 
       

      จุดเริ่มต้นมีอยู่ว่า ช่วงนั้นเป็นเวลา 4 โมงเย็น ของวันหยุดสุดสัปดาห์ พระอาทิตย์กำลังจะลาลับฟ้า ตัวผมเองกำลังนั่งทำการบ้าน วิชาคณิตศาสตร์ด้วยความงุนงงเเละเกลียดมันอย่างเข้าไส้อยู่บนบ้าน ด้วยความสงสัยเเละไม่เข้าใจผมจึงเรียกเเม่ของผมขึ้นมาช่วยสอนการบ้าน หลังจากที่สอนกันไปได้สักพักผมที่เป็นเด็กหัวอ่อนคณิตศาสตร์มาก ๆ อยู่เเล้วเเละมักจะเข้าใจอะไร ๆ ยากอยู่เสมอ
 

       ก็ได้ทำให้เเม่ผมโมโหถึงขนาดที่ต้องบิดเเขนของผมเเละค่อนข้างใช้อารมณ์เวลาพูดเพื่อที่จะอธิบายให้ผมได้เข้าใจจนผมร้องไห้หนักมาก จนช่วงเวลาผ่านเลยไปเป็นเวลา 5 โมงเย็น เเม่ของผมบอกผมให้นั่งทำการบ้านจนกว่าจะเสร็จเเล้วก็ลุกไปหยิบกระเป๋าตังค์พร้อมกับเดินลงจากบ้านไปสตาร์ทรถเพื่อที่จะออกไปจ่ายตลาด .. ทิ้งให้เด็กน้อยตัวเล็กๆ นั่งร้องไห้พร้อมกับมองหน้ากระดาษการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ ที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปเเละในช่วงเวลานั้นเองที่เด็กน้อยตัวเล็กๆ อย่างผมก็ได้มีความคิดผ่านเข้ามาในหัวของตัวเองว่า 

"หนีออกจากบ้านดีไหม ?"   

       ความคิดในหัวตอนนั้นมีเเต่ความคิดในเเง่ลบ ความทรงจำต่างๆ ที่เคยโดนดุโดนว่าต่างๆ นา ๆเริ่มผุดขึ้นมาจนในที่สุดมันก็กลายเป็นจุดเริ่มต้นที่เป็นจุดเริ่มต้นจริงๆ จังๆ สักที ความคิดเหล่านี้กลายเป็นเเรงผลักดันที่ทำให้ผมเด็กชายตัวเล็กๆ เลือกที่จะหนีออกจากบ้าน ในตอนนั้นเองหลังจากที่เเม่ของผมออกไปซื้อของที่ตลาดได้ไม่นานนัก ผมรีบเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่สะพายอยู่ทุกวันเปิดซิบออก

เเล้วก็จับกระเป๋าคว่ำลงสลัดของที่อยู่ในกระเป๋าออกให้หมด ไม่ว่าจะเป็นสมุดจด หนังสือเรียน เเม้กระทั่งพวกดินสอ ปากกา ยางลบ ออกจากกระเป๋าให้หมด ผมเริ่มคิดในหัวก่อนเลยว่าถ้าเราจะหนีออกจากบ้านเราควรจะเตรียมอะไรไปบ้าง ซึ่งด้วยความเป็นเด็กที่ยังคิดอะไรไม่ค่อยได้ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบชุดใส่เล่นมายัดไว้ในกระเป๋านักเรียน พร้อมกับกางเกงว่ายน้ำตัวหนึ่ง เผื่อเอาไว้อาบน้ำตามคลองนาข้างถนน เมื่อเก็บเสื้อผ้าจนเสร็จเเล้ว ผมก็เเวะไปที่ห้องนอนของผมหยิบ แผ่นซีดีการ์ตูนที่ชอบมาเรื่องนึง ผมยังจำได้ดีเลยทีเดียว มันคือเรื่อง "นารูโตะ เดอะมูฟวี่ตอนศึกชิงเจ้าหญิงหิมะ" 

หลังจากที่เตรียมของส่วนหนึ่งบนบ้านเสร็จเเล้ว ด้วยความเป็นเด็กที่ใสซื่ิอ ไม่รู้อะไร ในตอนนั้นเองผมก็ได้รู้สึกผิดกับ หนูแฮมสเตอร์ ที่ผมเลี้ยงไว้ในกรงที่วางอบู่ในห้องนอนของผมเอง ผมเดินเข้าไปหามันเเล้วก็บอกกับมันว่า  

เมื่ออำลา อาลัยเสร็จผมก็รูดซิบกระเป๋าเเล้วเดินลงจากบ้านดิ่งลงไปที่ชั้นล่างของบ้าน เปิดตู้เย็นคว้าน้ำเย็นที่กรอกใส่ขวดไว้มาใส่กระเป๋าจับจักรยานเสือภูเขาคันสีแดงสดที่พ่อผมซื้อให้ปั่นออกจากบ้านไปในที่สุดโดยที่ใจไม่ได้นึกคิดถึงคนที่บ้านอีกต่อไปเเล้ว..

ได้ที่นี่ http://minimore.com/edit/chapter/11459/26015

..................................................................................