บ่อยครั้งใช้เวลานั่งดูตะวันลับเหลี่ยมเฆมอย่างไม่รีบร้อน
หลงไหลไม่สิ้นสุดกับท้องฟ้ายามพลบคำ่ แดงอมส้ม ชมพูอมม่วง
เก็บดอกหญ้ารวงยาว โบกสะบัดล้อลมเล่น
ย่องตามหลังแมงปอปีกบางเหลือบรุ้ง 
นอนดูผีเสื้อสีขาวนวลตัวน้อยวิ่งไล่จับกัน
ฉันรอว่าจะเจอกับรุ้งสายนั้นอีกเมื่อไหร่

บางครั้งมันปรากฏตัวจางๆหลังฝน
ทว่าหายลับไปก่อนกลิ่นดินหลังฝนจะหอมแตะจมูก
บางครั้งสีสวยของมันระยิบกลางแดด
เมื่อฉันวิ่งเข้าไปใกล้ พบว่าเป็นเพียงแค่แสงสะท้อนจากแอ่งนำ้จากปลักกลางทุ่ง

ก้มมองเท้าที่เปื้อนเปรอะจากคราบโคลน เลือดกรังจากรอยหนามข่วน
มองมือแห้งกระด้างและเหี่ยวย่น มีเศษดินทรายติดอยู่ในซอกเล็บ
ฉันเริ่มสงสัยว่าฉันเดินเร็วไม่พอ
หรือแท้แล้วรุ้งสายนั้นไม่เคยมีอยู่จริง
ทั้งๆที่ยังสงสัย
แต่ฉันก็ยังสาวเท้าออกตามหารุ้งปลายเดิม