ทว่าเขาจ้องเธอด้วยสายตาที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เขาคำรามดังลั่น ก่อนที่จะชกเข้ามาตรงเบาะที่นั่งของเธอและมือที่กำมัดแน่นนั้นก็ชกเข้าที่ข้างหน้าผากของเธอด้วย
ทุกอย่างนิ่งเงียบไปชั่วขณะ สำหรับเธอ โลกทั้งโลกได้หยุดเวลาลงตรงหน้า ทุกอย่างเลือนลางกึ่งฝันกึ่งจริง คลับคล้ายกับตอนที่เธอเจอเขา ต่างกันที่ว่า ครั้งแรกเธอคิดว่าโชคชะตาพาเธอพาพบกับผู้ชายที่ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยพบ แต่ครั้งนี้การตัดสินใจเลือกที่จะอยู่กับคนที่เธอคิดว่าดีที่สุดนั้นผิดเสียแล้ว
มือของเธอกุมหน้าผากที่รอยประทับนั้นยังความปวดร้าวมากกว่าที่เห็นมากนัก เธอเอาแต่มองเขาโดยไม่มีคำพูดใดอยู่ชั่ววินาที ก่อนที่จะพึมพำกับว่า
"เธอต่อยฉัน" เธอมองหน้าเขาอย่างไม่เชื่อสายตา เธอไม่อยากเชื่อว่า มันเกิดอะไรขึ้น แต่รอยแผลปวดตุบนั้นยำ้เตือนว่า เขาเป็นคนก่อบาดแผลนั้นขึ้นเอง เธอไม่ได้รอให้เขาพูดคำใดๆออกมา ไม่ว่ามันจะเป็นผรุสวาจา คำด่าไล่หลังหรือคำขอโทษ เธอไม่รอให้มือหนาหนักที่ทำร้ายเธอได้แตะต้องส่วนใดของร่างกายเธออีก เธอไม่รอให้สายตาที่ไม่ว่าจะคมกริบราวกับจะเชือนเนื้อหรือมันจะอ่อนแสงแสดงความสำนึกผิดนั้นได้มองเธออีก เธอไม่อยากแม้แต่กระทั่งจะหายใจร่วมกับเขา เธอคิดว่าความอดทนของเธอได้สิ้นสุดแล้ว
เธอเปิดประตูรถ แล้วเดินจากไป .....
เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากบริเวณหน้าบ้านโดยไม่กล้าแม้แต่จะมองกลับไปหาเขา เธอเดินตามทางเท้ามีเพียงไฟกิ่งสลัวให้ความสว่างเป็นระยะเท่านั้น เธอไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาเลย มีเพียงแจ็คเกตบางๆที่พอจะต้านลมได้บ้าง บ้านเรือนตามรายทางปิดไฟมืดเสียส่วนใหญ่ มีเพียงบางบ้านที่มีแสงไฟและเสียงเพลงดังกระหื่มจากลำโพง คนส่วนมากคงออกไปสังสรรค์ส่งท้ายปีเก่ากันในเมือง เธอปิดปากตัวเองเมื่อเสียงสะอื้นเริ่มลอดออกมา
เธอจะไปที่ไหนได้ เธอไม่มีแม้กระทั่งกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือ ถึงแม้เธอจะเดินไปจนถึงสถานีรถไฟที่อยู่ไกลออกไปประมาณ2 กิโลเมตร ทว่าหลังจากนั้นเธอจะทำอะไรต่อ เธออาจจะเจอใครสักคนแล้วยืมโทรศัพท์โทรหาเพื่อน แต่จะโทรหาใครในภาวะที่สองปั่นป่วนเช่นนี้เธอคงนึกเบอร์โทรศัพท์ของใครไม่ออก การพึ่งตำรวจคือหนทางสุดท้ายที่เธออยากจะทำ สองขาของเธอเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงสนามเด็กเล่น เธอมุดตัวลงไปนั่งคุดคู้ในอุโมงลอดเล็กๆ เธอนั่งก้มหน้ากอดเข่า ในเวลาเช่นนี้เธออยากกอดตัวเองเป็นที่สุด
เธอไม่รู้ว่าคนเราสามารถที่จะมีนำ้ตามากมายมหาศาลอย่างนี้ได้อย่างไร มันคงเป็นทางเดียวที่จะระบายความเจ็บที่จุกในอกใจออกมาได้บ้าง ไม่อย่างนั้นริ้วแปลบๆที่มันทิ่มแทงอยู่คงอาจจะทำให้เธอสิ้นชีวิตไปแล้วก็ได้ เธอยกมือกุมหัวใจที่เต้นตุบๆอย่างอ้อนล้า รวดร้าวเอาไว้ อีกมือหนึ่งก็สำรวจหน้าผากปูนโปน เธอสะอึ้นฮักผสมกับเสียงร้องที่เปล่งออกมาราวกับสัตว์ที่ต้องธนูอาบยาพิษ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in