เขานั่งหน้าไขว่ห้างหน้าเบ้อยู่บนเบาะรถมอเตอร์ไซค์ เขานั่งแหมะอยู่ใต้ร่มไม้เล็ก ๆ ริมถนนและสายฝนยังคงโปรยปรายเปาะแปะอยู่เหนือหัว กี่โมงกี่ยามแล้วนะ ถนนหน้าโรงพยาบาลโล่งเสียจนอยากไปนอนกางแขนกางขาตากฝนเหมือนพระเอกเอ็มวีเพลงรักเศร้า ๆ กี่โมงกี่ยามกันแล้ว ถนนเป็นสีดำและตรงที่น้ำขังเป็นสีส้มเพราะแสงไฟข้างถนน
ร้านรวงต่างก็ปิดประตูดับไฟ บ้านเรือนและหอพักต่างก็ปิดประตูดับไฟ และแม้แต่โรงพยาบาลก็ยังดูร้างผู้คน มีเพียงเสียงและกลิ่นฝนที่อยู่เป็นเพื่อนยามนี้
กีโมงกี่ยามแล้วนะ เขาเสือกขี่รถเล่นไม่ดูเวล่ำเวลาและไม่ดูฟ้าดูฝน
อีกไม่กี่ชั่วโมงฟ้าคงจะสาง แสงอาทิตย์คงจะแผ่คลุมถนนอย่างหรี่จางรางเลือนและคนคงโผล่มาให้เห็นบ้าง
เขานั่งจ้องถนนฉ่ำฝนอยู่นานแสนนานและนึกถึงรอยยิ้ม รอยยิ้มของผู้หญิงคนหนึ่งที่เหมือนกับแสงอาทิตย์ที่อาบถนนคอนกรีตด้าน ๆ อย่างหรี่จางรางเลือน เขาคิดถึงรอยยิ้มนั้นและคงเป็นความบัดซบเล็ก ๆ ที่รอยยิ้มนั้นมันยังคงแจ่มชัดแจ๋วแหววมาจนถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะผ่านไปซักกี่ปี ๆ
อีกไม่กี่ชั่วโมงฟ้าคงจะชุ่มแสงราง ๆ เลือน ๆ สีฟ้าของรุ่งสาง สีส้มของแสงไฟ เขาคิดถึงเธอและเขายิ้มเล็ก ๆ
หนาวจังเลยน้า เมื่อไหร่ฝนจะหยุดตกซักที ...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in