ออกตัวก่อนว่าที่เล่นแฮชแท็กนี้เราไม่ได้ลักไก่แอบดูหัวข้อไว้ก่อนเลย

แต่หัวข้อวันนี้มันจะออกน่ากระอักกระอ่วนเกินไปแล้วหรือเปล่าเนี่ย?

ถ้าหากว่าพูดถึงข้อเสียของเราก็คงต้องขอใช้หัวคิดสักระยะหนึ่ง

แหม

เพียงแต่ที่ผ่านมาเราต้องประคับประคองหัวใจของตัวเองมาอย่างยากลำบาก ด้วยการขุดข้อดีของตัวเองออกมาเรียงลำดับไว้และคิดถึงมันทุกครั้งที่รู้สึกตัวจนเริ่มจะเชื่อมั่นในตัวเองขึ้นมาได้ แล้วก็โดนตบหัวซ้ำด้วยการต้องมานั่งเขียนเรื่องนี้เสียอีก

แต่ก็เอาเถอะ

ยังไงทุกคนก็มีนิสัยแย่ๆ อยู่แล้ว

เราก็เช่นกัน

อย่างแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือเราเป็นพวก Perfectionist อ่อนๆ 

ถ้าหากว่าสิ่งใดๆ ยังไม่สมบูรณ์เพียบพร้อม สิ่งๆ นั้นก็จะไม่มีวันออกมาลืมตาดูโลกเป็นอันขาด หลายครั้งลักษณะนิสัยประเภทนี้ของเรานำไปสู่การกดดันตัวเองมากเกินไป จนกระทั่งแม้จะรู้สึกว่าพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว เราก็ไม่ได้พึงพอใจในผลงานของตัวเองเลย

รู้ตัวอีกที 

แม้จะเงยหน้าและทอดสายตาออกไปในมุมที่ชันที่สุด 

เราก็ไม่อาจมองเห็น 'มาตรฐานขั้นต่ำสุด' ของตัวเองได้อีก

เพราะเคร่งเครียดมากเกินไปจึงไม่สามารถสัมผัสถึงความสุขอันไร้เดียงสา

ณ ตอนนั้นเองที่การเขียนกลายเป็นเรื่องน่ากลัวสำหรับเรา

มันเป็นลักษณะนิสัยประการหนึ่งที่เราไม่นึกอยากให้มันคงอยู่จึงพยายามแก้ไข ลด ละ มาโดยตลอดเท่าที่เราจะสามารถทำได้ Human Error เป็นเรื่องปกติ แต่ก่อนหน้านี้เราไม่เคยรับได้กับการ Error ของตัวเองเลย

ความคิดนี้เป็นสิ่งที่เราใช้ปลอบใจตัวเองเสมอมา ย้ำเตือนบ่อยเข้าก็เริ่มยอมรับได้ทีละน้อย ลักษณะนิสัยประการของนี้เราจึงค่อยๆ ลดลงกว่าเดิมมาก เพราะท้ายที่สุดแล้วมนุษย์เราก็ไม่สามารถควบคุมปัจจัยอันเป็นปัจเจกบนโลกใบนี้ได้ทั้งหมด เราไม่สามารถควบคุมทุกอย่างให้ออกมาสมบูรณ์แบบตามที่ต้องการได้ ข้อนี้เราทราบดีมาตั้งแต่เมื่อก่อน แต่เมื่อระลึกคิดถึงความจริงข้อนี้ในปัจจุบัน หัวใจอันแสนเปราะบางของเราก็เจ็บปวดน้อยลงมากแล้ว

ไม่ได้ดิ้นเร่าๆ ด้วยความดื้อรั้นดึงดัน

อยากให้โลกทั้งใบมาอยู่ในฝ่ามือแบบเมื่อก่อนอีก

เอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ใช่นิสัยแย่ที่สุดของเราหรอก

เพียงแต่เรียกว่าเป็นนิสัยแย่ๆ ของตัวเองที่เราเกลียดที่สุดจะดีกว่า

เพราะตัวเราเองยังมีนิสัยแย่ๆ ที่ตัวเองชอบอยู่บ้างเหมือนกัน

นิสัยแย่ๆ ประการหนึ่งที่เราสามารถพูดถึงได้อย่างภาคภูมิใจก็คือ

ช่างเป็นลักษณะนิสัยที่บั่นทอนร่างกายและภาพลักษณ์ได้ดีเยี่ยมเสียเหลือเกิน

แต่เราไม่เคยเสียใจที่เลือกใช้เวลาไปกับการเล่นเกมมากถึงเพียงนั้น

การเจอเกมที่ใช่ก็เหมือนกับพบโลกใบใหม่

เมื่อได้เราเจอเกมที่ถูกอกถูกใจ เหตุใดจะไม่หลงระเริงให้มากสักหน่อย 

เก็บเกี่ยวความสุขไว้เป็นพลังในการใช้ชีวิตต่อไป

เราพูดได้เต็มปากว่าเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้เล่นเกม

ทุกวันนี้ถ้าไม่ใช่เกม PC เราก็ต้องเล่นเกมโทรศัพท์ ถึงแม้ว่าเราจะชื่นชอบการใช้คอมพิวเตอร์มากกว่าโทรศัพท์มือถือ แต่ถึงอย่างไรถ้า ณ เวลานี้ไม่มีเกม PC ที่ถูกใจก็ต้องหาอะไรมาแก้ขัด เพราะเราขาดเกมไม่ได้จริงๆ

เราอาจจะดู addicted อย่างบ้าคลั่ง 

แต่ในตอนนี้เราก็ไม่ได้คลั่งไคล้มันถึงขั้นทำร้ายสุขภาพร่างกายตัวเองแบบเมื่อก่อนแล้วล่ะ

ด้วยอายุที่มากขึ้น เราก็ใส่ใจสุขภาพตามไปด้วย ถึงจะเป็นการตื่นมากดเกมเพื่อรอเวลาคูลดาวน์ของกิจกรรมต่างๆ ในเกม ให้เราสามารถเล่นหมวดต่างๆ ในเกมได้ครบครันมากยิ่งขึ้น ให้ตัวละครของเราแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นก็เถอะ

แต่เพราะเล่นเกมนี่แหละ เราถึงเข้านอนแต่หัวค่ำ ตื่นเช้ามืด

ณ ตอนนี้สุขภาพกายใจดีกว่าเข้านอนยามดึกดื่นเที่ยงคืนมากนัก

เพราะแบบนี้เราถึงภาคภูมิใจ

ที่เราสามารถเล่นเกมอย่างมีประสิทธิภาพ

และใช้ชีวิตอย่างมีประสิทธิภาพไปพร้อมๆ กันได้

ยังไงติดเกมหนักขนาดนั้นตามบรรทัดฐานของคนทั่วไปก็คงมองว่าเป็นข้อเสีย

แต่จะย้ำอีกครั้งว่านั่นแหละ ข้อเสียที่เราภาคภูมิใจ

พอได้เขียนเรื่องที่ชอบถ้อยคำที่ปรากฎออกมาไม่หยุดราวกับเล่นกล

บทความนี้ยาวเป็นพิเศษในช่วงเวลาที่ค่อนข้างน้อยเลยด้วยซ้ำ

ตอนนี้เรากำลังยิ้มและหัวเราะตัวเองด้วย

เหมือนว่าจะกำลังมีความสุขอยู่

เขียนถึงข้อเสียแท้ๆ

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

ขอบคุณที่กลับมาเขียน

ด้วยรัก , 

ตัวฉันเอง

190923

22:07 - 22:43