"สุดที่รัก!" ผู้ชายผู้พยายามจะย้อมผมม่วงแต่ดูเหมือนมันไม่ค่อยจะติดเท่าไหร่เรียกผม...อ้อ สุดที่รักนั่นก็คือชื่อจริงของผมเอง แต่ถ้าเราไม่ค่อยจะสนิทกันก็อย่าพยายามจะเรียกผมแบบนี้เลยดีกว่า เรียกชื่อเล่นเถอะ

         "บอกแล้วว่าให้เรียกว่าตะวันไงฟะ" ผมตวาดกลับไป และใช่ ถึงจะสนิทกันก็ไม่ใช่ว่าผมจะยอมให้เรียกชื่อจริงบ้า ๆ นั่นฟรี ๆ หลังจากตวาด ผมก็ประทานมะเหงกให้อีกฝ่ายเป็นคอมโบต่อเนื่อง

         "ให้มันน้อย ๆ หน่อยไอวัต" ไอ้หัวม่วงนี่คือเพื่อนสมัยเด็กของผมเอง ชื่อเต็ม ๆ คือธนวัตน์ ผมเรียกมันว่าไอวัต และนี่คืออีกหนึ่งปัญหาใหญ่ในชีวิตผม

         เพราะปัญหาบ้า ๆ บอ ๆ จากที่บ้าน ทำให้ตัวผมในสมัยเด็กไม่กล้าที่จะสุงสิงกับใครมากนัก ส่วนหนึ่งก็กลัวว่าเพื่อน ๆ จะรู้เรื่องของผมแล้วเอาไปล้อ อีกส่วนหนึ่งก็กลัวว่าพวกผู้ชายที่บ้านจะ "หึงเด็กอนุบาล" จนเกินงาม...

         รู้สึกร้องไห้ไม่ออกเลยนะที่ต้องมาเจอปัญหาอะไรแบบนี้...

         เป็นตอนนั้นเองที่ไอวัตเข้ามาเป็นตัวปัญหา...ไม่ๆๆๆ ...เป็นส่วนหนึ่งในชีวิต...

         "นาย ๆ ชื่ออะไรหรอ"

         "ไม่ต้องมายุ่งกับผม"

         "โอเค...ก็ได้"

         ใช่ ไอ้เด็กนั่นว่าง่ายพูดคำเดียวก็ไปแล้ว ดังนั้นชีวิตเราจึงไม่น่าจะเกี่ยวข้องกันอีก แต่น่าเสียดายที่ความเป็นจริงมันไม่ใช่แบบนั้น...

         วันนั้นผมถูกพี่ชายคนโตจับแต่งหญิงเช่นเคย ผมโมโหมากก็เลยแอบหนีไปเล่นที่สวนหลังบ้านคนเดียว ที่นั่นทำให้ผมได้พบความจริงแสนโหดร้ายอีกประการหนึ่ง

         สวนหลังบ้านของเราอยู่ติดกัน!!!

         พูดง่าย ๆ คือเราเป็นเพื่อนบ้านกันนั่นเอง...

         นอกจากจะบังเอิญเป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว ยังเป็นความบังเอิญที่หมอนั่นเดินมาหลังบ้านตอนที่ผมกำลังใส่ชุดผู้หญิงอยู่อีกต่างหาก ดูเหมือนว่าหมอนั่นจะไม่เดินเข้ามาทัก ได้แต่ยืนจ้องเฉย ๆ บางทีคงเพราะคำพูดของผมเมื่อตอนกลางวัน แต่น่าเสียดายที่ตอนนั้นผมยังเด็กอยู่ ความโง่เง่าเลยแผลงฤทธิ์ขึ้นมากะทันหัน

         "จ้องอะไรคะ หันไปทางอื่นเลย!" นั่นเป็นการพูดเลียนแบบผู้หญิงครั้งแรกในชีวิตของผม

         "อ้าว นั่นนายคนเมื่อกลางวันนี่นา" แล้วมันก็จบไม่ค่อยจะสวยนัก

         ให้ตายเหอะ ช่วยโง่ให้เหมือนเด็กอนุบาลทีจะได้ไหม...

         และด้วยความบังเอิญทั้งหมดที่มาบรรจบกัน หมอนี่จึงกลายมาเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมแถมยังรู้ความลับของผมอีกด้วย โชคยังดีที่หมอนี่ไม่ใช่คนปากพล่อย ดังนั้นชีวิตของผมจึงยังอยู่ดีมีความสุขจนถึงทุกวันนี้

         แล้วปัญหามันอยู่ตรงไหนน่ะเหรอ ในเมื่อเพื่อนผมออกจะเป็นคนดีขนาดนี้ ปัญหาก็คือหมอนี่เป็นผู้ชายยังไงล่ะ...

         "หาาาา คบกับเพื่อนผู้ชายเหรอ!!!" จะตกใจทำไมหา? ลูกคุณนี่ก็ผู้ชายนะเห้ย

         "ไม่นะน้องสาว น้องจะเป็นแนวทอมบอยไม่ได้ ไม่สิ น้องจะมีอะไรกันก่อนแต่งไม่ได้" ทำไมจากประโยคแรกถึงวกไปเรื่องนั้นได้ฟ่ะ เฮ้พี่ชาย?

         "น...น...น้องมีคนรักแล้วเหรอ ไม่นะน้องสาววว น้องจะแต่งกับชายอื่นนอกจากพี่ไม่ได้" ว้อยยย พี่คนนี้นี่ หัดมีสามัญสำนึกกับเขาหน่อยได้ไหมมม

         "สู้ๆนะน้องสาว พี่จะเอาใจช่วย...ฮึก" คนนี้คืออะไรครับ? อยากให้ได้กันขนาดนั้น? แล้วจะร้องไห้ทำไมฟะ ไอ้คุณพี่รอง

         ก็นั่นแหละครับ ตัวปัญหาจริง ๆ ก็ไม่ใช่ไอ้วัตมันหรอก ต้องบอกว่ามันเป็นปัญหาของผมเองมากกว่า พวกเขาอยากจะให้ผมมีเพื่อนผู้หญิงเยอะ ๆ น่ะ แย่เลยเนอะ ในเมื่อผมไม่อยากจะเป็นหนุ่มเพลย์บอยเจ้าชู้ซะด้วยสิ

         อ้อ ถึงแม้ผมจะไม่อยากเป็นหนุ่มเพลย์บอย แต่ด้วยความรำคาญ ผมจึงต้องหาเพื่อนผู้หญิงเยอะ ๆให้ได้ โชคดีที่คนที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้ก็คือไอ้วัตเพื่อนซี้ผู้เป็นต้นตอของปัญหานี่เอง

         วัตเป็นเด็กที่อัธยาศัยดีมากคนนึง เขาจึงมีเพื่อนชายเพื่อนหญิงเต็มไปหมด พอผมเล่าปัญหาเรื่องนี้ให้เขาฟัง เขาก็รับอาสาจะพาผมไปรู้จักกับเพื่อนผู้หญิงแถว ๆ บ้าน ผมจึงรอดพ้นเสียงรังควาญจากผีเหล่าชายโสดทั้งสามและพ่อไปได้อย่างหวุดหวิด

         ต่อมาพอเวลาผ่านไป ผมยังแอบมีข้อสงสัยอยู่อย่างหนึ่งว่า ทำไมพวกพี่ชายของผมถึงไม่มองไอ้วัตมันเป็นผู้หญิงบ้างนะ ในเมื่อหน้ามันหวานกว่าผมซะอีก?