Seven

Paring: SugaMonster

Note: คุณนัมจุนเป็น Butler นะคะ :)

ปล.ดองจนลืมเลยค่ะ แฮ่ แต่มาช้าดีกว่าไม่มาน้า (._.)

‘7 ปีที่เขาดูแลใครอีกคนมา’

​

                “คุณหนู สายแล้วนะคะ”เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นข้างๆแต่คนที่ยังคงแกล้งหลับตาอยู่นั้นก็ไม่ยอมลุกขึ้นมาเสียที

                ทั้งๆที่คุณนัมจุนก็รู้ว่าถ้าคนอื่นมาปลุกยังไงคุณหนูก็ไม่ตื่นแท้ๆก็ยังจะส่งให้เธอเข้ามาปลุกอีกหญิงรับใช้นึกตัดพ้อใครอีกคนที่ยังคงง่วงอยู่กับการจัดเตรียมอาหารทางด้านล่าง

                “คุณหนูขา ตื่นเถอะค่ะไม่งั้นจะไปเรียนไม่ทันเอานะคะ” เธอเอ่ยปลุกใครอีกคนอีกครั้ง และก็หวังว่าในครั้งนี้เจ้านายของเธอจะลุก

                แต่เธอก็ต้องผิดหวังเมื่อคนตัวเล็กยังคงซุกตัวผ้าห่มในท่าเดิมตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเรียก

                เธอจึงตัดสินใจที่จะเอื้อมมือไปเขย่าตัวคนทางด้านหน้าแทนทว่ายังไม่ทันสัมผัสผิวเนื้อขาวเนียนนั้น เสียงทุ้มต่ำของใครอีกคนก็ดังแทรกขึ้นมา

                “เดี๋ยวผมจัดการต่อเองครับป้าซอนมีไปพักผ่อนเถอะ” เสียงของคนที่มาใหม่ดังขึ้นมาจากทางประตูห้องและเธอเองก็รีบเก็บมือที่ตั้งใจจะปลุกคุณหนูลงข้างตัวตามเดิม

                “งั้นป้าฝากด้วยนะคะ คุณนัมจุน”หญิงรับใช้เอ่ยบอกคนที่เข้ามาใหม่ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง

                ทิ้งไว้ให้เหลือเพียงบัทเลอร์หนุ่มอย่างนัมจุนกับคุณหนูยุนกิแห่งตระกูลมินเพียงเท่านั้น

                “ลุกเถอะครับคุณหนูผมรู้ว่าคุณตื่นนานแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาเรียบๆในขณะที่เดินไปหยิบเสื้อผ้าสำหรับวันนี้มาวางเตรียมให้เรียบร้อย

                ฮึ่ย

                เสียงเล็กๆร้องออกมาอย่างหงุดหงิดพร้อมๆกับใบหน้าหวานที่ง้ำงอลง ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินลงส้นเท้าหนักๆไปจนถึงห้องอาบน้ำ

                คนที่เจอกับความดื้อของเจ้านายตัวเล็กมา7 ปีเต็ม ได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กๆที่เดินหายไปในห้องน้ำก่อนที่นิ้วเรียวจะยกขึ้นสัมผัสอุปกรณ์สื่อสารที่สวมอยู่เพื่อติดต่อคนอื่นๆให้จัดการหน้าที่ของตนต่อ

                “อีกสิบนาทีเตรียมจัดโต๊ะนะครับ”

                หลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ คนตัวเล็กที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวปกปิดร่างกายก็เดินมาหยุดลงที่ปลายที่นอนก่อนที่นัมจุนจะเดินไปแต่งตัวให้คุณหนูของเขาอย่างที่เคยทำทุกวัน

                เมื่อพ่อบ้านหนุ่มบรรจงแต่งตัวให้ใครอีกคนเรียบร้อยคนตัวเล็กที่เคยยืนนิ่งเมื่อครู่ก็เดินออกจากกห้องไปแทบจะทันที

                เมื่อมาถึงโต๊ะกินข้าวคนตัวเล็กก็เห็นว่าบรรดาของต่างๆนั้นถูกจัดเตรียมไว้อย่างพร้อมสรรพแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่พอใจ เพราะในตอนนี้เสียงคุณหนูของบ้านเรียกหาสาวใช้ที่ดูแลบริเวณนี้ให้เข้ามา

                “พี่โซมี...ผมขอนมร้อนแก้วนึงฮะ”เสียงหวานร้องขอใครอีกคนอย่างน่ารักจนคนรับคำสั่งรีบหันหลังกลับไปเตรียมสิ่งที่นายน้อยของเธอร้องขอทันที

                “คุณหนูทานนมตอนท้องว่างไม่ได้ครับเดี๋ยวปวดท้อง”เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทางด้านหลังพาลเอาเด็กน้อยที่กำลังพยายามอารมณ์ดีหงุดหงิดขึ้นมาเสียเฉยๆ

                “ก็จะกินอ่ะ..ไม่ต้องมายุ่งเลย พี่โซมีอ่า..เตรียมให้ผมนะครับ”คนตัวเล็กหันไปส่งค้อนให้ใครอีกคน ก่อนที่ท้ายประโยคจะหันบอกพี่สาวเมื่อครู่

                “งั้นใส่กระติกน้ำร้อนแทนละกันครับ”นัมจุนเอ่ยบอกสาวใข้ที่รับคำสั่งมาก่อนที่เธอจะรีบเดินหลบไปยังห้องครัวด้านหลังเพื่อเตรียมของให้เจ้านายตัวเล็กของเธอ

                “ขี้บ่น”

                “ที่ผมบ่นมาก็เพื่อคุณหนูทั้งนั้นหละครับ”ชายหนุ่มตัวสูงเอ่ยตอบเจ้านายของตนเองพร้อมๆกับกางผ้าเช็ดปากออกแล้วนำไปวางบนตักเล็กอย่างเบามือ

                “หึ..ขี้ลืมด้วย”เสียงเล็กเอ่ยงึมงำขึ้นมาเบาๆแต่ภายในห้องทานอาหารที่มีเพียงบัทเลอร์หนุ่มกับนายน้อยของตระกูลนั้นทำให้เสียงนั้นดังจนคนตัวสูงที่ยืนทางด้านหลังไม่ไกลก็สามารถได้ยิน

                “รีบทานเถอะครับคุณหนู เดี๋ยวคุณจะไปเรียนไม่ทัน”นัมจุนเอ่ยขึ้นเพื่อตัดบทเด็กน้อยที่นั่งอยู่เพียงคนเดียวท่ามกลางโต๊ะทานข้าวขนาดสิบคนนั่งก่อนที่เจ้าตัวจะเดินหลบออกไปจากบริเวณนั้น

                คนตัวเล็กที่ถูกตัดบทไปจึงก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารตรงหน้าให้หมดไปโดยเร็ว

                เมื่อรับประทานเสร็จช้อนส้อมคันสวยถูกรวบไว้กลางจานอย่างเป็นระเบียบก่อนที่เจ้าตัวจะยกผ้าสีขาวสะอาดนั้นขึ้นมาเช็ดริมฝีปากให้เรียบร้อยพร้อมทั้งวางผ้าผืนเมื่อครู่ลงบนโต๊ะเพื่อเป็นสัญญาณบอกให้บรรดาสาวใช้เตรียมเข้ามาเก็บจาน

                คนตัวเล็กเดินออกไปที่รถยนต์คันงามที่จอดรออยู่ทางด้านหน้า

                แต่เมื่อขึ้นไปแล้วก็ต้องประหลาดใจที่ว่าคนที่ควรจะนั่งข้างกันกลับกลายเป็นคนขับรถแทน

                “ตาแก่งี่เง่า”

                เสียงหวานเอ่ยพึมพำเบาๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างแทน

                ส่วนคนขับรถจำเป็นก็รีบออกรถทันที

                จนกระทั่งรถยนต์คันหรูเคลื่อนผ่านคฤหาสน์หลังงามมาสักพักคนตัวเล็กที่เคยนั่งทางด้านหลังก็จัดแจงย้ายตัวเองมาทางด้านข้างคนขับแทน

                หลังจากที่ย้ายตัวเองขึ้นมานั่งข้างคนขับเรียบร้อยเสียงหวานก็ร้องขอใครอีกคนขึ้นมา “ไม่ไปโรงเรียนได้ไหมนัมจุน”

                ถึงแม้จะรู้ว่าตาแก่ตรงหน้าคงไม่มีทางอนุญาตเป็นแน่ก็ตาม

                “ไม่ได้ครับคุณหนู”

                “นี่!! ไม่ขัดใจกันสักวันได้ไหม”

                “เรื่องนี้คงไม่ได้ครับ”

                “คิมนัมจุน!”

                “ครับคุณหนู”

                “ฮึ่ย! นายนี่มัน..”

                ไม่ทันที่คุณหนูแห่งตระกูลคิมจะต่อล้อต่อเถียงกับใครอีกคนจนจบประโยครถยนต์คันหรูของตระกูลมินก็ตรงเข้าจอดบริเวณด้านหน้าของโรงเรียนเสียแล้ว

                คนขับจำเป็นนั้นรีบลงจากรถก่อนจะอ้อมมาเปิดประตูให้ใครอีกคนด้วยความเคยชินอย่างทุกวัน

                แต่ก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินออกไปเจ้าตัวก็โผเข้ากอดชายหนุ่มตัวสูงเสียเต็มรัก ก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยชิดใบหูคนตัวโตว่า“ขอบคุณสำหรับเจ็ดปีนะ ตาแก่ขี้ลืม”

                ส่วนคนที่เริ่มเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดว่าทำไมคุณหนูของเขาถึงหงุดหงิดตั้งเเต่เช้าก็ยกแขนขึ้นกอดร่างเพรียวบางให้แน่นขึ้นมือหนายกขึ้นลูบลงบนกลุ่มผมนิ่มอย่างเบามือ ก่อนที่จะผละตัวออกมา

                “ขอบคุณที่เป็นคุณหนูของผมมาตลอดเจ็ดปีเช่นกันครับ”

                ทันทีที่รู้ว่าใครอีกคนจำได้แล้วรอยยิ้มกว้างก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้าสวยของเจ้าตัวแทบจะทันที

                จุ๊บ

                เด็กน้อยวัยสิบห้ายืดตัวขึ้นไปจุ๊บแก้มสากของใครอีกคนก่อนที่ท่อนขาเล็กๆทั้งคู่นั้นจะพาเจ้าของหนีหายเข้าไปในโรงเรียนทันที

                ปล่อยทิ้งไว้เพียงพ่อบ้านหนุ่มที่ยังคงมองตามคนตัวเล็กของเขาไปจนลับสายตาก่อนที่เจ้าตัวพึมพำอะไรบางอย่างพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆอย่างทุกทีขึ้นมา

            “อ่า...ทำแบบนี้ผมก็แย่สิครับคุณหนูยุนกิ”