บางทีแล้วเราอาจจะต่างยืนอยู่ตรงกลางสุดของโลกหรือจักรวาล
ที่ข้างบนและข้างล่างของเราต่างเป็นอินฟินิตี้
และเราเองก็อาจจะเป็นองค์ประกอบในอินฟินิตี้ของคนอื่น
ไม่ล่างก็บนไม่ขวาก็ซ้ายอะไรอย่างงั้น

และถ้าเราคิดจะเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นๆ หรือสิ่งอื่นๆ มันก็จะไม่มีที่สิ้นสุดหรอก
ก็เหมือนกับเวลาที่เรายืนเข้าแถวเรียงตามลำดับไหล่ แต่ที่ๆ เรากำลังยืนเรียงอยู่ดันเป็นกาแล็กซี่
ไม่ใช่แค่โรงเรียน และมันก็มีผู้คนมากมายที่แตกต่างจากนายเรียงล้อมตัวนายอยู่เป็นล้านๆ
 และบางทีมันอาจถึงขั้นมีเอเลี่ยนเข้าแถวอยู่กับนายด้วยก็ได้ และมันคงไม่ได้แตกต่างกันแค่เรื่องส่วนสูงเหมือนตอนที่มีแค่เพื่อนร่วมชั้น




และไม่ว่านายจะเปรียบเทียบให้ตัวเองกลายเป็นยาจกหรือว่าพระราชา
เปรียบให้เป็นคนอัจฉริยะหรือว่าคนห่วยแตก
มันก็เปรียบได้ถึงขนาดนั้นแหละ
โคตรอินฟินิตี้

จริงๆ แล้วมันอาจจะเป็นอย่างงั้นก็ได้
มีคนมากมายยืนเรียงต่อแถวกับนายอยู่
ไม่อยู่สูงกว่าก็ต่ำกว่าไม่อยู่ถัดไปทางซ้ายก็ทางขวา
แล้วเราก็ไม่มีทางจะรู้เลยว่าปลายแถวทางซ้ายและขวา ข้างบนหรือข้างล่างคือใคร

แล้วความสุข?
นายจะหามันเจอมั้ย
 จากการเปรียบเทียบพวกนั้น
ไม่มีทางรู้เลย

พอมาคิดแบบนี้แล้ว
ความสุขของใครก็คือความสุขของใคร
ความทุกข์ของใครก็คือความทุกข์ของใคร

มันอาจจะมีความทุกข์มากมายที่เราสร้างขึ้นมาเอง
แล้วมันก็อาจจะมีความสุขมากมายอีกเหมือนกันที่เราสร้างขึ้นมาเอง
จากการเปรียบเทียบบนล่างซ้ายขวาพวกนั้น

แล้วก็เคยคิดว่าถ้าความสุขมันเป็นเรื่องแบบว่ามีมาตรฐาน สามารถวัดได้อะไรแบบนั้น
มาตรฐานแบบที่โลกใบนี้หรือโฆษณาบ้าบออะไรก็ตามชอบบอกกันว่านั่นคือความสุขนี่คือความสุข
บอกว่านายควรเป็นแบบนั้นนะ
บอกว่านายควรทำแบบนี้นะ
นายน่าจะใช้ชีวิตแบบนั้นนะ 


ทั้งๆ ที่ปากของเราต่างก็บอกว่า ความสุขของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน และเราก็ไม่เหมือนกัน
แต่เราก็ยังไม่เคยหลุดจากวงจรความทุกข์ความสุขงี่เง่า
แบบที่โลกใบนี้และคนอื่นๆ ชอบบอกกันจริงๆ เลยซักที

บางทีก็เคยคิดว่าคนที่มีชีวิตแบบที่เราอยากจะมี ได้เป็นคนเจ๋งๆ แบบที่เราอยากจะเป็น 
ได้ใช้ชีวิตในแบบที่เราอยากจะใช้
 ชีวิตในแบบที่สำหรับเรามันเป็นความฝัน แต่สำหรับเค้ามันเป็นความจริง
 พวกเค้าก็คงจะมีความสุขมากจนตายห่านไปเลยมั้ย
เป็นฟีลแบบว่า overdose อะไรงั้น ที่มีความสุขเว่อร์จนตายไปเลย

ละถ้ามันเป็นแบบนั้นก็คงจะไม่ใช่แล้วอ่ะ เพราะแม่งโคตรจะไม่เมคเซนส์เลย
ถ้าเรามองพวกเค้าและบอกว่าคนนั้นคนนี้แม่งมีชีวิตที่โคตรดีเลยให้ตาย
ถ้าเราเป็นเค้า จะมีความสุขขนาดไหนกันนะ บลาๆ ไปเรื่อย

ถ้าชีวิตแบบนั้นที่เราเคยมองมันว่าเหมือนสวรรค์ เป็นชีวิตที่โคตรดี
เราน่าจะได้อยู่ตรงนั้นบ้าง มีชีวิตแบบนั้นบ้างอะไรงี้
มันก็อาจจะพังตั้งแต่ที่มนุษย์เราไม่สามารถเลือกเกิดได้แล้วอ่ะ 
(เช่น เราอยากจะเกิดในยุโรปงี้ คนผิวคล้ำอยากเกิดเป็นคนผิวขาว ผู้ชายอยากเกิดเป็นผู้หญิง บลาๆ ) 

เหมือนกับตอนเด็กๆ เราเคยคิดว่าพระเจ้าคงจะมอบเยลลี่จอลลี่แบร์ให้เราได้รู้จัก
และคิดว่ามันเป็นของขวัญของโลกใบนี้ แต่พอเข้าซูเปอร์ซื้อขนมอิมพอร์ตมากินก็เออ...
พระเจ้าไม่ได้มอบจอลลี่แบร์ให้เป็นสิ่งที่เรียกว่าของขวัญของกรูหนิเห้ย

ทำไมประเทศกรูถึงไม่มีเยลลี่อร่อยๆ คุณภาพดีๆ เยอะๆ แบบต่างประเทศเค้ามั่งวะ
จะได้ไม่ต้องเสียตังซื้อแต่ขนมอิมพอร์ตที่คุณภาพมันดีกว่า รสชาติมันอร่อยกว่า
แล้วจะเอาอะไรได้ล่ะ ขนาดแค่ขนมอย่างเยลลี่ยังต่างกันเลย

ความจริงแล้วมันอาจจะมีแค่อย่างเดียวเท่านั้นมั้งที่คนเราเหมือนกัน
และไม่จำเป็นต้องมีมาตรฐานห่านอะไร
 
ไม่ว่าจะเป็นใคร อยู่ซีกโลกไหน
ผิวสีอะไร ตาสีอะไร ผมสีอะไร เพศอะไร

ไม่ว่าจะเป็นมือกีต้าร์อัจฉริยะของวงร็อคระดับโลก
หรือว่าเป็นนักเตะเวิร์ลคลาสที่เกิดมากับพรสวรรค์ ที่ต่อให้คนทั่วไปฝึกให้ตายก็ไม่เก่งเท่า
 หรือจะเป็นศิลปินวาดภาพระดับโลก ที่ต่อให้บางคนเรียนเป็น 10 20 คอร์สก็ยังวาดตามไม่ได้
 เป็นผู้กำกับหนังรางวัล เป็นป๊อปไอดอล เป็นยาจก เป็นขอทาน หรืออะไรก็ตาม

อย่างเดียวที่มันเหมือนกัน ก็ความรู้สึก 
เพราะเวลาที่เศร้าจะตาย หรือสุขจะตาย
ขีดจำกัดของมันก็เท่าๆ กัน

...

ขอบคุณที่อ่านจนจบ :)
Dectilljan
since 2016