หลังจากได้ไอเดียต่าง ๆ นา ๆ มาประกอบกันในหัวจึงเริ่มสร้างโครงเรื่อง ฉาก ตัวละครขึ้นมา แน่นอนว่าเด็กที่เติบโตมากับละครช่อง 35 7 ไม่มีทางพลาดที่จะหยิบประสบการณ์วัยเด็กมาประกอบในงานเขียน ทั้งคฤหาสน์การแต่งกาย ชื่อ สรรพนามต่าง ๆ ทำให้มักเจอความคิดเห็นที่ว่า ‘เหมือนละครมาก’ อยู่บ่อย ๆ แต่หารู้ไม่ว่าความคิดเห็นนี้แหละที่ทำให้ดีใจทุกครั้ง เพราะตรงตามเป้าประสงค์ที่เราตั้งใจให้วรรณกรรมของเราเป็น

           พวกโครงเรื่องกับฉากไม่อยากเท่าไหร่ อย่างโครงเรื่องก็มาจากภาพในหัวเป็นหลัก ส่วนฉากก็อาศัยทำ Mood board ในโปรแกรม Canva ให้เห็นภาพแล้วอธิบายเป็นภาษาเขียนเท่านั้น ทว่าตัวละครนี่แหละที่เป็นปัญหา เพราะเราต้องสร้างตัวละครที่มีบุคลิก นิสัยลักษณะแตกต่างกัน ไหนจะภูมิหลังของแต่ละตัวที่เสมือนเป็นพื้นฐานของสิ่งที่กล่าวไปข้างต้น จึงเลือกที่จะหยิบ MBTI หรือแบบทดสอบประเภทบุคลิกภาพตามทฤษฎีทางจิตวิทยาซึ่งเหล่าวัยรุ่นกำลังฮิตกันอยู่ โดยเราจะเปิดเฉลยของแต่ละไทป์แล้วนำมาใส่ในตัวละครแต่ละตัวว่าอยากให้มีบุคลิกภาพเป็นอย่างไรการแสดงออก ลักษณะนิสัย วิธีคิด แล้วเชื่อมโยงเข้ากับภูมิหลัง รวมไปถึงปมต่าง ๆ ในเรื่องก็จะรวบรวมทั้งหมดใส่ไว้ในแอปฯ Notion

           ต่อมาก็มีการปรับแก้ไปตามระเบียบ จนกระทั่งถึงส่วนที่ต้องลงมือเขียนจริงกลับพบว่าเราไม่สามารถเขียนสด ๆ ได้เลยแม้จะมีโครงเรื่อง เพราะแค่บทแรกก็ออกทะเลจนต้องไล่ตัดออกทีหลัง จึงต้องพับแผนหันกลับไปเขียน ‘โครงเรื่องแต่ละบท’ แยกไว้ก่อนจะลงมือเขียนจริง เพื่อกำหนดว่าจะเปิดบทอย่างไร จุดเด่นอยู่ตรงไหน จะใส่คำใบ้ต่าง ๆ ไว้ส่วนไหนบ้าง จะปิดบทอย่างไร หรือจะใช้คำบรรยายมุมมองไหน แล้วกว่าจะจบแต่ละบทก็ใช้เวลานานเพราะต้องขุดไอเดียในสมองออกมา บางครั้งต้องวนกลับไปแก้ตอนก่อนหน้าเพราะได้ไอเดียใหม่ก็มี ทำให้งานเขียนจริงล่าช้ามากจนต้องขอโทษขอโพยที่ปรึกษาอยู่บ่อย ๆ เพราะไม่มีงานส่งให้อ่าน แงแง

            ที่กล่าวมาดูเหมือนการทำงานจะไร้อุปสรรค แต่หารู้ไม่ว่าอุปสรรคที่ตัวเป้งที่สุดก็คือ ‘ตัวเราเอง’ เพราะเป็นคนสมาธิสั้นพอสมควรจึงไม่สามารถนั่งโฟกัสอะไรนาน ๆ ได้ ต้องหาอะไรจุกจิกทำ เช่น เล่นเกม ไถแอปฯ TikTok หาหนังดู กระทั่งหลับกลางวันให้เวลาผ่านไปเฉย ๆ กว่าจะรู้ตัวอีกทีเดดไลน์ก็จ่อก้นจนต้องปั่นงานหัวฟู ซึ่งพอทำไม่ทันก็โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง แต่ถามว่าสำนึกไหม ก็ไม่ เพราะหลังจากโทษตัวเองเสร็จก็นั่งเล่นเกมต่ออยู่ดี

            พอปิดเนื้อหาในเรื่องได้ ต่อไปคือส่วนปกที่ดูต้องคิดหนักที่สุด เพราะทักษะทางศิลปะของเราก็ใช่ว่าจะดี จึงเลื่อนหาแรงบันดาลใจในแอปฯ Pinterest เป็นสัปดาห์กว่าภาพในหัวจะออกมาลงตัว โดยเลือกทำปกสไตล์ย้อนยุคนิดหน่อยให้มีกลิ่นอายของความโกธิค จีน ผสมกับความเป็นสื่อสำหรับเยาวชน ออกแบบในแอปฯ Procreate สลับกับ ibis Paint X ซึ่งเราเลือกหยิบจุดเด่นในเรื่องมาเล่นกับหน้าปกเช่น หน้าต่างโค้ง ดอกกุหลาบ พระจันทร์กับดาวที่บ่งบอกเวลากลางคืน และใช้สีปกเป็นสีไทยโทนเพิ่มลูกเล่นความเป็นไทยเข้าไปอีกจนออกมาเป็นปกรอยฝันในวารีแบบที่ชอบ แอบเสียดายนิดหน่อยที่ตัวไทโปชื่อเรื่องน่าปกไม่ค่อยเด่นออกมาเพราะตัวเราที่ดื้อจะเอาสีเงิน ทั้ง ๆ ที่คนรอบข้างต่างเชียร์ให้เป็นสีทองจะได้ดูคล้ายหนังสือเก่ายิ่งขึ้น

            ต่อมาเป็นส่วนที่เราตบตีกับมันมากที่สุดของที่สุดนั่นก็คือการจัดรูปเล่มในโปรแกรม Adobe InDesign ยอมรับว่าเคยเรียนใช้โปรแกรมนี้ไปเมื่อประมาณตอนปี 2 แต่เราดันเป็นศิษย์ที่ดีคืนครูไปทั้งหมดจึงต้องเปิด YouTube งมหาเอาเอง เรียนรู้ด้วยตัวเองใหม่ทั้งหมด ซึ่งใช้เวลาประมาณ 2-3 ชั่วโมงกว่าจะได้จัดหน้าเป็นจริงเป็นจัง และผลลัพธ์ที่ออกมาก็คุ้มค่ากับการเสียเวลาเป็นชั่วโมงสุด ๆ

            สุดท้าย ‘การส่งโรงพิมพ์’ เป็นขั้นตอนที่ตื่นเต้นที่สุด เพราะอยากจับเล่มจริงใจจะขาด โดยโรงพิมพ์ที่เราเลือกเป็นโรงพิมพ์ที่เคยใช้บริการเมื่อตอนเรียนวิชาวารสาร ซึ่งค่าพิมพ์ถูกมากจนนึกว่าทำเอาสังคม เราจึงเบาใจเรื่องงบประมาณที่พิมพ์เล่มทำได้ นับวันรอจนถึงวันรับเล่ม พอได้จับเล่มจริงน้ำตาแทบไหลออกมาเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะทำวรรณกรรมออกมาได้จริง ๆ คืนนั้นจึงเอาใส่ใต้หมอนแล้วนอนทับหลับปุ๋ยฝันดีไปเลย