สวัสดีค่ะ เพื่อนๆผู้น่ารักทุกท่าน

  เรื่องราวที่จะมาแบ่งปันกันในวันนี้เป็นเรื่องราวดีๆค่ะ เรื่องราวที่น่ารัก น่าเอ็นดู ดูกี่รอบก็ชอบ อยากฝากตัวเป็นศิษย์ท่านเลย

   เรื่องราวนี่ที่ดูเหมือนครั้งก่อน คือ ปัญหาครอบครัว แต่คราวนี้ ดันเป็น วรรณกรรมเยาวชน เลยต้องมีอะไรที่จบดีกว่าเรื่อง "บ้านดับจิต" 

   แต่ขอกระซิบบอกว่า ตอนจบ ไม่แนวเพ้อฝันนะ จบแนวความจริง เพราะ สันดานคนมันเปลี่ยนยาก (เรื่องนี้เปิดเผยตอนจบ เพราะนักเขียนบอกตอนจบแต่แรกแล้วค่ะ)

   ดังนั้น พร้อมกันแล้วนะ 

3 

2 

1

แต่น แตน แต๊น นั้นก็คือ

"หลวงตาจิ๋วกับเจ้าป๋อง"

"ทุกคนเคยคิดหนีออกจากบ้านไหม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เด็กที่คิดหนีออกจากบ้าน มันต้องมีสาเหตุแน่นอน"

ครอบครัวเด็กชายป๋อง

   เด็กชายป๋องมีครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อแม่ เหมือนครอบครัวทั่วไป วันหนึ่ง พ่อเสียชีวิต แม่มีพ่อใหม่ หลังจากนั้น ชีวิตป๋องก็เปลี่ยนไป เพราะเข้ากับพ่อใหม่ไม่ได้ พ่อใหม่ชอบตีและแม่มองเฉยๆ

ในความคิดเห็นส่วนตัว

   เด็กชายที่พ่อเสียชีวิต ก็มีความโศกเศร้าอยู่แล้ว แล้วต้องมาปรับตัวกับพ่อใหม่ ซึ่งเด็กมีความรู้สึกต่อต้านอยู่แล้วแต่เมื่อต้องอยู่ด้วยกัน พ่อใหม่เลือกที่จะทำร้ายร่างกายด้วย ทำให้เด็กยิ่งรู้สึกต่อต้าน โดยเฉพาะแม่ไม่ช่วยอีก ใจของเด็กก็หมดหวังว่า คนที่เหลือเพียงคนเดียวในชีวิตอย่างแม่ก็ไม่รัก

"เด็กป๋องตัดสินใจหนีออกจากบ้าน"

ครอบครัวใหม่ วัดเย็นวนา

   เด็กชายป๋องหนีมาจนได้เจอกับหลวงตาจิ๋ว เลยขอหลวงตามาอยู่ด้วย

   หลวงตาอนุญาตให้มาอยู่ด้วย หลวงตาให้ป๋องไปทดลองทำด้วยตัวเองหลายอย่าง เพื่อให้เรียนรู้ใจของตัวเอง เรียนรู้ชีวิตตัวเอง

อย่างเช่น

   หลวงตาให้ไปกวาดลานวัด แล้วจะคิดออก เจ้าป๋องก็พยายามกวาดไป คิดไป คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก พอหลวงตาเรียกเข้ามา ก็บอกว่า กวาดไม่สะอาด ให้ไปกวาดลานวัดใหม่ แต่ต้องกวาดในขณะที่กวาด ซึ่งทำให้เจ้าป๋องไปกวาดใหม่ ก็เข้าใจทันที 

   เจ้าป๋องกลัวตุ๊กแกมาก หลวงตาเรียกให้เจ้าป๋องเอาตุ๊กแกไปเลี้ยง ในขณะที่เลี้ยง เจ้าป๋องก็กลัว วันนึงหลวงตาเรียกให้มาพบพร้อมตุ๊กแก และท่านให้ปล่อยมันออกมา มันเกาะอยู่ที่เจ้าป๋อง เจ้าป๋องกลัวมาก วิ่งหนีไปหนีมา แต่ตุ๊กแกก็ยังเกาะอยู่ ทำให้เจ้าป๋องคิดได้ว่า ตุ๊กแกมันก็คงตื่นตกใจเหมือนกันที่เราวิ่งไปวิ่งมา ก็เลยรู้สึกดีกับมันและหายกลัวในที่สุด เจ้าป๋องรีบไปบอกกับหลวงตาว่า ไม่กลัวแล้ว แต่หลวงตาทำเป็นไม่ยินดี

   ทุกอย่างที่หลวงตาทำ เพื่อเป็นการสอนไม่ให้หลงในความคิดตัวเอง หลงในการกระทำของตัวเอง หรือหลงในใจตัวเอง

   ในระหว่างอยู่ในวัดจะมีมิตรภาพที่ดีระหว่างป้าในครัว ลุงแดง สัตว์ทั้งหลาย ยกเว้น เจ้าเขียว ที่ดูไม่เป็นมิตรต่อเจ้าป๋อง 

(เพราะเจ้าป๋องเคยเผลอไปทำร้ายมัน 

เหยียบหางมัน โดยไม่มีเจตนา)

เรื่องก็ดำเนินมาถึงตอนจบ

   เมื่อป๋องเจอพ่อเลี้ยงที่เป็นอาจารย์คณิตศาสตร์ ป๋องไปเล่าให้หลวงตาฟัง หลวงตาพยายามที่จะค้นหาจนเจอ 

   เมื่อชายคนนั้นถามคำถาม หลวงตาเรียกไปคุย จึงรู้ว่า เป็นคนโมโหร้าย หลวงตาได้สนทนากับเขาและเข้าใจในมุมเขา เขารับปากว่าจะดีกับป๋อง หลวงตาจึงบอกว่า จะพาป๋องกลับบ้าน

   หลังจากป๋องกลับบ้านนั้นเอง เขาทำร้ายป๋องอีก หลวงตาเลยพากลับวัด

เรื่องนี้เป็นเรื่องมีอยู่จริง คือ 

1. วัดเย็นวนา คือ วัดป่าเย็นบุญ

2. หลวงตาจิ๋ว คือ พระภูวดล ปิยสีโล

3. เจ้าป๋อง 

   และมีการผสมผสานจินตนาการเข้าไปอีก เพื่อความสนุกสนานมากขึ้น

คำสอนของพระภูวดล ปิยสีโล

สันดานคนมันเปลี่ยนยาก บางคนร้ายขนาดไหน ก็ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นดีได้ แม้กระทั่งพระ ยังกล้าหลอกหลวง

"ใจของคนคงหยั่งยากนัก

สุดจะรักลูกคนอื่นในทางไหน

คงไม่มีทางใดจะเป็นได้

เพราะคนไหนไม่ดีเท่าลูกตัว

เมื่อลูกคนอื่นหนีออกไป

เริ่มใช่ตื่นกลัวลูกจะทำบ้าง

เลยต้องฝากฝังไว้ไปกับยาย

ถึงได้คลายทุกข์กังวลลง

หากลองคิดรักลูกคนอื่นบ้าง

คงไม่สร้างความทุกข์ขนาดนี้

เพราะความผิดติดตัวนั้นมันมี

ทำให้ชีช้ำใจสันดานตน

คนเรานั้นเป็นคนนั้นก็ยาก

และไม่อยากทำความดีอีกไฉน

ทำให้มองดูไปก็คล้ายๆ

ไม่ต่างจากสัตว์นรกตัวไหนเลย

หากเป็นคนก็ควรทำความดี

ทำให้ศรีสมประสงค์เป็นคนนั้น

ทำให้โลกดั้นด้นต้องจดจำ

ว่าคนนั้นเป็นคนดีศรีเมืองเอย"

                                          -- Look a Breathe --