ถึง ผู้รักในหิ่งห้อยทั้งหลาย

   "หิ่งห้อยมีชีวิตกระพริบแสงอยู่เพียงแค่ 14-30 วันเท่านั้น"

   "หิ่งห้อยเมื่อ 14 วันก่อน ไม่ใช่หิ่งห้อยใน 14 วันนี้"

   "หิ่งห้อยเมื่อเดือนก่อน ไม่ใช่หิ่งห้อยเมื่อเดือนนี้"

   "ชีวิตของคนเราไม่ต่างจากหิ่งห้อยที่เมื่อส่องแสงสกาวแล้ว สุดท้ายแสงสุดท้ายก็จะดับไป ชีวิตคนเรามีเพียงแค่เท่านี้"

เช่นกันกับเรื่องนี้ 

  "สุสานหิ่งห้อย"

   เมื่อภัยสงครามมาถึง ซึ่งเป็นภัยที่ไม่คาดคิด ทำให้ทุกชีวิตตกในความทุกข์ที่ต่างกัน ทุกข์จากขาดสารอาหาร ทุกข์จากสารกัมมันตภาพรังสี ทุกข์จากความพิการ และทุกข์อื่นๆอีกมากมาย

   เรื่องนี้เริ่มต้นถึงช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่มีการปล่อยระเบิดครั้งใหญ่ในโกเบ ทำให้เซตะ อายุ 14 ปีและเซซึโกะอายุ 4 ขวบ เสียแม่ไปในวันนั้น 

"สำหรับเรา การที่เด็กเสียแม่ไป ทำให้เด็กรู้สึกสับสน เครียด ไม่เข้าใจว่า ทำไมสงครามถึงต้องเกิด ทำไมต้องมาพรากแม่เราไป"

   หลังจากนั้น ทั้งสองคนได้ไปอยู่กับป้า คราวนี้เด็กอายุ 14 ปีอย่างเซตะรู้สึกโดนเอารัดเอาเปรียบจากป้า ดังนั้น เวลาป้าเรียกทำอะไร เซตะก็ไม่อยากทำ ส่วนเซซึโกะ อายุเพียง 4 ขวบ เลยไม่รู้เรื่องอะไรเลยว่า ตอนนี้สงครามอยู่ ก็จะขอเรียกร้องว่า อยากนู่นอยากนี้ ตามประสาเด็ก 

สำหรับเรา เราเข้าใจทั้งเซตะ ทั้งป้า ทั้งเซซึโกะ

• 1. ด้านป้า: ป้าคิดว่า ทำไมต้องมีภาระเพิ่มขึ้นมาอีก 2 คน หงุดหงิดก็หงุดหงิด เรียกเซตะก็ไม่ทำ (บางคนอาจไม่พอใจในประเด็นนี้) ทำให้รู้สึกไม่พอใจ
• 2. ด้านเซซึโกะ: เด็กอยู่ เลยไม่รู้อะไรเท่าไหร่ รู้ว่า ให้หนีล่ะ บางทีอาจคิดว่า สนุกดี เลยไม่รู้ว่า ตอนนี้กำลังลำบากอยู่ อาจจะมีกลัว แต่ก็ลืมตามภาษาเด็ก ก็เรียกร้องนู่นนี่ (บางคนอาจรำคาญเด็ก)
• 3. ด้านเซตะ: เข้าสู่วัยรุ่น เลยคิดว่า เสียแม่แล้ว ป้าไม่เข้าใจหรือไง ตอนนี้ก็สับสนอยู่ ทำไมป้ายังมาสั่ง แถมทำเหมือนไม่เห็นใจอีก (บางคนไม่ชอบเซตะ)
• 
  

   "เรื่องนี้ ไม่มีใครผิดใครถูก เพราะทุกอย่างอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองกันหมด ดังนั้น ถึงแม้ย้อนกลับไป ทุกคนยังทำแบบเดิมอยู่ดี"

   คราวนี้เซตะดันไม่พอใจป้าเลยพาเซซึโกะไปอยู่ลำพังที่เหมืองแร่เก่า ทั้งสองก็อยู่อย่างอดๆยากๆ แต่เซตะพยายามที่จะให้เซซึโกะกินได้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เซซึโกะชอบกินลูกอมมาก 

  เมื่อถึงตอนนี้ดำเนินมาถึงตอนที่เศร้าที่สุดแล้ว ภาพทุกภาพของความลำบากของสงคราม มันทำให้เราหดหู่ บีบคั้นใจว่า 

   "ทำไม คนบ้าอำนาจเพียงไม่กี่คน ทำให้เกิดเหตุการณ์เลวร้ายขนาดนี้ได้"

สมมติถ้าเราย้อนกลับไปว่า 

• 1. เซตะยังอยู่กับป้า ชีวิตอาจไม่ถึงทางนี้ก็ได้ ชีวิตอาจจะยังมีกิน
• 2. เซตะยังอยู่กับป้า เมื่อป้าทนไม่ไหวอาจจะทิ้งก็ได้
• 3. เซตะยังอยู่กับป้า ชีวิตอาจจะมีการสูญเสียอีกครั้งก็ได้ คือ ป้าอาจจะตาย 
• 4. เซตะยังอยู่กับป้า ชีวิตทุกคนอาจตายหมดเลยก็ได้
• 
  

  ดังนั้น มันไม่มีใครบอกได้เลยว่า จะเกิดอะไรขึ้น นอกจากว่า เซตะเลือกทางนี้แล้ว (ต้องเคารพในการตัดสินใจเลือกทางของเซตะ) และทุกอย่างดำเนินมาถึงความหดหู่ขีดสุด

   ในไม่ช้าเรื่องเดินมาถึงตอนจบที่จบว่า เซซึโกะตายและเซตะก็ตายด้วยเช่นกัน ซึ่งหิ่งห้อยค่อยๆตกลงมา

สำหรับเราคิดว่า

   "ทุกชีวิตก็ต้องดำเนินเดินทางมาถึงทางเดียวกัน คือ ตายในที่สุด แต่แค่การตายจะตายแบบไหนเท่านั้น"

*** ความจริงของชีวิตคืออะไร ***

"ความจริงของชีวิตคือความสุข

เมื่อเปลี่ยนทุกข์แล้วก็สลับสลาย

ส่วนใหญ่ทุกข์สุขนั้นหลากหลาย

อีกไม่นานก็ตายจากกันไป"

                                          -- Look a Breathe --