เราอ่านหนังสือเกี่ยวกับสงครามมาหลายเล่ม และหลายคนก็บอกว่า จะไม่ก่อให้เกิดสงคราม แต่เราก็กลับมองเห็นแต่ทุกประเทศที่เตรียมพร้อมเก็บระเบิดปรมาณูไว้ เพราะคงเผื่อว่าสักวันจะต้องใช้ แต่การที่คิดจะใช้มัน ไม่ว่า เพราะวันไหนก็ตาม นั้นก็ถือว่า เป็นการทำลายเกียรติและศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ทั้งนั้น

     และเรามีคำถามต่อพวกก่อสงครามด้วยว่า ไม่ว่าจะเป็นก่อสงครามเล็กๆในประเทศชาติหรือสงครามใหญ่ระหว่างกัน เราเเค่อยากถามว่า ทำไปเพื่ออะไร เห็นคนเจ็บแล้วมีความสุขหรอ เห็นคนตายแล้วรู้สึกดีหรอ แล้วถ้าหากว่า คนเหล่านั้นคือ คนรักของเรา คือคนที่เราไม่อยากให้ตาย แต่กลับมาตายเพราะสงครามที่เราก่อ มันสนุกมากเลยใช่ไหม

“จงเลิกก่อสงคราม 

เพราะเพียงเพื่ออยากเป็นมหาอำนาจ

เพราะอำนาจที่ได้มาจากซากปรักหักพังเหล่านี้

ล้วนไม่ใช่อำนาจที่แท้จริงที่ควรได้แต่แรก

แต่เป็นอำนาจจอมหลอกลวง

ให้คนเหล่านั้นหลงทางเท่านั้น”

     เปรียบมังกรทะยานฟ้าหารัก

ว่าลุยสักพบหนทางนี้ไหม

เพราะรักคงไม่เกิดจากใครๆ 

ที่ขาดได้ซึ่งเมตตาปราณี

หามีความเมมตตาปราณีไหม

หากไฉนแปลเปลี่ยนเกียรติศรี

เพราะคนเหล่านั้นล้วนทำไม่ดี

ทำให้มีแต่ความขยะแขยงในใจ

     หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่อยู่ที่บ้านมาช้านาน และก็ไม่อยากจะเปิดอ่านเท่าไหร่ เพราะจะทำให้เป็นภาพจำมองญี่ปุ่น ในทางไม่ดี แต่วันนี้เนื่องด้วยเป็นวันของทหารผ่านศึก เราจึงตัดสินใจเปิดอ่านซะหน่อย และปรากฎว่า ทำไม เราถึงมาเปิดอ่านช้าไปนะ แต่เราขอออกตัวก่อนว่า เราไม่ได้เกลียดชังญี่ปุ่น แต่ด้วยอะไร เพราะเรื่องก็ผ่านไปแล้ว แต่เราขอเล่าจากใจจริงผ่านหนังสือเล่มนี้

     เรื่องราวเริ่มต้นที่ทหารกล้าจำนวนมากของชาวอังกฤษ พร้อมใจที่จะสู้รบกับศัตรูในสงครามโลกครั้งที่ ๒ และดีใจที่จะได้เดินทางไปยังสถานที่ใหม่ นั้นก็คือ สิงคโปร์ เพื่อสู้รบกับเหล่าศัตรูทั้งหลาย แต่ทหารเหล่านั้น กลับไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลยว่า กำลังจะไปสังเวยชีวิตให้กับทหารญี่ปุ่นจำนวนมาก

     เมื่อเหล่านักเขียนที่เป็นทหารกล้าคนหนึ่งพร้อมผองเพื่อนเดินทางมาถึงสิงคโปร์ และทั้งหมดก็ได้พบว่า นรกมีจริง ก็เมื่อกองกำลังทหารญี่ปุ่นและเกาหลี เริ่มรุกรานประเทศสิงคโปร์ เพราะญี่ปุ่นได้ทั้งไทยและมลายูมาแล้ว ทหารทุกคนพร้อมใจกันหยิบปืนและสู้รบกับทหารญี่ปุ่น แต่สุดท้ายก็แพ้ เพราะทหารญี่ปุ่นมีจำนวนมากกว่า 

     แต่นักเขียนท่านนี้ก็แอบมีการวาดภาพความโหดร้ายเหล่านี้เก็บเอาไว้ โดยเริ่มต้นที่ทหารญี่ปุ่นฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยม ใช้งานคนอย่างทาส โดยบังคับทหารที่เป็นเชลยศึกจำนวนมาก คนไทยและคนชาติอื่นในการทำรถไฟสายมรณะให้สามารถเคลื่อนจากไทยไปยังพม่า และก็ทำสำเร็จด้วย แต่ทหารญี่ปุ่นก็ยังไม่หยุดความโหดเหี้ยม ทารุณกรรม ที่เยี่ยงสัตว์ยังไม่ทำต่อกันต่อไป

     จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่อเมริกาทำระเบิดปรมาณูสำเร็จ และทางอเมริกาตัดสินใจปล่อยระเบิดปรมาณูเพื่อถล่มฮิโรชิม่าและนางาซากิ จนทำให้จักรพรรดิ์ญี่ปุ่นยอมพ่ายแพ้แก่สงคราม แต่ทหารญี่ปุ่นยังไม่ยอมแพ้ ก็ยังไล่ฆ่าคนอยู่ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมจำนน หมดสิ้นซึ่งทุกอย่างในรถไฟสายมรณะแห่งนี้

อำนาจที่ได้มาจากการเข่นฆ่าผู้คน ย่อมอยู่ได้ไม่นาน

     ผู้เขียนได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่ในอังกฤษเหมือนเดิม แต่ความโหดร้าย ทารุณของทหารญี่ปุ่นที่ทำต่อเขาและคนอื่น ทำให้เขามีอาการซึมเศร้า และกว่าจะปรับตัวเพื่ออยู่ในโลกใบนี้ได้ นั้นก็ใช้เวลานาน และไม่ใช่ว่า เขาจะหาย แต่เขาก็พยายามอย่างหนักที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป

     นักเขียนจบหนังสือเล่มนี้ให้เราคิดต่อไปว่า ประเทศอังกฤษไม่ได้ช่วยเหลือทหารผ่านศึกอย่างดีเท่าที่ควร และดูสิ ประเทศที่ว่าพัฒนาแล้ว ก็กลับพัฒนาแค่เทคโนโลยี แต่ไม่พัฒนาความเห็นอกเห็นใจที่ควรมีต่อกัน 

     และปัจจุบันนี้ ญี่ปุ่นก็คงจะเข้าใจและรับรู้ได้ถึงผลที่ตัวเองทำเมื่ออดีตแล้ว และคนญี่ปุ่นก็พยายามอย่างยิ่ง เพื่อไม่ให้เกิดซ้ำอีก (หรือเปล่า คงเป็นคำถามของทุกประเทศที่ถูกญี่ปุ่นทำร้ายและทำลาย มีคำถามนี้ในใจ และอยากให้เกิดขึ้นจริง) หากใครเคยไปที่ฮิโรชิม่าและนางาซากิ เพื่อนๆก็จะมีความคิดเหมือนเราเช่นกันว่า อเมริกาก็โหดเหมือนกัน เพราะบางคนเหล่านั้นก็เป็นผู้บริสุทธิ์ที่ไม่ควรมาตายเพราะสงครามเช่นกัน

     ดังนั้น เราขอถามพวกที่อยากทำสงครามอีกครั้งว่า ดีจริงๆหรอที่ก่อสงคราม ดีจริงๆหรอที่นำคนบริสุทธิ์มาฆ่ากันแบบนี้ แล้วดีจริงๆหรอที่ประเทศชาติกำลังล่มจมกันเพราะอำนาจในมือเดียว เราขอ บอกจากใจเลยว่า เราไม่สนับสนุนให้ประเทศไหนมีสงครามทั้งนั้น เพราะสงครามคือความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

LOOK A BREATHE