เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Look a Breathe (Series 1 - 2)nimon
หยกใสร่ายคำ
  • การเลือกเก็บความทรงจำ



         ฉันเดินทางกลับมาครั้งที่สี่แล้ว เพื่อขอเก็บความทรงจำในปัจจุบันไว้ และเจ้าของร้านพาฉันไปยังสถานที่หนึ่ง ซึ่งสถานที่นั้นคือสถานที่วรรณคดี และเจ้าแห่ง...มอบหนังสือเล่มนี้มาให้


    การร่ายคำที่เป็นดั่งมนต์



    ณ สถานที่ต้องมนต์


         ธรรมดาแบบธรรมชาตินั้นหายากยิ่งนักในปัจจุบันนี้ เพราะหลายคนมัวแต่หลงใหลอยู่กับธรรมชาติจากการฆ่าสัตว์ มาทำกระเป๋าหนัง และอาหาร มัวหลงใหลอยู่กับโลกที่หรูหราแบบจอมปลอมที่มีแต่เปลือก โดยการเป็นส่วนหนึ่งในการทำลายธรรมชาติไปเรื่อยๆ และเราต้องฆ่าสัตว์กับทำลายธรรมชาติอีกเท่าไหร่ ถึงจะเพียงพอกับความต้องการนี้


    [ปัญญาชน คือ ปัญญาแห่งธรรม]


         ความจริงของคนและสรรพสิ่งมีชีวิตทั้งหลายย่อมล้วนเกิดกับธรรมชาติ มีความสันโดษ มักน้อย และพึ่งพาตัวเองตามธรรมชาติ และการพึ่งพาธรรมชาตินั้น คือ การขอยืมใช้เท่านั้น ถ้าทุกคนคิดแบบนี้ว่า เราขอยืมใช้ธรรมชาติ และเราต้องคืนธรรมชาติกลับไป (ธรรมชาติคือเจ้าหนี้ที่ดีที่ไม่เคยบ่นลูกหนี้ที่ตะกละ ขอแล้วขออีก ไม่รู้จักพอ) ธรรมชาติก็จะคงอยู่กับเราตราบนานเท่านาน


    ยกตัวอย่างบางตอนในหนังสือ


         “… พระจันทร์ลอยลิ่วในกระจกฟ้า เมฆก่อตัวเกิดเป็นภาพลวงตา ยังผูกพันอยู่กับแม่น้ำแห่งบ้านเกิด ส่งเรือแล่นไปหมื่นลี้”

    จาก อำลาเมื่อข้ามจิงเหมิน


    [บ้านเกิด เมืองนอน คือ ความหมายที่ว่า

    เมืองมีไว้ให้นอน แต่บ้านเกิดมีไว้ให้กลับไป]


         ถึงแม้จะต้องไกลบ้านเกิดไป แต่ก็ไกลไปเพื่อไปทำงาน เพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัว และเมื่อไหร่ที่ได้ดีแล้ว ก็ขอซบอกกลับมาพัฒนาบ้านที่เคยจากกันมา


         “หมอกบาง เมฆหนา พะวงวันแสนนาน ... อย่าพูดเลยว่า ใจไม่ห่อเหี่ยว ... คนผอมกว่าดอกเบญจมาศ”

    จาก จุ้ยฮวาอิน


    [รื่นเริง บันเทิงใจ]


         เมื่อวันนี้เวียนมาถึง ก็มีเทศกาลรื่นเริง ทำให้คนเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน แต่เมื่อวันนี้ผ่านไป ทุกคนก็กลับมาเหนื่อยจากการใช้ชีวิตกันต่อ ซึ่งบางครั้งก็มีใจห่อเหี่ยว แต่ก็สอนชีวิตได้เยอะว่า “ไม่มีอะไรที่แน่นอน”


         “อาทิตย์คล้อยต่ำเหนือกำแพง ... ฝันสลาย กลิ่นหอมหายไปสี่สิบปี ... ร่างกายนี้ใกล้คืนสู่ดินเขาจีซาน คงแต่รอยความทรงจำ ...”

    จาก สวนสกุลเสิ่น ๒ บท


    [ร่างกายปัจฉิบบท ย่อมล่วงลงสู่ดิน]


         ไม่มีใครหนีความตายไปได้ แม้พยายามมากน้อยเพียงใด สุดท้าย ทุกคนก็ต้องล่วงลงสู่ดิน เพราะคือ ความจริงของธรรมดาของธรรมชาติที่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้ เหลือไว้เพียงแต่ความดีที่คู่ควรคุณค่าแก่ทรงจำ


    “พึ่งพาตน เป็นสิ่ง สำคัญนัก

    ชีวิตสัก แต่ว่า คืออะไร

    มีเวลา สำคัญ มากแค่ไหน

    ต้องทำใจ เรียนรู้ ก่อนจะตาย”


         ความจริงของชีวิตของคนเราเมื่อเกิดมา ย่อมเกิดมาคนเดียว เมื่อแรกเดิน ก็ย่อมเดินด้วยลำแข้งตัวเอง เมื่อแรกโตขึ้นมาก็ย่อมขวนขวายด้วยตัวเอง และเมื่อแรกตาย ก็ย่อมไม่กลัวตายด้วยตัวเอง เพื่อเตรียมพร้อม กลับไปสู่จุดเริ่มต้น ที่ลงสู่ดิน



    [การพึ่งพาตนเองเป็นสิ่งสำคัญ]   


    LOOK A BREATHE


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in