การเลือกเก็บความทรงจำ

     ฉันเดินทางกลับมาครั้งที่สี่แล้ว เพื่อขอเก็บความทรงจำในปัจจุบันไว้ และเจ้าของร้านพาฉันไปยังสถานที่หนึ่ง ซึ่งสถานที่นั้นคือสถานที่วรรณคดี และเจ้าแห่ง...มอบหนังสือเล่มนี้มาให้

การร่ายคำที่เป็นดั่งมนต์

ณ สถานที่ต้องมนต์

     ธรรมดาแบบธรรมชาตินั้นหายากยิ่งนักในปัจจุบันนี้ เพราะหลายคนมัวแต่หลงใหลอยู่กับธรรมชาติจากการฆ่าสัตว์ มาทำกระเป๋าหนัง และอาหาร มัวหลงใหลอยู่กับโลกที่หรูหราแบบจอมปลอมที่มีแต่เปลือก โดยการเป็นส่วนหนึ่งในการทำลายธรรมชาติไปเรื่อยๆ และเราต้องฆ่าสัตว์กับทำลายธรรมชาติอีกเท่าไหร่ ถึงจะเพียงพอกับความต้องการนี้

[ปัญญาชน คือ ปัญญาแห่งธรรม]

     ความจริงของคนและสรรพสิ่งมีชีวิตทั้งหลายย่อมล้วนเกิดกับธรรมชาติ มีความสันโดษ มักน้อย และพึ่งพาตัวเองตามธรรมชาติ และการพึ่งพาธรรมชาตินั้น คือ การขอยืมใช้เท่านั้น ถ้าทุกคนคิดแบบนี้ว่า เราขอยืมใช้ธรรมชาติ และเราต้องคืนธรรมชาติกลับไป (ธรรมชาติคือเจ้าหนี้ที่ดีที่ไม่เคยบ่นลูกหนี้ที่ตะกละ ขอแล้วขออีก ไม่รู้จักพอ) ธรรมชาติก็จะคงอยู่กับเราตราบนานเท่านาน

ยกตัวอย่างบางตอนในหนังสือ

     “… พระจันทร์ลอยลิ่วในกระจกฟ้า เมฆก่อตัวเกิดเป็นภาพลวงตา ยังผูกพันอยู่กับแม่น้ำแห่งบ้านเกิด ส่งเรือแล่นไปหมื่นลี้”

จาก อำลาเมื่อข้ามจิงเหมิน

[บ้านเกิด เมืองนอน คือ ความหมายที่ว่า

เมืองมีไว้ให้นอน แต่บ้านเกิดมีไว้ให้กลับไป]

     ถึงแม้จะต้องไกลบ้านเกิดไป แต่ก็ไกลไปเพื่อไปทำงาน เพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัว และเมื่อไหร่ที่ได้ดีแล้ว ก็ขอซบอกกลับมาพัฒนาบ้านที่เคยจากกันมา

     “หมอกบาง เมฆหนา พะวงวันแสนนาน ... อย่าพูดเลยว่า ใจไม่ห่อเหี่ยว ... คนผอมกว่าดอกเบญจมาศ”

จาก จุ้ยฮวาอิน

[รื่นเริง บันเทิงใจ]

     เมื่อวันนี้เวียนมาถึง ก็มีเทศกาลรื่นเริง ทำให้คนเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน แต่เมื่อวันนี้ผ่านไป ทุกคนก็กลับมาเหนื่อยจากการใช้ชีวิตกันต่อ ซึ่งบางครั้งก็มีใจห่อเหี่ยว แต่ก็สอนชีวิตได้เยอะว่า “ไม่มีอะไรที่แน่นอน”

     “อาทิตย์คล้อยต่ำเหนือกำแพง ... ฝันสลาย กลิ่นหอมหายไปสี่สิบปี ... ร่างกายนี้ใกล้คืนสู่ดินเขาจีซาน คงแต่รอยความทรงจำ ...”

จาก สวนสกุลเสิ่น ๒ บท

[ร่างกายปัจฉิบบท ย่อมล่วงลงสู่ดิน]

     ไม่มีใครหนีความตายไปได้ แม้พยายามมากน้อยเพียงใด สุดท้าย ทุกคนก็ต้องล่วงลงสู่ดิน เพราะคือ ความจริงของธรรมดาของธรรมชาติที่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้ เหลือไว้เพียงแต่ความดีที่คู่ควรคุณค่าแก่ทรงจำ

“พึ่งพาตน เป็นสิ่ง สำคัญนัก

ชีวิตสัก แต่ว่า คืออะไร

มีเวลา สำคัญ มากแค่ไหน

ต้องทำใจ เรียนรู้ ก่อนจะตาย”

     ความจริงของชีวิตของคนเราเมื่อเกิดมา ย่อมเกิดมาคนเดียว เมื่อแรกเดิน ก็ย่อมเดินด้วยลำแข้งตัวเอง เมื่อแรกโตขึ้นมาก็ย่อมขวนขวายด้วยตัวเอง และเมื่อแรกตาย ก็ย่อมไม่กลัวตายด้วยตัวเอง เพื่อเตรียมพร้อม กลับไปสู่จุดเริ่มต้น ที่ลงสู่ดิน

[การพึ่งพาตนเองเป็นสิ่งสำคัญ]   

LOOK A BREATHE