การแลกเปลี่ยนความทรงจำ

     ผมขอแลกความทรงจำเมื่อวัยเยาว์กับชีวิตแก้วน้ำหนึ่งใบในอนาคต และเจ้าของร้านพาผมเดินทางไปยังดินแดนแห่งวรรณกรรม และผมได้รับหนังสือเล่มนี้จากเจ้าแห่งวรรณกรรม

ความคะนึงหาและความคิดคะนึง

ณ จุดแห่งคะนึงหา

     กวีนิพนธ์ขององค์ท่านที่ได้แปลไว้อย่างสละสลวยและสวยงาม แถมเมื่ออ่านก็นึกถึงธรรมชาติ สดชื่น และความเรียบง่ายของชีวิต

[ความเรียบง่าย คือ ความพอเพียง]

     ในปัจจุบันนี้ที่คนเรากำลังมุ่งสู่แต่ความเป็นวัตถุนิยมอย่างแรงกล้า และชอบแสร้งทำตัวเป็นเรียบง่ายแบบเรียบหรู หรือการยอมขายตัวและขายวิญญาณเพื่อแลกกับวัตถุนิยม แต่กวีนิพนธ์ที่ท่านเเปลนั้นสื่อถึงความเรียบง่ายที่แท้จริง คือ ความเรียบง่ายที่เพียงพอและพอเพียง แบบพึ่งพาตัวเองได้ และ ทำทุกวันเป็นวันที่สุขได้

สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า

กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ

สยามบรมราชกุมารี

     “หนังสือนี้มีมากมายหลายชนิด

นำดวงจิตเริงรื่นชื่นสดใส

ให้ความรู้สำเริงบันเทิงใจ

ฉันจึงใฝ่ใจสมานอ่านทุกวัน

มีวิชาหลายอย่างต่างจำพวก

ล้วนสะดวกค้นได้ให้สุขสันต์

วิชาการสรรมาสารพัน

ชั่วชีวันฉันอ่านได้ไม่เบื่อเลย”

[หนังสือที่สำคัญ 

คือ หนังสือที่อ่านแล้ว พบประโยชน์]

     การอ่านที่ดีเริ่มต้นจากการอ่าน และคิดตามว่า “หนังสือเล่มหนึ่งต้องการสื่ออะไรที่เป็นประโยชน์” ดุจดั่ง หนังสือเล่มนี้ที่บอกถึงประโยชน์มากมาย

อย่างเช่น

     “มันทำให้คนตกใจในบางครั้ง ... ระหว่างพุ่มไม้เล็กเล็ก ประดับด้วยหยาดน้ำค้างในตอนเช้าตรู่ แมงมุมชักใย เป็นงานศิลป์ชิ้นเอกของธรรมชาติ”

จาก แมงมุม

[มองให้รอบด้าน]

     จากตอนแรกจะมีกล่าวว่า คนหลายคนไม่ชอบแมงมุม เพราะมันชักใยทำให้บ้านสกปรก แต่ถ้าหากมองดูรอบด้านจากใจจริงๆ จะพบว่า แมงมุมเปรียบดั่งใจที่อยู่ไม่สุข ชักใยคือกระแสแห่งอารมณ์ ถ้าเราเป็นผู้ดูแค่แมงมุมชักใย แต่ไม่ได้เอาอารมณ์โกรธเข้าไปข้องเกี่ยว แมงมุมคือใจก็จะแค่ชักใยคืออารมณ์อยู่อย่างนั้นและดับไปในที่สุด (เพราะสุดท้าย ใยของแมงมุมจะหลุดออกตามกาลเวลาเอง)

     “รุ่งอรุณที่หนาวเหน็บแห่งเดือนหนาว บนยอดดอยสูงลมเย็นพัดโชยมา วันใหม่เริ่มขึ้นแล้ว แสงสีทองเริ่มจับขอบฟ้า ดวงอาทิตย์ยังไม่เจิดจ้า ... มองดูเมืองเบื้องล่างของดอย ฉันเห็นแต่ม่านหมอก ขาวดั่งหิมะ”

จาก รุ่งอรุญเดือนหนาวบนยอดดอย

[การบรรยายธรรมชาติและอยู่กับธรรมชาติ]

     ชีวิตของคนเราย่อมมีทั้งมืดและสว่าง แต่อย่าลืมไปว่า ชีวิตของคนเรายังมีแสงวันใหม่ ที่เป็นแสงสีทองจับขอบฟ้าได้ ดังนั้น ชีวิตของคนเราย่อมมีวันใหม่ หากวันนี้ไม่ใช่วันของเรา ก็ย่อมมีสักวันที่เป็นวันของเรา เพียงแค่เรายอมรับชีวิตของเราให้ได้เท่านั้นเอง

     “บัดนี้ฉันเชื่อแล้วว่าฉันรู้จักชีวิต จากความทุกข์ทรมานของมวลมนุษย์ที่ท่องเที่ยวไป รอบรอบตัวฉัน จากใบหน้าแห่งความสุขที่ฉันพบ ... ไปสู่ปรัชญาสากล”

จาก เพลงจากใจเพื่อผู้อ่าน

[ครู คือ ธรรมชาติ]

     ธรรมชาติและเวลาเป็นครูที่ดีแก่มวลมนุษยชาติ เพราะทั้งสองสิ่งเป็นสิ่งที่ใช้แล้วหมดไป อย่างเวลาก็เรียกคืนไม่ได้ ส่วนอย่างธรรมชาติก็ต้องใช้เวลามากในการฟื้นฟู ดังนั้น หากแม้นคนเราอยู่กับธรรมชาติแล้วไซร้ ใช้อย่างพอเหมาะ และใช้เวลาอย่างมีค่า ความจริงที่เป็นสุขแท้ก็ปรากฎตรงหน้า

“คิดคำนึง ห่วงหา อาทรนัก

ชีวิตสัก ว่าจริง น่าค้นหา

ทุกวันพา กันลา นะเวลา

มีคุณค่า เป็นธรรม ของตัวเอง”

     การพึ่งพาตนเองตามธรรมชาตินั้นย่อมเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งที่ทำให้คนทุกคนอยู่เย็นเป็นสุข และมีความสนุกสนานได้ในทุกวันและทุกเวลา เพราะความสุขอยู่เพียงประตูข้างหน้าที่เปิดออกไปรับลมเย็นและอากาศบริสุทธิ์ และสิ่งสำคัญคือการยอมรับความเป็นจริงในทุกวัน อย่าได้หลงใหลไปกับวัตถุนิยมรอบข้าง

[ความคิดคำนึง คะนึงหาอยู่ทุกเมื่อ]   

LOOK A BREATHE