คำถาม: สัตว์เลี้ยงที่คุณอยากเลี้ยงมากที่สุด

คำตอบ:

๑.แมว

๒.หมา

๓.หมี

๔.หมู

คำตอบที่ฉันเลือก ขอใช้ตัวช่วย

      คุณสามารถใช้ตัวช่วยได้เพียงแค่ครั้งเดียว คือ คำใบ้ที่เปิดออกมาและพบว่า “ไม่สนใจ” และเมื่อคำใบ้เปิด คุณยังมีสิทธิ์ตอบผิดได้ถึงสองครั้ง คุณควรคิดคำตอบดีๆก่อนที่จะตอบทุกครั้ง

คำตอบที่ฉันเลือก ๓.หมี

     ถ้าหากคุณคิดว่า นี่คือคำตอบที่ถูก ก็ต้องขอพูดจากใจว่า “間違う” ผิด ดังนั้น มีโอกาสให้คุณตอบใหม่อีกครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้ต้องระวังนะ

คำตอบที่ฉันเลือก ๔.หมู

     ถ้าคุณยังยืนยันตอบคำถามนี้ มันก็ผิดอีก คุณไม่ใช้ใจคิดว่า “คำตอบในใจของคุณคือ คำตอบอะไรกันแน่” เพราะเพียงแค่นิดนึงเท่านั้น มีสัตว์ประเภทเดียวเท่านั้นที่ดูทีท่าไม่สนใจคุณ

คำตอบที่ถูกต้อง ๑.แมว

     ช่างดีใจยิ่งนักที่คุณเลือกคำตอบที่ตรงจากใจคุณสักที เพราะคำตอบนี้คือ คำตอบที่ถูกต้อง และจะนำพาคุณไปพบกับแมวที่คุณเคยเลี้ยงและเรื่องราวที่เกี่ยวกับแมว คุณจงใช้มือข้างหนึ่งรับกุญแจไป

“จงเข้าสู่โหมดอาณาจักรแมว”

     เรื่องเล่าจากหนังสือเริ่มต้นที่ มิยูได้เก็บแมวตัวหนึ่งมาและตั้งชื่อแมวว่า “โชบิ” มิยูทำงานและเริ่มเหนื่อยจากความพยายาม เพราะว่า “อยู่ดีๆแฟนตัวเองอย่างโนบิก็ไม่โทรมา” และวันหนึ่ง วันที่มิยูเข้าใจทุกอย่างว่า “ที่แท้ เพื่อนสนิทเธอแอบรักโนบุ” และวันที่เลวร้ายของเธอก็คือ วันที่เธอเสียทั้งเพื่อนสนิทและคนรักไปอย่างไม่มีวันเหมือนเดิม วันหนึ่ง วันที่เธอตามโชบิไป เธอได้พบกับเรียวตะที่มาตามคุโระ แมวเลี้ยงของเขาเช่นกัน และทั้งคู่ก็พบกับความรักและแสงสว่าง

“ผมตื่นเต้นกับเรื่องราวที่แมวสื่อรักมาก

และผมก็เดินต่อไป ผมอยากรู้ว่า 

ข้างหน้าเป็นอย่างไร”

     มิยูมาตามเรนะให้กลับไปเรียนหนังสือและมิยูชมเรนะจากใจจริงว่า ผลงานวาดภาพของเธอสวยงามมาก มิยูพบกับแมวของเรนะที่ชื่อมีมี่ และครั้งแรก เรนะไม่อยากกลับไปวาดภาพ เพราะกลัวความสามารถตัวเองจะไม่ต้องตาคน เรนะเคยเกือบเลือกเดินทางผิดบางอย่างในชีวิต แต่เรนะก็กลับเนื้อกลับตัว และคิดว่า จะตั้งใจไล่ตามเพื่อนของเธออย่างมาซาโตะให้ได้ วันหนึ่ง เรนะถูกแมวตัวหนึ่งที่เรนะคิดว่า “รู้จัก” ตามไปช่วยแมวมีมี่คลอดลูก และเรนะพามีมี่ไปหาหมอ จนในไม่ช้า เรนะตัดสินใจพาลูกๆของมีมี่ไปปล่อยให้หลายคนเลี้ยง

“ผมไม่เข้าใจพวกพรากแม่กับลูกเลย

จนกระทั่งผมเดินทางมาถึงนี้

ผมเข้าใจมากขึ้นว่า 

คนเหล่านั้นคงไม่ได้คิดพรากแม่ลูกจริง”

     คุกกี้ ลูกที่มีมี่ห่วงมากที่สุด ได้ถูกป้าแก่ๆคนหนึ่งนำไปเลี้ยง และป้าแก่ๆคนนั้นมีลูกสาวที่ไม่กล้าออกจากห้อง เพราะวันหนึ่ง เธอได้เผลอตะโกนบอกให้เพื่อนสนิทเธอว่า “ไปตายซะ” และเพื่อนสนิทเธอก็ตาย เพราะหัวใจวาย ทำให้เธอไม่ออกนอกบ้านอีกเลย แต่แล้ววันหนึ่ง วันที่คุกกี้ไปหามีมี่ แม่เธอที่ไม่สบาย วันนั้นเองที่อาโออิตัดสินใจออกจากบ้านเพื่อตามหาคุกกี้จนสำเร็จ และตามคุกกี้กลับบ้าน เธอพบว่า “ชีวิตของเธอควรก้าวไปข้างหน้าสักที”

“เพราะแมวสินะ ที่ทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไป

ผมก็เดินต่อไปเรื่อยๆ ตามทางข้างหน้า”

     จอห์น หมาผู้ซึ่งเป็นทุกอย่างให้กับแมวและเป็นที่ปรึกษาที่ดี ตัดสินใจไปตาย  เพราะจอห์นบอกว่า “ความตายไม่ใช่สิ่งน่ากลัว ไม่ต่างอะไรจากการนอนหลับ พวกเราก็เหมือนได้ซ้อมตายกันอยู่ทุกคืนอยู่แล้ว” และจอห์นก็ได้เดินไปหาที่หลับสงบ โดยคุโระ หัวหน้าแมวจรบอกว่า จะมาช่วยเหลือชิโอะ เจ้านายของคุโระ และตั้งแต่นั้น คุโระได้มาแทนที่จอห์นและเริ่มพบกับเจ้านายใหม่อีกคนก็คือ เรียวตะ 

“ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่า 

เจ้าคุโระมาจากไหน ผมแปลกใจนัก

ที่คิดว่า เจ้าคุโระช่างนิสัยคล้ายแมวของผมที่ตายไป

ผมเดินเข้าไปต่อในมุมมองของแมวที่มีต่อเจ้านาย”

     โชบิรักเจ้านายสาวของตัวเองมาก และ โชบิพยายามให้กำลังใจเธอทุกวิถีทาง โชบิเจอกับจอห์น ที่เป็นหมาที่เล่าเรื่องแม่ของโชบิให้ฟัง ก่อนจะแบ่งอาณาเขตให้กับโชบิ มีมี่หลงรักโชบิ แต่โชบิไม่รักมีมี่ วันหนึ่ง มีมี่ไปพบกับหางงอ เผลอมีอะไรกัน จนตั้งครรภ์ และมีมี่ก็ดีใจที่เรนะมาช่วยเธอตอนคลอดลูก เมื่อวันหนึ่งที่โชบิกับคุโระตามขบวนแมวมาเพื่อร่ำลาจอห์น และทั้งโชบิกับคุโระตามจอห์นไปส่ง พร้อมขอพร และทั้งคู่คิดได้ขึ้นว่า “พรที่ประเสริฐสุด คือ พรที่เกิดจากความตั้งใจทำ”

“ผมดีใจมากเลย ผมมั่นใจว่า 

“จริงๆแล้ว แมวไม่ได้ไม่สนใจเราหรอก

แต่แมวเยียวยาเราต่างหาก”

เมื่อผมพบคำตอบในชีวิตผม

ผมก็ถูกดูดออกมานอกประตู

และผมจำเป็นต้องเดินออกไป”

     ผมดีใจมากที่ชีวิตของผมถูกปลดล็อกสักที แมวทุกตัวได้ช่วยผมไว้ พวกมันทำให้ “ผมกล้าที่จะเป็นตัวเอง” “กล้าที่จะเลือกทางเดิน” “กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความจริง” “กล้าที่จะพบผู้คน” เพราะแมวคือสิ่งที่เยียวยาจิตใจที่เจ็บปวดของผม

“แมวจ๋าแมวผมรักแมว

คงจะแคล้วไม่พบกัน

แต่ก็ยังมีสิ่งนั้น

ที่คุ้มกันให้อยู่ด้วยกัน”

     หลังจากผมออกจากประตูไปแล้ว ผมพบว่า สถานีแห่งฝันนำผมกลับไปกับการผจญภัยอีกครั้งกับแมวที่ชื่อดารุกับเด็กหญิงที่ต้องพยายามด้วยลำแข้งตัวเอง จนสุดท้ายก็ประสบความสำเร็จ โดยสมัยตอนเด็กนั้น เธอไม่ชอบดารุ แต่วันหนึ่ง เธอพบว่า ดารุกำลังปลอบใจเธอ เธอและดารุก็เลยเป็นเพื่อนรักกัน เธอเดินทางไปโตเกียว และกำลังลำบากใจ แม่ของเธอก็มาหาและให้กำลังใจ เพราะความจริงคือดารุโทรหาแม่เธอให้ และดารุอยู่เป็นกำลังใจสำคัญจนเธอสำเร็จ และจากไปในที่สุด เมื่อถึงตอนนี้ ผมก็ถุกดูดให้ออกจากประตูอีกครั้ง ผมพบว่า “แต่ละคน มีความเจ็บปวดจากการจากแมวอันเป็นที่รักเช่นกัน” ดังนั้น ผมมั่นใจและขอบคุณสถานีแห่งฝันที่เป็นที่ๆเยียวยาจิตใจผมเช่นกัน

LOOK A BREATHE