คำถาม: การ์ตูนเรื่องไหนเป็นสุดยอดอมตะการ์ตูน

คำตอบ:

๑.ล่าอสูรกาย

๒.ปรสิตเดรัจฉาน

๓.จิบิมารุโกะจัง

๔.โดราเอมอน

คำตอบที่ฉันเลือก ขอใช้ตัวช่วย

     คุณสามารถใช้ตัวช่วยได้เพียงแค่ครั้งเดียว คือ คำใบ้ที่เปิดออกมาและพบว่า “แมวเหมียวสีฟ้า” และเมื่อคำใบ้เปิด คุณยังมีสิทธิ์ตอบผิดได้ถึงสองครั้ง คุณควรคิดคำตอบดีๆก่อนที่จะตอบทุกครั้ง

คำตอบที่ถูกต้อง ๔.โดราเอมอน

     สถานีแห่งฝันขอยินดีกับคำตอบที่ถูกต้องของคุณ คุณคงมีความลังเลอยู่หลายอย่าง แต่สถานีแห่งฝันขอบอกได้ว่า “คำตอบนี้อยู่ในส่วนลึกของคุณแล้ว” และคุณจะพบบางอย่างในนี้ เชิญเปิดประตูออกไป

“จงเข้าสู่โหมดอมตะ”

     คนดูโดราเอมอนน้อยลงแล้ว ไม่เหมือนแต่ก่อนที่คนดูกันเยอะ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เด็กสมัยนี้คงไม่รู้จักแล้ว แต่สมัยก่อน โดราเอมอนถือว่า เป็นการ์ตูนที่ใครๆก็ฝันถึง ฝันอยากมีสักตัว ฝันอยากพึ่งพาโดราเอมอนสักครั้งและสร้างอาณาจักรเมฆด้วยกัน สร้างธรรมชาติด้วยกัน และมีมิตรที่ดีอย่างโดราเอมอนอยู่เคียงข้าง เพราะมิตรที่ดีอย่างโดราเอมอนคงหายากเต็มที่ในปัจจุบัน

     ผมอยู่คนเดียวมานาน ผมไม่มีเพื่อน และผมยอมรับว่า ผมอยู่ในโลกฝันอย่างการมีโดราเอมอนเป็นเพื่อนสักตัว แต่ทำไมล่ะ ในเมื่อคนเราก็มีชีวิตอยู่เพราะมีความฝันไม่ใช่หรือไง ผมตัดสินใจเป็นนักวิทยาศาสตร์ และผลิตหุ่นยนต์ที่ใกล้เคียงโดราเอมอนออกมา ทุกอย่างดูเหมือนจะสำเร็จ แต่บางอย่างก็เกิดขึ้น จนอยู่ดีๆ สถานีแห่งฝันก็ปรากฎตรงหน้าผม

     โนบิตะทำลูกโป่งของซึเนะโอะปลิวหายไป และโนบิตะไปขอร้องให้โดราเอมอนช่วยเหลือ ทุกคนก็เล่นสร้างลูกโป่งกัน และเจ้าวายร้ายอย่างไจแอนท์ก็มาแย่งไป และบังคับให้ทุกคนร่วมใจกันสร้างเครื่องบินลำใหญ่ พอใจแอนท์นั่งไป ก็บินไปไกล และลงไม่ได้ ดังนั้น เพื่อนๆอย่างโนบิตะ โดราเอมอน ชิซุกะ และซึเนะโอะใส่คอปเตอร์ไม่ไผ่มาช่วย 

“ผมคิดเสมอว่า เรื่องราวของโดราเอมอนทุกตอน

แฝงด้วยปรัชญา คำสอน อย่างเช่นตอนนี้ คือ

“รู้จักเเบ่งปัน เพื่อลดความเห็นแก่ตัวลง

และมองไปรอบๆก็จะพบกับความสนุกรอคอยอยู่”

ผมเดินไปและพบกับหุ่นยนต์ที่ผมสร้างขึ้นมา

ผมเผลอไปจับหุ่นยนต์ตัวนั้น

แล้วน้ำตาผมก็ไหลก็ออกมา”

     ไจแอนท์และซึเนโอะนำแมงมุมมาหลอกโนบิตะและโดราเอมอน ทำให้ทั้งสองกลัวอย่างมาก และไม่เพียงเท่านั้น เจ้าตัววายร้ายทั้งสองยังไปแกล้งชิซุกะอีก ดังนั้น ทั้งโนบิตะและโดราเอมอนรีบไปช่วยชิซุกะ โดยใช้ไฟฉายแปลงสภาพจนเป็นสภาพเมฆและเปลี่ยนฝนเป็นลูกกวาด และเมื่อเจ้าวายร้ายทั้งสองรู้ก็มาแย่งไป และไปแปลงสภาพจนกลายเป็นแมงมุมใหญ่จนทั้งสองน่ากลัว

“ตอนนี้ทำให้ผมนึกได้ว่า 

“ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว”

และผมเข้าไปกอดหุ่นยนต์นั้น ผมถามมันว่า

“สบายดีไหม”

มันตอบผมว่า “สบายดี คุณทำดีที่สุดแล้ว”

นั้นสินะ ผมทำดีที่สุดแล้วใช่ไหม

ผมต้องยุบโครงการนั้นไปก่อน 

ผมทำถูกแล้วใช่ไหม”

     ครอบครัวโนบิตะได้เบียดเสียดขึ้นรถไฟ และพาพ่อไปทำงาน ดังนั้น ทั้งโนบิตะและโดราเอมอนตัดสินใจช่วยขุดใต้ดินเเละขับรถไฟไปส่งพ่อที่ทำงาน และทั้งสองก็ทำบัตรให้พ่อ เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้น โนบิตะมาเชิญพ่อไปนั่ง แต่ดันบังเอิญที่ขุดดันไปพบอุปสรรค และทั้งสองก็ต้องแก้ไขปัญหา หาทางช่วยจนส่งคุณพ่อถึงที่ทำงสน

                 “นั้นสินะ ตอนนี้เป็นตอน

ที่สถานีแห่งฝันเลือกมาให้ผม

ผมแก้ไขปัญหาเรียบร้อยแล้ว 

เหมือนกับชีวิตของคนที่ต้องมีปัญหาอุปสรรค

และผมได้แก้ไขไปแล้ว ดังนั้น 

การที่ผมตัดสินใจปิดโครงการ

เพื่อไม่ให้หุ่นยนต์ของผมตกไปยังประเทศใดๆ

เพื่อไม่ให้เกิดสงคราม

ผมจึงตัดสินใจปิดตายหุ่นยนต์ตัวนั้น

สิ่งที่ผมทำทั้งหมดนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ถูกต้อง”

     ก่อนผมจะเดินออกไป ผมเจอกับหุ่นยนต์ที่ผมสร้างอีกครั้ง มันกล่าว “ขอบคุณผม” และบอกกับผมว่า “ผมทำดีที่สุดแล้ว อยู่กับปัจจุบันอย่างมีความสุข ผมจะรอจนกว่า วันหนึ่งที่เราพบกันอีกครั้ง” ผมหัวเราะให้มันครั้งหนึ่ง ก่อนจะกอดเพื่อนรักที่สุดของผม และผมก็หันมาบายๆมันและเดินออกไป

“เพื่อนเอ๋ยเพื่อนที่ดีที่สุด

เพื่อนไม่ฉุดให้เราเดินทางผิด

เพื่อนไม่เคยที่จะริด-

รอนอิสรภาพของเราไป”

     ตอนนี้ ผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว ผมยังมีตัวผมเอง ผมยังมีโลกใบนี้ ผมจะเดินออกไปข้างนอก เดินออกไปพบแสงตะวันที่สาดส่องมา เดินไปตากฝนเพื่อดมกลิ่นสดชื่นของฝน ผมจะเดินออกไปพร้อมกับฮัมเพลงไป ผมตัดสินใจทำอาหารและวางไว้ที่ห้องผมที่ผมเจอสถานีแห่งฝัน ผมบอกว่า “อย่าลืมมาหยิบนะ เพื่อนรัก” และวันนั้น อาหารมื้อนั้นก็หายไป ผมคิดเสมอตั้งแต่นั้นว่า “สถานีแห่งฝันคือเพื่อนคนหนึ่งของผม”

LOOK A BREATHE