คำถาม: ความทรงจำใดที่คุณอยากเก็บไว้ตลอด

คำตอบ:

๑.ครอบครัว

๒.เพื่อน

๓.พี่น้อง

๔.ถูกทุกข้อ

คำตอบที่ถูกต้อง ๔.ถูกทุกข้อ

     ถูกต้องแล้ว เพราะว่า ความทรงจำที่ดีเต็มไปด้วยความทรงจำที่มีคนรักคุณอยู่ด้วยกัน ไม่ว่า จะเป็นครอบครัว เพื่อน และพี่น้อง คุณพร้อมยังที่จะเปิดประตูสู่ความทรงจำ

“จงเข้าสู่โหมดความทรงจำ”

     เมื่อมารุโกะอยู่ในช่วงประถมฯ และทางโรงเรียน ครูสอนเรื่องประจำเดือน ซึ่งมารุโกะเครียดมาก เพราะไม่อยากมีประจำเดือน แต่เมื่อมารุโกะโตขึ้น และไม่มีประจำเดือน เธอก็เกิดกังวลขึ้นมา หลังจากเรื่องนี้ ก็มีเรื่องอื่นทำให้มารุโกะกลุ้มใจต่อมา เพราะเมื่อตอนแรกมารุโกะอยู่โรงเรียนสหศึกษาตอนมัธยมต้น และไม่ค่อยชอบผู้ชายเท่าไหร่ จึงตัดสินใจย้ายโรงเรียนไปเรียนหญิงล้วนตอนมัธยมปลาย

“ผมเดินทางเข้าประตูไป

และผมก็พบกับพ่อแม่ผมที่เสียไปนานแล้ว

พ่อแม่ผมทักผมด้วยความรัก”

     และเมื่อมารุโกะเป็นนักเรียนมัธยมปลาย เธอก็เจอกับทามะจัง เพื่อนสนิทกันเมื่อประถมฯ และทั้งสองเข้าชมรมฟิสิกส์ด้วยกัน มีอยู่วันหนึ่ง อาจารย์ประจำชั้นโกรธนักเรียนในห้องเรียนที่มารุโกะเรียน เพราะทั้งห้องได้ที่โหล่ อาจารย์จึงโวยวาย แต่ทั้งห้องก็เฉยๆ จนกระทั่ง อาจารย์โกรธ ไม่เข้าสอนเลยเป็นปี แบะสุดท้าย มารุโกะพร้อมเพื่อนที่เป็นกรรมการนักเรียนไปขอโทษอาจารย์ จนอาจารย์กลับมาสอนปกติ และอีกไม่นาน อาจารย์ก็ลาออก

“หลังจากผมคุยกับพ่อแม่ผมเสร็จ

ผมก็เดินต่อไปพบกับเพื่อนที่ห่างกันไปนาน

เพื่อนทุกคนทักทายผมด้วยความดีใจ”

     และวันเวลาผ่านไป จนกระทั่งวันหนึ่ง  มารุโกะแอบชอบผู้ชายคนหนึ่ง และมารุโกะก็ยังชอบอยู่ไปเรื่อยๆ แต่ตอนหลัง เมื่อเธออยากทำตามฝันเป็นนักวาดการ์ตูน เธอจึงเลิกสนใจเรื่องผู้ชายคนนั้น ตั้งแต่นั้น มารุโกะก็ตั้งใจใช้เวลาที่ว่างของตัวเองไปตั้งใจวาดภาพเป็นนักเขียนการ์ตูน ซึ่งมารุโกะพยายามอย่างหนัก ส่วนทามะจังก็ตัดสินใจไปเรียนต่ออเมริกา เมื่อทั้งสองก่อนจะแยกกัน ก็จับมือกันร้องไห้ แต่ตอนไปส่ง ก็ไม่กล้าร้องไห้และตัดสินใจลากัน

“หลังจากที่ผมคุยกับเพื่อนเรียบร้อย

ผมเดินทางไปต่อ

และพบกับพี่ชายและน้องสาวของผม

พวกเราเปิดอกคุยกันมากขึ้น จนเข้าใจบางอย่าง”

     และในไม่ช้า จากที่มารุโกะตั้งใจอย่างมาก ในการส่งงานเขียนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งในวันหนึ่ง ความฝันเป็นจริง และเธอก็ได้เป็นนักวาดการ์ตูนอย่างที่เธอฝัน จนเธอก็ผลิตงานเขียนที่น่ารักอย่างมารุโกะให้เราอ่านจนทุกวันนี้ ส่วนทั้งเธอและทามะจังก็ยังติดต่อกันผ่านจดหมายอยู่เช่นเคย

“ผมตัดสินใจเปิดประตูออกไป

และเจอพี่น้องของผมรออยู่”

     ผมเข้าใจแล้วว่า พี่น้องของผมห่วงความรู้สึกของผมมาก เพราะเห็นผมพูดน้อย ไม่ยอมแสดงความรู้สึกอะไร จนผมเข้าใจว่า คนที่ห่วงผมมากที่สุดคือ พี่น้องของผมนั้นเอง

“ความทรงจำครั้งนี้

เต็มด้วยมีอ่อนไหว

พี่น้องรักกันมากใช่

ทั้งสองได้มีสุขร่วมกัน”

     ถึงแม้ ผมจะทะเลาะกับพี่น้องหลายครั้ง เมื่อครั้งอดีต แต่เมื่อปัจจุบันนี้ ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว และผมขอบคุณสถานีแห่งฝันที่นำผมให้เข้าใจคนในครอบครัวผมมากขึ้น

LOOK A BREATHE