ถึง คุณไม่เปิดเผย ความจริง

     ฉันขอขอบคุณที่คุณไม่เปิดเผย ความจริงมาเล่าเรื่องของตัวคุณเองให้ฉันฟังค่ะ ฉันรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ฟังเรื่องของคุณ และฉันเข้าใจคุณในทุกขณะเลยว่า “บางอย่างก็ไม่ควรเปิดเผยความจริงจนหมดเปลือก”

     แถมวันนั้น คุณลืมหนังสือเล่มหนึ่งไว้ที่บ้านแห่งความหวังหรือบ้านสมหวังหรือบ้านแห่งความสมปรารถนาค่ะ และคุณมีจดหมายน้อยถึงฉันให้อ่านหนังสือเล่มนี้ พร้อมกับบอกฉันด้วยว่า ถ้าเขียนจดหมายมาหาคุณ อย่าเปิดเผยเรื่องราวหนังสือเล่มนี้จนเกินไป และฉันยินดีทำตามค่ะ

     ฉันตั้งใจเขียนจดหมายฉบับนี้พร้อมกับคืนหนังสือเล่มนี้ให้กับคุณด้วย เพราะฉันรู้แล้วว่า “ความจริงเท่านั้นที่ปกป้องตัวเราเองค่ะ” ส่วนการลวงหลอกนั้นย่อมไม่มีอะไรที่จะมาปกป้องสิ่งเหล่านี้ได้ค่ะ และฉันก็คงจะขอทำตามคำขอของคุณไม่เปิดเผยค่ะ

     คนเราในโลกนี้ล้วนมี “ความเหงา” ค่ะ แล้วใครบ้างเล่าที่กล้าจะยอมรับความจริงในข้อนั้นว่า “ฉันเหงา” “ฉันเศร้า” “ฉันทุกข์” และ “ฉันไม่สบายใจ” ก็คงจะเป็นเรื่องเริ่มต้นของเรื่องราวในเล่มนี้ ที่จูเลียน ตัดสินใจทำบันทึกเล่มนี้ขึ้นมา เพราะจริงๆนั้นก็เริ่มต้นจาก “ความเหงา”นั้นเอง

“(การยอมรับ) ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย”

- ที่ฉันวงเล็บไว้ เพราะฉันพูดความจริงว่า

สิ่งสำคัญของความจริง คือ 

การยอมรับมันด้วยใจอันสงบ -

     และบันทึกเล่มนั้นก็ผ่านไปยังมือของหลายๆคน เลยทำให้เกิดเรื่องราวขึ้นมา และเป็นเรื่องราวที่ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน ในความจริงและความลวงที่ซ่อนทับกันอยู่ และเมื่อหนังสือเล่มนี้ไปตกอยู่ที่คาเฟ่แห่งหนึ่งนั้นก็คือ โมนิกาส์คาเฟ่ ซึ่งโมนิกาส์เป็นผู้เขียนบันทึกต่อไป พร้อมกับเรื่องราวที่สุดแสนวิเศษจะเกิดขึ้น

     บันทึกนี้เปลี่ยนมือไปเรื่อยๆ และยังมีชายผู้อ่านต่อจากโมนิกาส์ ซึ่งเขาเป็นพวกติดยาเสพติดแต่กลับตัวกลับใจ และตัดสินใจทำหน้าที่เป็นพ่อสื่อ แต่ดันสื่อกันไปกันมาก็ดันเผลอรักโมนิกาส์เข้าซะงั้น และเพราะสมุดบันทึกเล่มนั้น ได้นำพาคนมากมายมาสู่คาเฟ่นี้ แถมยังมีเรื่องราวของการหลอกลวงซ่อนเร้นในความจริงที่กำลังจะเปิดเผย

“เมื่อวานคือประวัติศาสตร์

พรุ่งนี้คือปริศนา

วันนี้คือของขวัญ”

- จงอยู่กับปัจจุบัน ก็เหมือนกับของขวัญที่ล้ำค่า -

     เมื่อถึงจุดที่เรื่องราวก็สื่ออย่างเปิดเผยแล้วว่า แมรี่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ทำไมๆ คนเขียนอย่างจูเลียนต้องเลือกโกหกว่า “แมรี่ตายไปแล้ว” ทำไมโมนิกาส์กับไรลีย์ไม่สามารถไปด้วยกันต่อ และเรื่องราวของอลิซ สาวน้อยสุดแสนจะเพอร์เฟ็กต์แต่ที่แท้ก็หลอกลวง โดยปิดบังความไม่สมบูรณ์แบบของตัวเองไว้ ในโลกโซเชียลมีเดีย โลกที่มีความลวงมากกว่าความจริง และสุดท้าย เรื่องราวจะจบอย่างไร ก็ติดตามในหนังสือเล่มนี้

“คนเรากล้าเปิดเผยความจริงที่ซ่อนเร้น

ในใจของเราให้กับผู้อื่นรู้มากน้อยเพียงใด”

     ฉันแอบอดยิ้มไม่ได้ที่คุณไม่เปิดเผย พูดถึงตัวละครที่เดินทางมาไทยค่ะ ตัวละครนี้เป็นตัวละครที่ฉันเดาถูกจริงๆว่า ที่แท้ก็แค่แกล้งทำเป็นกัดโมนิกาส์ แต่จริงๆแอบรักโมนิกาส์ และฉันไม่เชื่อหรอกค่ะว่า เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่า ไรลีย์ยังไม่บอกความจริงกับโมนิกาส์ เพราะที่แท้ตัวเขาคงจะทำเพื่อตัวของเขาล่ะค่ะ คนเราก็คงมีความเห็นแก่ตัวที่แตกต่างกันไป

“ใครๆก็ อยากพูดจริง ไม่มีเท็จ

แต่ทีเด็ด อยู่ตรงพูด กันแบบไหน

และใครๆ ได้รับรู้ ว่าจริงใด

ยอมรับได้ ว่าเป็นจริง ประการใด”

ป.ล. เมื่อฉันอ่านเล่มนี้จบ ก็ทำให้ฉันมั่นใจว่า แต่ละคนที่เขียนเรื่องราวของตัวเองในบันทึกสีเขียวเล่มนั้น ก็ทำเพื่อตัวเองไม่น้อย และทำเพื่อให้คนอื่นเห็นอก เห็นใจตัวเอง และบางคนก็อาจทำไปเพราะความเห็นแก่ตัว ซึ่งฉันอยากบอกว่า ฉันเข้าใจที่คุณไม่เปิดเผยบอกว่า “คนเราย่อมเห็นแก่ตัวไม่มากก็น้อย แต่อยากให้เห็นแก่ตัวในทางที่ถูก เพื่อจะได้ทำในสิ่งและดำเนินไปในทางที่ถูกต้อง” ฉันบอกได้เลยว่า “ฉันเห็นด้วยอย่างยิ่ง”

จาก คนที่เห็นแก่ (รัก) ตัวเอง

LOOK A BREATHE