รูปภาพนี้ หนังสือที่ถูกตีพิมพ์ที่สำนักพิมพ์น้ำพุ

“ซีรีย์ก็ละมุน หนังสือก็อบอุ่น”

“เมื่อเขียนถึง เขียนสิ่ง ในใจนี้

ฉับพลันมี ความจริง น่าค้นหา

ทุกอย่างนั้น ต่างกัน แค่จากลา

เมื่อจากมา พบจริง ในใจเอย”

     หนังสือเล่มนี้ คือ เรื่องราวของการค้นหาอดีตในปัจจุบันอย่างน่ารักตามฤดูกาลและเปรียบได้ว่า เมื่อฤดูกาลเปลี่ยนไป ชีวิตเปลี่ยนไป จิตใจเปลี่ยนไป แต่อดีตนี้ล่ะที่ไม่เปลี่ยนแปลงไปจากใจได้เลย

รูปภาพนี้ แอบบี้ทำเป็นแอบมองเล็กน้อย แต่ในใจเต็มด้วยความอบอุ่น

     เราเคยดูซีรีย์ก่อนมาเมื่อนานแล้ว และจำเรื่องราวคร่าวๆได้แต่จำเรื่องราวตรงกลางเรื่องไม่ได้ ดังนั้นพอรู้ว่า มีหนังสืออยู่ที่บ้าน เราอดแปลกใจไม่ได้ เราตัดสินใจหยิบหนังสือเล่มนี้ออกมาอ่านและพบว่า เรื่องราวทั้งสองไม่ต่างกันเท่าไหร่ เพราะทั้งหนังสือและซีรีย์ละมุนกลมกล่อมมาก และเมื่อทั้งอ่านและดูจบ จะพบว่า เรารักในการทำอาชีพของเรามาก โดยเราต้องรู้คุณค่าของอาชีพนั้นๆและรู้ว่าเราทำอะไร

“ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ทำเรื่องราวเกี่ยวกับอาชีพ

ออกมาได้น่ารักมากที่สุดในโลกและ

อาชีพต่างๆที่หาไม่เจอก็มักพบในญี่ปุ่น”

รูปภาพนี้ ป๊ปโปะจัง (ฮาโตโกะ) นางเอกในเรื่อง

     สมัยตอนเด็ก ฮาโตโกะอยากมีชีวิตเหมือนกับเด็กคนอื่น แต่ตัวเธอเองก็ถูกบังคับจากคนรุ่นก่อนให้ต้องฝึกเรียนตัวอักษร ฝึกเขียน ฝึกอ่าน เพื่อทำงานตามอาชีพของคนในบ้าน คือ การเขียนจดหมายแทนความรู้สึก แต่ตัวเธอไม่ชอบ วันหนึ่ง เธอตัดสินใจเกิดต่อต้านขึ้นมาและพูดกับยายว่า

“ยายแก่เฮงซวย หุบปากไปเลยนะ 

อย่าเอาชีวิตของแกมายัดเหยียดให้ฉันเซ่

สมัยนี้แล้วยังจะเปิดร้านรับจ้างเขียนอะไรอยู่อีก 

บ้าหรือเปล่าเนี่ย”

(หน้า ๖๔)

     แต่แล้ววันหนึ่ง ฮาโตโกะต้องกลับมาทำงานที่ร้านนี้ที่คามาคุระ ร้านที่เธอไม่อยากทำ แต่มีเหตุที่เธอต้องกลับมาทำ และเมื่อเธอเริ่มต้นงานเขียนจดหมายแทนความรู้สึก ทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่เธอเคยหลงลืมไป โดยที่เธอเริ่มต้นเขียนจดหมายในรูปแบบหลากหลายฉบับ

     ไม่ว่าทั้งการฝนหมึก การออกแรงกดพู่กันลงไปเขียนในจดหมายแต่ละฉบับ การคุยกับคนที่ต้องการให้เขียนเพื่อทำความเข้าใจ และการลงมือเขียนจดหมายแต่ละฉบับนั้น ถือว่า เป็นแต่ละขั้นตอนที่ละเอียดมาก และทำให้เรารู้ว่า คนญี่ปุ่นทำทุกอย่างด้วยความละเอียดอ่อนจริงๆ

รูปภาพนี้ ความน่ารักในเรื่องของตัวละคร

     และเมื่อฮาโตโกะได้อ่านจดหมายหลายฉบับที่ยายเธอเขียนถึงเพื่อนของยายเธอ แต่จริงๆคือเขียนเกี่ยวกับเรื่องราวของเธอ ทำให้เธอรู้สึกผิดว่า เธอทำอะไรลงไปในสมัยวัยรุ่นนั้นนะ โดยที่จริงๆแล้ว คุณยายและคนรุ่นก่อนเป็นห่วงเธอทั้งนั้น และทำทุกอย่างไปเพราะอยากให้เธอได้ดี เหมือนกับผู้ใหญ่ที่ห่วงเด็กคนหนึ่งอย่างมาก

เกร็ดเล็กผสมน้อย

รูปภาพนี้ อดีตคืออะไรน่าค้นหา และนำพามาสู่ปัจจุบันที่ดี

     เราพบว่า เรื่องราวในเล่มนี้น่าจะยังไม่จบ เพราะมีหลายเรื่องที่ยังไม่กระจ่าง ซึ่งเราไปค้นจนเจอว่า ยังมีเล่มสองค่ะ ซึ่งก็คงต้องรอให้สำนักพิมพ์ใดสำนักพิมพ์หนึ่งแปลต่อค่ะ เพราะคนอ่านอย่างเรากำลังรออย่างใจจดใจจ่อเต็มที่

     เราชอบเรื่องราวในจดหมายที่คุณยายเขียนถึงเพื่อนเป็นการแสดงความรู้สึก ความผิดพลาดที่ตัวเองเคยทำ การบังคับให้หลานทำหลายอย่าง แต่จริงๆแล้ว คือ การทำไปด้วยใจที่รักและหวังดีทั้งนั้น ดุจดั่ง ผู้ใหญ่ที่หวังอยากเห็นเด็กคนหนึ่งโตขึ้นมาแล้วเจริญรุ่งเรือง ดังนั้น ผู้ใหญ่ตั้งใจ “รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี” และอยากให้อยู่ใน “ระเบียบวินัย”

รูปภาพนี้ หลังปกหนังสือร้านเครื่องเขียนนั้นใต้ต้นสึบากิ

“การสร้างระเบียบวินัยที่ดี

เหมือนสร้างชีวิตให้ดี และหลังจากนั้น 

เป็นแบบอย่างของการสร้างคนในชาติที่ดี”

Look A Breathe