ชื่อหนังสือ: ยามซากุระร่วงโรย

ชื่อผู้เขียน: มาโคโตะ ชินไค

สำนักพิมพ์: Animag Books

ครั้งที่พิมพ์: พิมพ์ครั้งที่ 2

จำนวนหน้า: 170 หน้า

ราคา: 170 บาท

รูปภาพนี้ เพียงเสี้ยววินาที ระยะห่างระหว่างเขาและเธอ ก็เปลี่ยนไปตลอดกาล

     อาจารย์มาโคโตะเขียนเรื่องนี้ได้กระแทกใจและสะเทือนอารมณ์มาก คือ ทั้งเศร้าปนไม่เที่ยง ไม่มีสิ่งใดแน่นอนเลยกับคำว่า “รักแรก” และ “รักสุดท้าย” พร้อมกับคำถามที่ว่า "รักแท้มีอยู่จริงไหม" และเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของคนที่ไม่สามารถก้าวผ่านความรักครั้งแรกไปได้ เพราะรู้สึกผิดและมีปมติดอยู่ในใจตลอด ถึงแม้จะเริ่มต้นใหม่ก็ล้างปมในใจนี้ไม่ได้สักที

รูปภาพนี้ 5 Centimeters per second

     ทากากิกับอาคาริรู้จักกันตั้งแต่สมัยเด็ก และทั้งสองตกหลุมรักกัน วันหนึ่ง อาคาริต้องย้ายโรงเรียน โดยที่ทากากิไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย ทำให้ทากากิรู้สึกว่า เขาติดค้างอะไรบางอย่างกับอาคาริในใจ นั้นก็คือ “ความรู้สึกผิด” และนั้นก็คือปมหลักของทากากิที่มีต่ออาคาริ

รูปภาพนี้ ความจริงของความรัก

     วันหนึ่ง อาคาริเขียนจดหมายมาหาทากากิ และทากากิตัดสินใจเดินทางไปหาอาคาริ แต่ด้วยว่า หิมะตกทำให้ทากากิไปหาอาคาริช้าถึงหลายชั่วโมง แต่อาคาริยังรอทากากิอยู่ วันนั้น ทากากิกับอาคาริจูบกันใต้ต้นซากุระ และต้องจากกัน โดยที่ไม่รู้ว่า เมื่อไรจะเจอกันอีก โดยที่อาคาริมาส่งทากากิที่รถไฟ และเมื่อรถไฟเคลื่อนไป ทั้งคู่ก็จับหน้าต่างของรถไฟ และอาคาริบอกว่า “ทากากิคุง จากนี้ไปก็ต้องไม่เป็นไรแน่”

“เขาบอกว่า ดอกซากุระร่วงหล่นลงพื้นในห้าวินาที”

(ฉากนี้เป็นฉากที่เศร้าและสะเทือนอารมณ์ 

คือ เราร้องไห้เลย เพราะเราเข้าใจว่า 

ทั้งคู่คงไม่ได้เจอกันแล้วล่ะ 

เพราะเราทั้งดูและอ่านของอาจารย์มาเยอะ

ก็เริ่มทำให้เห็นอะไรลางๆของเรื่องนี้)

รูปภาพนี้ ความรักที่เป็นไปไม่ได้ หรือไม่อยากให้เป็นกันแน่

     หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็ไม่เจอกันอีกเลย ทากากิย้ายโรงเรียนและได้เจอกับคานาเอะ ทากากิรู้ว่า คานาเอะรักตน แต่เขาไม่สามารถเริ่มต้นใหม่กับคานาเอะได้ เพราะเขาไม่สามารถลืมอาคาริได้ ส่วนคานาเอะก็พยายามจะบอกทากากิรับรู้ แต่วันหนึ่ง วันที่จรวดส่งลอยฟ้า ทำให้คานาเอะรู้ว่า ทากากิไม่เคยมองมาที่เธอเลย

“ทั้งฉันและเขากำลังมองท้องฟ้าผืนเดียวกัน

แต่ฉันกลับรู้สึว่าเรากำลังมองคนละสิ่งกัน

เขานะไม่มีวันที่มองมาที่ฉันได้หรอก”

(หน้า ๑๐๒)

(เจ็บจนจุก ถึงแม้ว่า อยู่ใกล้ก็เหมือนอยู่ไกล

ถึงแม้จะรักเขามากเพียงใด ก็ส่งรักนี้ไปไม่ถึง

ถึงแม้จะทำทุกอย่างให้เขารับรู้ เขาก็ไม่เห็น

มันไม่มีอะไรเจ็บปวดเท่ากับรักคนที่เรารักไม่รักเราเลย)

     แต่วันที่จะลากับทากากิ คานาเอะตัดสินใจบอกรักทากากิ และใช่ถึงไม่สมหวัง แต่คานาเอะก็ตัดสินใจที่จะต้องบอกความจริง ซึ่งความจริงที่ทากากิรู้อยู่แล้วกลับทำให้ทากากิเครียดและเศร้าใจกว่าเดิมว่า เขาไม่สามารถตอบแทนความรู้สึกให้คานาเอะได้ (ฉากนี้ไม่มีในอนิเมชั่น แต่มีในหนังสือและเป็นฉากที่ยิ้มทั้งน้ำตา)

รูปภาพนี้ ความรักที่ไปต่อไม่ได้

     หลังจากนั้น ทากากิย้ายโรงเรียนและมีแฟนใหม่ แต่แล้วก็เพราะตัวทากากิเองที่ไม่สามารถเริ่มต้นใหม่ได้ ทำให้ทั้งสองเลิกกัน และเมื่อถึงตอนทำงาน ทากากิก็เริ่มความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนใหม่ แต่ทากากิทำให้ผู้หญิงคนนั้นเจ็บปวดอีกครั้ง เมื่อเขาไม่สามารถลืมอาคาริได้ (มีแค่ไหนหนังสือ)

รูปภาพนี้ ความรักที่ไม่สามารถแทนที่กันได้

     ความรักของทากากิที่มีให้กับคนอื่นเหมือนกับความรักที่พยายามหาตัวแทนมาทดแทนหลายอย่างในใจของเขาที่มีต่ออาคาริ แต่ก็ไม่มีใครมาทดแทนได้ เพราะไม่มีใครแทนที่ใครกันได้ ทากากิรู้สึกเบื่อไปหมดและสุดท้าย เขาก็ตัดสินใจออกจากบริษัท

รูปภาพนี้ เปรียบเทียบความสวยของทั้งสองคน

     วันหนึ่ง ทั้งทากากิและอาคาริฝันถึงเรื่องราวในอดีตของทั้งคู่ และวันนั้นที่ทากากิตื่นขึ้นมาและคิดว่า ครั้งนี้ เขาจะก้าวข้ามผ่านความทุกข์ใจทุกอย่างโดยที่เขาจะเริ่มต้นใหม่ในชีวิต ถึงแม้จะมีหรือไม่มีอาคาริก็ตาม โดยที่เขาคิดว่า ถ้ารถไฟขบวนนี้ผ่านไปและเขาพบว่า เธอคือคนนั้น เเต่ถ้าไม่ใช่ คือ เขาจะพอสักที (หนังสือจบแค่นี้) และเมื่อเขาหันไปกลับเป็นความว่างเปล่า (อนิเมชั่นจบตรงนี้)

“รักตัวเองยังทำไม่ได้เลย

แล้วจะเคยรักใครจริงแน่หรือ

รู้ไหมว่ารักมีความหมายคือ

ถ้ารักเธอควรหันมารักตัวเอง”

     หนังสือเล่มนี้บางมาก แต่ความเศร้าปนซึ้ง มันสนุกตั้งแต่บรรทัดแรกจนบรรทัดสุดท้าย อ่านไปก็เศร้าไป คือ เราไม่เข้าใจว่า ทำไม ทากากิต้องทำร้ายตัวเองและคนอื่นด้วย คือ เราเชียร์ทากากิกับคานาเอะนะ แต่ก็ไม่รอด เพราะทากากิมองข้ามความหวังดีและความรักที่มอบให้ของทุกคน แต่เราเข้าใจว่า ทำไมทากากิถึงลืมอาคาริไม่ได้ ซึ่งเปรียบกับอาคาริที่ก้าวไปข้างหน้าแล้ว และมีทากากิในความทรงทำ

“ความรักคือเรื่องของเวลาที่พิสูจน์ว่า

ใครคือคนที่ใช่หรือไม่ใช่

ถึงแม้อยู่ใกล้ก็เหมือนอยู่ไกล 

ถึงแม้ห่างไกล ก็ไกลกันยิ่งเข้าไปอีก”

Look A Breathe

(Read A Book)