ณ ที่แห่งหนึ่ง สถานที่แห่งความลี้ลับนี้กำลังรอการเปิดเผย เป็นสถานที่ๆเต็มไปด้วยคนอายุน้อย สิ่งลึกลับแห่งจิตวิญญาณ ความผาสุก ความสุข (นิจนิรันดร์) สิ่งเหล่านี้ล้วนมีจริงหรือไม่ หรือเป็นเพียงแค่

“อุดมคติในใจ”

เรา: เจ้าตัวเล็ก เชื่อเรื่องโลกแห่งอุดมคติไหม

ตัวเล็ก: โลกที่มีแต่คนมีความสุขหรอครับ ผมเชื่อ ก็พระศรีอาริยเมตไตยไงครับ

เรา: ไม่ใช่ๆ แบบไม่ต้องรอนานขนาดนี้

ตัวเล็ก: แล้วที่ไหนล่ะครับ

เรา: เเชงกรีล่า

ตัวเล็ก: อ้อ กระผมคุ้นๆแหะ

     แล้วเจ้าหมีตัวน้อยก็ผุดหายไปไหนไม่รู้ และผุดขึ้นมาอีกทีจากใต้ดินที่เป็นส่วนที่สามารถเข้าถ้ำของตัวเองได้ พร้อมหนังสือเล่มหนึ่งในมือ และบอกว่า ผมเคยอ่านตอนวัยละอ่อนครับ

“ความผิดหวังจากอุดมคติที่นำมาสู่ความหวังที่จะมีชีวิตใหม่ เพื่อพบกับโลกแห่งอุดมคติ”

     ระหว่างกำลังเดินทางกลับโดยเครื่องบิน อยู่ดีๆ เครื่องบินลำนั้น ก็ร่อนลงมายังดินแดนลึกลับ ดินแดนแห่งจิตวิญญาณที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางเทือกเขาหิมาลัยที่มีนามว่า “แชงกรีล่า”

     สถานที่นี้ เมื่อใครแรกเจอ หลายคนคงพบว่า สถานที่นี้คือหนทางแห่งความผาสุขนิจนิรันดร์ หลายคนไม่เบียดเบียนกัน หลายคนพบกับทางผาสุก ทุกคนไม่มีใครแก่ มีแต่ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส พร้อมกับมิตรภาพที่ดีที่มอบให้ แต่อีกหลายคนคงมองว่า ที่นี้คือทุกข์ดีๆนี้เอง

      คอร์นเวย์เจอกับชางที่นี้ และทำให้ตะกอนความ (เคย) คิดของเขาจุดประกายขึ้นมา เพราะเขามีความเชื่อในโลกอุดมคตินี้เป็นทุนเดิม จนพอได้มาพบ และเข้าพบกับลามะ ทำให้เขายิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่ว่า โลกเหล่านี้ เกิดมาเพื่อเขาอย่างแท้จริง เช่นเดียวกับลามะที่ค้นหาเขามานานแล้วเช่นกัน

     น้องชายของคอร์นเวย์ กลับปฏิเสธทุกอย่างเกี่ยวกับที่นี้ ไม่ว่า การแต่งกาย การฝึกภาษา การพูดจาหรือทุกอย่างเพราะเขากลับคิดว่า สิ่งเหล่านี้ล้วนคือเปลือกและเรื่องไม่จริงในการทำให้พวกเขาต้องติดอยู่ในที่นี้

      ดอกเตอร์ มีความรู้สึกถึงการแปลกๆใจในครั้งแรก แต่เมื่อปรับตัวไปมาด้วยความเข้าใจในสิ่งที่เป็นไป เขาก็สามารถทำได้ดีและอยู่ได้ด้วยดีในที่นี้

      คอร์นเวย์ รู้สึกดีกับหญิงผู้หนึ่งในที่นี้ แต่เมื่อเขาอยู่กับเธอไปนาน เขาก็ยิ่งชอบ ในทั้งการแสดงออกและการกระทำของเธอ จนกระทั่ง ความลับเปิดเผย ตอนที่เธอใกล้ตาย และเขาพบว่า ความจริงแล้ว เธออายุมากกว่าที่เขาเห็นด้วยสายตาเนื้อ 

      และทุกคน ใครบ้างที่อยากออกจากดินแดนนี้ ใครบ้างที่สามารถอยู่ดินแดนนี้ต่อไปได้ และใครเล่าที่พอใจในความสุขของดินแดนแห่งนี้

      เปลือกที่เราสร้างขึ้นมา ว่า สิ่งนั้นคือ ความสุขที่อยู่ข้างหน้า แต่เรากลับหารู้ไหมว่า มันฉาบทาไปด้วยความหวังที่คนๆหนึ่งสร้างขึ้นมา เพื่อให้เราไม่สามารถพ้นจากโลกนี้ไปได้ คนเราในโลกนี้ อยู่ได้ด้วยความหวัง แต่เราอย่าลืมว่า หลายครั้ง เราอาจเป็นทาสของความหวังดีอยู่ก็เป็นไปได้

“เล่มนี้คือหนังสือที่สนุกมาก

อุดมคติหลากหลายในความคิด

เราตามติดในทุกชีวิต

ความหวังนิดเป็นประกายในใจ

ทุกคนกำลังตามหาความสุข

ไม่อยากทุกข์แม้เพียงสักนิดได้

ขอให้เราทุกคนเดินทางไป

เราพบได้ความสุขเบื้องหน้าเอง”

“ความสุขที่อยู่ข้างหน้า มันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง 

มันคือความสุขที่ฉาบตาด้วยสิ่งไม่จริง

ไม่ว่า จะไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บและไม่ตาย 

แต่หากเราอยู่กับความสุขที่แท้จริงแล้ว 

คือ คนเราย่อมมีความเกิด ความแก่ ความเจ็บ

ความตายเป็นธรรมดา ไม่มีใครหนีสิ่งเหล่านี้ไปได้

นี้ล่ะ คือสุขที่แท้ทรู

และยังเป็นความหวังดีที่แท้จริงอีกด้วย”

หมีตัวเล็ก (แต่หัวใจสุขี)

     ตอนนี้กระผมเข้าใจแล้วว่า สักวัน กระผมมีความแตกดับ สลายไปพร้อมกับกาลเวลา แต่กระผมก็มีความสุข มีความหวัง ที่ได้เตรียมพร้อมจิตสุดท้ายอย่างไม่หลงในอุดมคตินั้นครับ

“ไม่มีใครยอมรับได้เมื่อเราป่วย 

เราตื่นขึ้นมาพร้อมความป่วย

ไม่มีใครยอมรับได้เมื่อเราเจ็บ 

เราตื่นขึ้นมาพร้อมความเจ็บ

ไม่มีใครยอมรับได้เมื่อเราชรา 

เราตื่นขึ้นมาพร้อมความร่วงโรยรา

ไม่มีใครยอมรับได้เมื่อเราใกล้ตาย 

เราหลับไปพร้อมความตาย

เพราะทุกคนมัวแต่สร้างสิ่งที่หนีความจริงเหล่านี้”

Look a Breathe