"ท่านมีความเชื่อเรื่องพวกคนชอบอ้างตัวว่า ชาติหน้าจะเป็นพระศรีอาริยเมตไตรยหรือชาติที่แล้วบำเพ็ญความดีมาเป็นแบบนี้ ชาตินี้ฉันจึงเป็นแบบนี้ หรือเชื่อในภพชาติตัวเองในอดีตชาติมาก"

   ที่ผมถาม เพราะว่า ที่มาของเรื่องนี้ มันคือเรื่องของคนที่หลงติดในอดีตชาติ อุปทานยึดมั่นถือมั่นเป็นมั่นเหมาะว่า ตัวเองเป็นคนในภพชาติอดีตจนถึงขั้นเพี้ยนไป ประสาทหลอนและใช่ กู่ไม่กลับ

   หนูไม่เคยนะพี่ริรัค เพราะหนูภูมิใจที่เกิดเป็นหมี ไม่เคยสนใจในอดีตชาติ เพราะอดีตมันมองไม่เห็นแล้ว หนูคิดว่า ท่านนักเขียนที่เคารพอย่างคุณจุลลดา ภักดีภูมินทร์เขียนเพื่อถากถางคนบางกลุ่มที่อ้างตัวเป็นโน้นเป็นนี่ ไม่พอ ยังทำให้คนอื่นเดือดร้อน

   แต่ผมกลับคิดว่า ไม่ใช่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนอย่างเดียว ผมกลับมั่นใจว่า ตัวเองก็เดือดร้อน ทุกข์ใจ และเศร้าใจจากความคิดนี้ไม่ต่างกัน

   พวกเราทั้งสองเลยรวมกันตั้งชื่อเรื่องราวที่จะเล่าในครั้งนี้ว่า "ใดใดในโลกล้วนน่าคิดสมอ้างจนหลอนจัง"

   หนูขอเป็นคนเล่านะ พี่ริรัค หนูชอบเรื่องนี้มาก เพราะไม่มีผี ไม่มีอะไรสยอง ไม่มีฆาตกรรม (แต่ฆาตกรรมกายและใจด้วยความคิดตัวเอง ไม่เพียงเท่านั้น ฆาตกรก็คือแม่ ยาย ดร.เจตนา เข้าทรง นางชี และเจ้าแม่ หมอดูทุกสำนักที่เป็นฆาตกรเลือดเย็น ฆาตกรรมหริชาได้อย่างเลือดเย็นด้วยการสร้างความหลงผิดให้) แต่หนูกลับรู้สึกว่า ความคิดผู้หญิงคนนี้หลอนคนอ่านสุดๆ

   เรื่องนี้เริ่มต้นในสมุดบันทึกของหริชาที่ภาคเก็บได้ และภาคเริ่มต้นอ่าน

   หริชาเป็นคนจดบันทึกเรื่องนี้ด้วยตัวเธอเอง เธอบอกว่า เธอคือหริชาทั้งในอดีตและปัจจุบัน และหริชาคิดว่า ตัวเองคือ หม่อมหริชา 

   ภาคเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดบันทึกและถอนหายใจ ก่อนอ่านต่อว่า 

   หริชาหลงคิดว่าตัวเองเป็นหม่อมหริชาและวิ่งเล่นอย่างมีความสุขกันในวัง

   ภาคสอบถามพระเรื่องว่า เชื่อเรื่องระลึกชาติได้ไหม พระตอบว่า อาตมาไม่เคยระลึกชาติ และพระกล่าวต่อว่า ถ้าเชื่อก็จริง ถ้าไม่เชื่อก็ไม่จริงในเรื่องระลึกชาติ และพระก็พูดต่อว่า ถ้าพิสูจน์ไม่ได้ก็วางเสีย ก่อนจะกล่าวคำอำลากัน และภาคก็เริ่มต้นอ่านต่อ

   และหลังจากนั้น ภาคก็กลับถึงบ้าน นึกถึงหริชาก็รู้สึกสลดสังเวชในตัวเองที่รู้สึกรักหริชาอย่างมากและไม่เคยเป็นมาก่อน เขายินยอมจะให้อภัย ยินยอมจะให้ทุกอย่าง ยินยอมจะทำทุกวิธีเพื่อหริชา เขานึกถึงย้อนเรื่องไปในวันนั้น

   วันที่เขาแต่งงานกับหริชา และวันที่หริชาเปลี่ยนไป หริชาเจอศิรัสที่เป็นคู่หมั้นของเพื่อนสนิทเธอชื่อดลินา หริชาทำท่าทางอย่างกับคลั่งในศิรัสอย่างมาก เพราะเธอเข้าใจว่า ศิรัสคือท่านชายธันยวัต ส่วนดลินาคือ คนที่ต้องชดใช้กรรมเธอจากอดีตชาติ 

    ส่วนพี่ภาคงั้น เธอไม่ได้อยากแต่งด้วยสักหน่อย เพราะทั้งไม่ได้หล่อ ดูดี เหมือนกับศิรัส ซึ่งแม่หมอที่แม่เธอพาไปก็ทำให้เธอหลงเชื่อเข้าไปใหญ่ว่า เรื่องจริง เพราะแม่หมอนั่งทางในและบอกว่า เรื่องจริง (บ้าเข้าขั้นทั้งแม่ทั้งลูกเลยถูกมิจฉาชีพหลอก)

   หริชาทั้งในอดีตที่คิดขึ้นมาเองและปัจจุบันเป็นคนที่สวยมาก เมื่อหริชาหลงติดในอดีต จะเขียนในบันทึกต่อว่า ได้เจอท่านชายธันยวัต และหลงรักหัวปักหัวปำ จนพ่อแม่ท่านชายมาสู่ขอหริชา แต่ในความจริงแล้วคือ ท่านชายแอบหลงรักอีกคน คือ แม่กมลใส แต่ท่านชายกับหริชาได้แต่งงานกัน โดยที่ท่านชายเอาใจใส่ ท่านชายเป็นทหารเลยต้องไปต่างจังหวัดบ่อย

   เรื่องราวในบันทึกก็มาถึงเหตุการณ์คณะราษฎร์ทำให้วังแตก พี่มล ผู้หญิงที่หริชาทั้งรักและเทิดทูนได้มาอาศัยอยู่กับหริชาและท่านชาย โดยที่ท่านชายถูกออกจากราชการ และจริงๆแล้ว กมลใสคนรักของท่านชายก็คือพี่มล เมื่อถ่านไฟเก่ามันครุ ทำให้ท่านชายที่ยังหลงรักพี่มลอยู่ก็กลับมารักกัน โดยที่รู้ว่า ผิด แต่ก็ทำ 

   ท่านชายขอหริชาให้มลอยู่ด้วยกันต่อไป เพราะมลเป็นภรรยาท่านชายแล้ว แต่หริชาไม่ยอม แถมเอาแต่ด่ามลว่า เลว หน้าด่าน รวมทั้งอีกหลายคำ แต่ก็ไม่เท่ากับคำพูดทำร้ายจิตใจว่า ท่านชายรักมลมากกว่าตัวเอง ดังนั้น หริชาตัดสินใจผูกคอตาย

   ภาคได้คุยกับหมอและหมอบอกกับภาคว่า หริชาน่าจะเกิดจากจิตใต้สำนึกที่ทำให้หลอนขึ้นมา ซึ่งภาคก็ยื่นบันทึกเล่มสองของหริชาที่พูดถึงภพภูมิปัจจุบันที่เกี่ยวเนื่องกับอดีตชาติต่อให้อ่าน ซึ่งภาคเปิดบันทึกเล่มสองต่อจนพบว่า

   ยายกับแม่ของหริชาตัวดีเลย เพราะยัดเยียดความคิดพร้อมคำพูดว่า หริชาคือหม่อมหริชา และทั้งแม่ทั้งยายเชื่อพวกแม่หมอ หมอดู ทางใน นักบวชและฆาราวาสทุกสำนัก จนแทบเรียกได้ว่า บ้าทั้งบ้านยกเว้นพ่อที่ชื่อชวิน ทำให้หริชาหลงละเม้อเพ้อฝันว่า ตัวเองคือหริชาจนเรียนตกและครูขอร้องให้ไปพบแพทย์

   ภาคปิดบันทึกเล่มสองด้วยความเข้าใจว่าทำไมหริชาถึงหลงผิดได้ขนาดนี้ ซึ่งภาคก็นึกถึงว่า ตัวเองหลงรักหริชาแต่แรกพบ และรักมาจนถึงทุกวันนี้ ไม่มีวันเสื่อมคลาย

   หริชาหลงผิดครั้งแรกคือคิดว่า คุณก้องกีรติเป็นท่านชายธันยวัต เพราะทั้งหล่อและสง่ายิ่งกว่าอะไร และในตอนนั้นเองที่ได้เจอกับดร.เจตนา ซึ่งคนนี้ล่ะตัวดีพอๆกับแม่และยายที่สนับสนุนหริชาให้คิดผิดๆอย่างแย่มากๆ แต่หริชามารู้หลังจากคุยกันว่า ก้องกีรติไม่เชื่อเรื่องระลึกชาติ ซึ่งทำให้หริชาอดเสียใจไม่ได้ 

   แต่ก้องกีรติยอมเล่นบทเป็นเจ้าชายในฝันของหริชา โดยมีดร.เจตนา แม่และยายช่วยทำให้เรื่องไปใหญ่ แต่กลับกลายเป็นว่า ก้องกีรติดันเป็นคนดี รักเมีย และไม่คิดทำอะไรล่วงเกินหริชา จึงตัดสินใจพูดความจริงกับหริชาตามคำภาคบอกว่า ตัวมีเมีย เท่านั้นล่ะ หริชาตัดสินใจกินยาระงับปราสาทเกินขนาดเพื่อจะฆ่าตัวตาย

   หลังจากนั้นหริชาฟื้นขึ้นมา ภาคเลยพยายามปรนเปรอความสุขของหริชาด้วยใช้เงินในการเนรมิตความสวยงามของคฤหาสน์ เรือนหอให้ดูสวย พร้อมกับเพื่อทำให้หริชาเป็นเจ้าหญิง และพยายามกล่อมว่า เป็นเพียงแค่หริชาหลอนเอง ตอนนั้นหล่อนดูเหมือนจะดีขึ้น เพราะไม่ได้อยู่กับแม่ ยาย และดร.เจตนา

   แต่ไม่รู้ว่าเพราะผลกรรมที่ทำแต่ชาติปางก่อน กรรมบันดล บันดาล หรือเพราะความหลอนในใจของเธออีกครั้ง จึงทำให้เธอเข้าสู่ห้วงชีวิตที่กำลังจะแย่จนถึงขีดสุด
หริชาหลงรักศิรัสและมั่นใจเข้าไปใหญ่เมื่อแม่ ยาย และดร.เจตนาพร้อมแม่หมอและเข้าทรงทั้งหลายยืนยันแน่นอนว่า ชัวร์ไม่มั่วนิ่มว่า ศิรัสคือท่านชายธันยวัตและดลินาเพื่อนสาวคือกมลใสหรือพี่มล 

   เพราะฉะนั้น หริชาจะพยายามทุกวิถีทาง ถึงจะผิดกับเพื่อน ผิดศีลธรรม แต่ผิดสุดคือเธอหลอนว่า เธอสมควรได้ศิรัส เพราะเขาคือของเธอและดลินามาแย่ง (หลงผิดอย่างแรง) 

    และไม่สนใจแม้กระทั่งว่า ตัวเธอเองแต่งงานแล้ว
(น่าจะคิดสักนิดว่า ถ้ามีชาติหน้าจริง ตัวเองเมื่ออดีตชาติฆ่าตัวตาย คงยังไม่ได้เกิดหรอก น่าจะไปเกิดเป็นผีเปรต อสูรกาย ตกนรก สัตว์เดรัจฉาน ก่อนมาเกิดเป็นมนุษย์    

    และไม่เพียงเท่านั้น สิ่งที่ตัวเองทำ ไม่ต่างจากที่ตัวเองเชื่อว่าเจอเมื่ออดีตชาติ คือ หักหลัง ทรยศ ต่อภาคผู้แสนดีไม่พอ ยังทรยศต่อเพื่อนซึ่งตัวเองไม่ต่างจากกมลใสที่เอาแต่ด่าว่า หน้าด้าน เพราะตอนนี้ปูนยังโบกหน้าเธอไม่มิดเลย)

   ส่วนศิรัสนั้นหรอไม่ต่างกับก้องกีรติเพราะรักดลินา และเมื่อได้ไปดูทรงเทพเข้าผีแล้วยิ่งไม่เชื่อ (โกหกทั้งเพ ร่างกายของมนุษย์กลิ่นเหม็นอย่างกับอะไร เทวดาจะมาเข้าทำไม ไม่มิจฉาชีพ ก็พวกผีเปรตที่หลอกลวงมาเข้านี้ล่ะ) 

   และศิรัสคิดว่า เป็นอุปทานสร้างภาพหลอนให้หลงผิดทำให้คนเราหลงผิดและเชื่อพวกมิจฉาชีพได้ขนาดนี้ ส่วน

   ดลินาหรอ นั้นก็เป็นคนดี เพื่อนที่ดี ไม่ได้ระเเคะระคายเท่าไหร่ พอเริ่มจับได้ก็ดันสงสารอีกว่า หริชาเป็นแบบนี้

   ในระหว่างนั้น ภาคก็พยายามจะช่วยหริชา แต่ยากมาก เพราะสู้กับพวกความเชื่อความหลงงมงายแบบนี้ 

   เมื่อภาคเริ่มต้นด้วยไม้อ่อนไม่สำเร็จ ดังนั้น เลยเริ่มใช้ไม้แข็งแต่ไม่สำเร็จ 

    ซึ่งหริชาก็อยากจะไปอยู่กับศิรัสให้ได้โดยที่ศิรัสพยายามไม่สนใจ และพยายามจะอยู่ห่างแต่หริชารู้สึกไม่ได้ เธอต้องรักษาตัวเอาไว้ให้ศิรัสคนเดียวเท่านั้น

   สุดท้ายเรื่องราวก็ดำเนินมาถึงตอนแรกว่า หริชาหมดสติเป็นเจ้าหญิงนิทราไปถึง 16 วันแล้ว 

   ส่วนแม่ตัวดีก็หายไปเพราะไปดูหมอดดู แม่หมอ ทรงเจ้าเข้าผีทั้งหลาย (ถ้าตามเรื่องแล้วจะรู้ว่า ครอบครัวนี้เอาธรรมะพระพุทธเจ้ามาอ้างว่า ตัวเองรู้ แต่จริงๆแล้วทั้งครอบครัวไม่ได้สนใจเลยสักนิด เพราะตอนดลินาอธิบายคำสอนที่ถูกต้องของพระพุทธเจ้า หริชาคิดในใจว่า ไม่สน เพราะทั้งครอบครัวนั้นแหละ มือถือสาก ปากถือศีลและยังเป็นบัวใต้น้ำ มิจฉาทิฏฐิของแท้) 

   แม้กระทั่งจิตใจของหริชาก็คงทนไม่ไหวกับความหลอนของเจ้าของ ดังนั้นขอตายดีกว่า หริชาได้ตาย ไปสู่โลกหลังความตายที่คนที่มีชีวิตอยู่ยังค้นหาว่า โลกหลังความตายเป็นอย่างไร

   หนูรู้ได้เลยว่า ไม่เคยรีวิวอะไรสนุกกระเเทกใจขนาดนี้เลยครับ เพราะหนูมั่นใจว่า 

   1.) อุปทานหลงผิดทำให้ชีวิตคนหนึ่งหลอนและหลงจนตายในที่สุด จบชีวิตของคน

   2.) ภายนอกอาจมองว่า ไม่มีค่า หรือบางคนอาจมองว่า โชคดีที่เจอภาค สามีที่ดีและรวย แถมรักจริง พร้อมจะช่วยเหลือทุกอย่าง แต่โชคร้ายที่มีแม่ ยาย และดร.เจตนาทำให้หลงจนกู่ไม่กลับ

   เอาเป็นว่า ถ้าดูหนังสือเล่มนี้จบ จะพบว่า คนรอบตัวไม่ว่าจะเป็นภาค ก้องกีรติ ศิรัสและอดินา ดีหมดทุกคน ผิดแค่คนใกล้ตัวอย่างแม่ ยาย ดร.เจตนา (เชื่อและจงใจว่า เจตนาชั่ว) เข้าทรงทุกสำนัก นางชี แม่หมอและคนอื่น รวมถึงตัวเองที่หลงผิดและทำให้เกิดโศกนาฏกรรมน่าเศร้านี้


         หมายเหตุ ในวงเล็บคือความคิดของหนูครับ