7

Shy 

(ภาษาไทยข้างล่างค่ะ)

I used to this kind of treatment. I’m not a fluffy cute cat or favorite human pet like dog. Children always pull my ears, drag me around and make fun of me. Some adults may hit me and tell me to go away. But to be stabbed is too much. Senior Cat has told me before about person who like to torture small animals. Bird, squirrel, rabbit and cat were killed.

Luckily, I managed to escape. Unfortunately, it’s already night time. I feel more painful when I became human. A lot of blood were dripping out of my body. I couldn’t move even if I tried. God might hate me this much. Does he want me to die twice?

Then I thought I was dreaming. I saw Riley’s face. His gentle arm embraced me til I passed out. I realised later that he came to rescue me.

Why do you have to be so precious? I have no intention to love you this much.

Despite my confused heart, I went back to his house at night. Riley is angry. His brows knitted. He pulled me to his room without answering his parent.

“We have to talk. A serious talk. Sorry, are you hurt?”

Yes, I’m very sore and stiff around my wound. Maybe I jumped too much this afternoon. I just want to take a nap on the roof. Watching Riley’s house from afar.

“Can I see your wound? ”

“No! ” accidentally snap at him cause his hands are grabbing at the edge of my shirt. He doesn’t care my protest but forcefully lifts it up.

I’ve never worn clothes like human does. Why does my heart race unusually fast? Why does he stare at my skin like that? Why does my cheek feel like it’s burning? I tried to pull my shirt down but Riley doesn’t let me do it.

“It’s swollen. You shouldn’t have run away this morning. Where did you go? Why? ”

I bite my lips. Avoiding his eyes. I told him the truth but he keeps asking. What’s the point to say it again? If I tell him I am that cat he killed. Would he scare? Would he allow me to get in his room? Would he hate me? I don’t want to say it. I’m definitely not telling him. Not now. Maybe on the last day.

“At least tell me your name, please.”

His glazed green eyes and his husky voice shakes my heart. His fingers gentle brush near my wound. He sees my hesitation, then decides to attack me harder.

I always dream to sit on his lap. Let he pets me and groom my hair. But this position has never been in my head. He lifts me up to face him. My hip on his lap. His arms wrap around my waist. It’s too good to be true. Someone help me! I might die from heart attack. We are hugging, right? I can hug Riley? God, I don’t know what to think anymore.

“What’s your name, little liar? ”

Why does he has to speak so sweetly? This is my first time to ever experience the feeling called ‘shy’. Riley is unexpectedly good at this. But I don’t have an answer. So I fling myself into his arms. Hugging him tightly.

“Hey, what are you...”

His heart is beating fast. He feels it too, right? We are both shy and can’t move a tiny bit in this awkward hug.

---------------------------------------------------------------------------------

ผมเคยชินกับการปฏิบัติแบบนี้ ผมไม่ใช่แมวขนฟูน่ารัก หรือสัตว์เลี้ยงที่มนุษย์ชื่นชอบอย่างสุนัข เด็กๆ มักดึงหูผม ลากผมไปมา และเล่นตลกกับผม ผู้ใหญ่บางคนตีผมและไล่ให้ผมไปไกลๆ แต่การถูกแทงมันมากเกินไป แมวรุ่นพี่เคยบอกผมก่อนหน้านี้ ว่ามีคนที่ชอบทรมานสัตว์เล็ก นก กระรอก กระต่ายและแมวเคยถูกฆ่า

โชคดีที่ผมหนีออกมาได้ โชคร้ายมันเป็นเวลากลางคืนพอดี ผมรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อกลายเป็นมนุษย์ เลือดจำนวนมากไหลออกจากร่างกายผม ผมไม่สามารถเคลื่อนไหวแม้ว่าจะพยายาม พระเจ้าคงเกลียดผมมาก เขาอยากให้ผมตายถึงสองครั้งเชียวเหรอ

จากนั้นผมคิดว่าผมกำลังฝัน ผมเห็นใบหน้าของไรลีย์ อ้อมแขนที่อ่อนโยนของเขากอดโอบผมไว้จนผมสลบไป ผมมารู้สึกได้ทีหลังว่าเขามาเพื่อช่วยผม

ทำไมเขาถึงต้องเป็นคนดีแบบนี้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะรักเขามากขนาดนี้นะ

แม้ว่าหัวใจผมจะสับสน ผมก็ไปที่บ้านเขาในตอนกลางคืน ไรลีย์ดูโกรธเชียว คิ้วของเขาขมวด เขาดึงผมเข้าไปในบ้านโดยไม่ตอบรับอะไรพ่อแม่ของเขาเลย

"เราต้องคุยกัน อย่างจริงจัง โทษนะ นายเจ็บรึเปล่า"

ใช่ ผมรู้สึกปวดและตึงที่แผลอย่างมาก บางทีผมอาจกระโดดมากไปช่วงกลางวัน ผมแค่อยากงีบบนหลังคา มองดูบ้านไรลีย์จากที่ไกลๆ

"ฉันขอดูแผลได้ไหม"

"ไม่! " โดยไม่ได้ตั้งใจ ผมตะคอกใส่เขา เพราะมือของเขาคว้าอยู่ที่ชายเสื้อผม เขาไม่ได้สนใจการต่อต้านแต่ดึงเสื้อผมขึ้นอย่างแรง

ผมไม่เคยใส่เสื้อผ้าเหมือนอย่างมนุษย์ แต่ทำไมหัวใจผมเต้นแรงผิดปกติ ทำไมเขาจ้องมาที่ผมแบบนั้น ทำไมแก้มผมรู้สึกเหมือนมันกำลังไหม้ ผมพยายามดึงเสื้อลงแต่ไรลีย์ไม่ยอมให้ผมทำ

"มันบวม นายไม่ควรวิ่งหนีไปเมื่อเช้า นายไปไหน เพราะอะไร"

ผมกัดริมฝีปาก หลบสายตาเขา ผมบอกความจริงไปแล้วแต่เขายังคงเอาแต่ถาม มีประโยชน์อะไรที่จะพูดอีก ถ้าผมบอกว่าผมเป็นแมวตัวนั้นที่เขาฆ่า เขาจะกลัวไหม เขาจะให้ผมเข้ามาในห้องไหม เขาจะเกลียดผมไหม ผมไม่อยากพูด ผมจะไม่บอกเขา ไม่ใช่ตอนนี้ บางทีอาจพูดในวันสุดท้าย

"อย่างน้อยบอกชื่อนายเถอะ ได้โปรด"

ดวงตาสีเขียววาววับและเสียงแหบต่ำของเขาสั่นสะเทือนหัวใจผม นิ้วของเขาสัมผัสใกล้กับรอยแผลอย่างอ่อนโยน เขาเห็นความลังเลใจของผม จึงตัดสินใจที่จะจู่โจมหนักขึ้น

ผมฝันมาตลอดถึงการได้นั่งบนตักเขา ให้เขาลูบผม หวีขนของผม แต่ท่าทางในตอนนี้ไม่เคยอยู่ในหัวผมมาก่อน เขายกผมขึ้นให้เผชิญหน้ากับเขา สะโพกผมอยู่บนตักเขา แขนของเขาโอบรอบเอวผม นี่มันดีเกินกว่าจะเป็นเรื่องจริง ใครก็ได้ช่วยด้วย! ผมอาจตายจากภาวะหัวใจล้มเหลว เรากำลังกอดกันใช่ไหม ผมกอดไรลีย์ได้เหรอ? พระเจ้า ผมไม่รู้ว่าต้องคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว

"นายชื่ออะไร เด็กขี้โกหก"

ทำไมเขาต้องพูดเสียงหวานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ประสบกับความรู้สึกที่เรียกว่า 'เขิน' ไรลีย์เก่งเรื่องนี้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ผมไม่มีคำตอบให้เขา ผมจึงโถมตัวเข้าไปในอ้อมแขน กอดเขาแน่น

"เฮ้ นายทำ..."

หัวใจของเขาเต้นเร็ว เขารู้สึกถึงมันเหมือนกันใช่ไหม? เราสองคนต่างก็เขินและไม่สามารถขยับออกจากอ้อมกอดแสนเงอะงะนี่ได้เลย

---------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

7 ตุลาคม หัวข้อที่เจ็ดของ Fictober 2017

Shy หัวข้อจะต้องเขินอายแบบนี้ จึงบังเกิดความหวานขึ้นจนได้ 

วิธีใหม่ของการหลีกเลี่ยงคำตอบ โผเข้ากอดไปเลย!