8

Crooked

(ภาษาไทยด้านล่างค่า)

It’s like walking on the crooked path. The road is rough with many rocks. If I make a wrong move, I will definitively hurt myself and maybe hurt his feeling too. His eyes look sad when I try to avoid every question. We ended up cuddling each other the whole night.

“This time you can’t escape. I got this! ” Riley showed me some metal thing.

He put it on my wrist another side to his wrist. I was panic at first. But when he fell asleep, I turned to be a little cat. My wrist can easily get out of the metal ring.

“I’m sorry, Riley. I don’t want to leave you either.” I pressed my head to his forehead. Lingering to snuggle with him.

At this moment, when I came back to his comfortable couch. He’s crossing his arm while judging me with doubtful eyes. “How do you escape from my handcuffs? Seriously? I started to think that you are some kind of criminal. So you don’t want to be exposed. You use my house as a shelter, right? ”

“No! ”

“It is a real police handcuffs. No one can get away from it except a professional. Maybe prisoner know how to do it and you did. I don’t get it. Stop lying.”

My tears burst out of frustration. I honestly want to answer him.

“Hey! Why are you crying? It feels like I’m bullying you now. Don’t cry. You make me think it’s real. What have you done? Steal? Drug? Is it deadly issue? ”

He pushes my head on his chest. Comforting me. He doubts me, call me criminal and liar. But still so gentle at the same time. It makes me can’t stop my tear from rolling down my face. I grab on his sleeve. Speaking with my cracked voices.

“I want to have a name too. I didn’t lie but I don’t have one. Riley believe me. I never lied to you. How could I? ”

“Calm down. Alright, you don’t have to say anything. I will find it myself.”

“I don’t want you to know.” I sound like weepy little boy. Riley might be annoyed. He didn’t say anything till my tear dry out.

“ํYour face and nose are red. I’ll bring a cup of soup to warm you, OK? Go wash your face, I’ll be right back.”

He is too kind to me. I feel very guilty for all of this mess. Because of my selfish needs, Riley has to deal with me every night. He feeds me with delicious thing. Pat my head. Clean my wound. It feels like I’m on paradise. Then it’s morning, I have to wake up to reality.

“Goodbye, my gorgeous human. See you at night.”

I know my voice won’t come out. It’s just a tiny cat voice. But I still want to properly say it. I jump on the window. Prepare to escape. Normally I use my pow to open it a little and sneak out. Then I realised, It was locked. Not only the window but also the door. I’m too small and weak to unlock it.

There is no way to go. I hear Riley mumbles. He will wake up soon. Frightfully desperate, I jump in his basket pull all the clothes on top of me. Please, get out of this room without touching this basket. I’m begging you.

---------------------------------------------------------------------------------

มันเหมือนการเดินไปบนถนนที่บิดเบี้ยว พื้นถนนขรุขระเต็มไปด้วยก้อนหิน ถ้าผมเคลื่อนไหวพลาดแม้แต่ก้าวเดียว ก็คงจะทำให้ตัวเองบาดเจ็บอย่างแน่นอน และอาจทำให้ความรู้สึกของเขาบาดเจ็บด้วย ดวงตาของเขาดูเศร้าตอนที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงทุกคำถาม เราจบลงที่การกอดกันตลอดทั้งคืน

"คราวนี้ฉันไม่ให้นายหนีแน่ ฉันมีนี่" ไรลีย์ชูของที่เหมือนทำจากเหล็กขึ้นมา

เขาใส่มันที่ข้อมือของผม และอีกข้างหนึ่งที่ข้อมือเขา ผมตื่นตระหนกในทีแรก แต่พอเขาผล็อยหลับไป ผมกลายเป็นแมวตัวเล็กๆ ข้อมือของผมจึงออกจากวงแหวนโลหะนั่นได้อย่างง่ายดาย

"ผมขอโทษ ไรลีย์ ผมไม่ได้อยากไปจากคุณเช่นกัน" ผมกดหัวของตัวเองแนบกับหน้าผากของเขา คลอเคลียอย่างอ้อยอิ่ง

และในเวลานี้ เมื่อผมกลับมาที่โซฟาอันแสนสบาย เขากอดอกจ้องมองผมด้วยดวงตาที่เคลือบแคลง "นายหนีไปจากกุญแจมือได้ยังไง ถามจริง? ฉันเริ่มคิดว่านายเป็นพวกอาชญากรแล้วนะ ดังนั้นนายเลยไม่อยากถูกเปิดโปง นายใช้บ้านฉันเป็นแหล่งกบดานใช่ไหม"

"ไม่ใช่นะ! "

"มันเป็นกุญแจมือตำรวจของจริง ไม่มีใครหนีไปได้ยกเว้นจะเป็นมืออาชีพ พวกคนคุกอาจรู้วิธีและนายทำได้ ฉันไม่เข้าใจ หยุดโกหกกันได้แล้ว"

น้ำตาของผมปะทุออกมาด้วยความอึดอัดใจ ผมอยากพูดตอบเขาอย่างจริงใจ

"เฮ้ ร้องไห้ทำไม มันเหมือนฉันรังแกนายนะตอนนี้ อย่าร้อง นายทำให้ฉันคิดว่ามันจริง นายทำอะไรลงไป ขโมย? ยา? มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายไหม"

เขาดันหัวผมลงบนอกเขา ปลอบโยนผม เขาสงสัยผม เรียกผมว่าอาชญากรและคนโกหก แต่เขายังคงอ่อนโยนไปในเวลาเดียวกัน นี่ทำให้ผมไม่อาจหยุดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงบนหน้าได้ ผมคว้าชายเสื้อเขา พูดด้วยเสียงที่แตก

"ผมอยากมีชื่อเหมือนกัน ผมไม่ได้โกหก แต่ผมไม่มี ไรลีย์ได้โปรดเชื่อผม ผมไม่เคยโกหกคุณ ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไง"

"ใจเย็น โอเค นายไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ฉันจะหาคำตอบด้วยตัวเอง"

"ผมไม่อยากให้คุณรู้" ผมฟังเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ขี้แง ไรลีย์อาจรำคาญผม เขาไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งน้ำตาของผมแห้งไป

"หน้าและจมูกนายแดง ฉันไปเอาซุปสักถ้วยมาทำให้นายอุ่นดีกว่า โอเคไหม ไปล้างหน้าซะ เดี๋ยวฉันมา"

เขาใจดีกับผมมากเกินไป ผมรู้สึกผิดสำหรับเรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี่ เป็นเพราะความต้องการที่เห็นแก่ตัวของผม ไรลีย์จึงต้องมาจัดการผมทุกคืน เอาอาหารอร่อยๆ ให้ผม ลูบหัวผม ทำความสะอาดแผลผม ผมรู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์ แต่พอถึงตอนเช้า ผมก็ต้องตื่นขึ้นรับความจริง

"ลาก่อน มนุษย์ที่แสนงดงามของผม เจอกันคืนนี้นะ"

ผมรู้ว่าเสียงผมไม่ออกมา มันเป็นเพียงเสียงเล็กๆ ของแมว แต่ผมยังคงอยากบอกลา ผมกระโดดไปที่หน้าต่าง เตรียมตัวหนี ปกติผมใช้อุ้งมือดันมันออกนิดหน่อยและลอดออกไป แต่ผมตระหนักได้ ว่ามันถูกล็อก ไม่ใช่แค่หน้าต่างแต่ประตูด้วย ผมตัวเล็กและอ่อนแอเกินกว่าจะปลดล็อกได้

มันไม่มีทางหนี ผมได้ยินเสียงไรลีย์พึมพำ เขาจะตื่นเร็วๆ นี้ ด้วยความสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด ผมกระโดดลงไปในตะกร้า ดึงเอาเสื้อผ้ามาอยู่บนตัว ได้โปรด ออกไปจากห้องนี้โดยไม่แตะต้องตะกร้าด้วยเถอะ ขอร้องล่ะ

---------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

8 ตุลาคม หัวข้อที่แปดของ Fictober 2017

Crooked คือ บิดเบี้ยว โค้งงอ หรือไม่ซื่อสัตย์ เลือกเป็นหนทางการเอาตัวรอดของน้องแมวที่แสนจะบิดเบี้ยว

แถมยังบอกความจริงไม่ได้อีกต่างหาก แต่น้องแมวไม่ใช่พวกหลอกลวงนะ!

รอบนี้มาเลตไปวันหนึ่ง ตอนของวันที่เก้าคงมาวันที่ 10 ฮา วันไหนขยันจะลงเช้าเย็นให้กลับมาเป็นวันละตอนเหมือนเดิมน้า