19

Cloud

(ภาษาไทยด้านล่างค่ะ)

Invisible clouds cover all over Riley’s room. The night sky is clear but in here it’s gloomy. I bury myself in our favorite couch. He stands in front of me. Staring at me.

“How can I explain? This is insane. You might think I’m sick in the head.”

“If you don’t tell me the truth, the one who will get sick is me.”

Where are you Mr.Satan? I don’t know what I can or can’t tell him. If Satan kill more cats or dogs or even humans, what can I do to take responsibility for all their life?

“Leon.” He calls my name with serious voice.

“I...I was born as a cat. An ugly black cat that you hate.” My voice shakes so much. I’m scared he might tell me to go away. I’m scared to lose his gentle embrace. He might hate me after all the truth. But the scariest thing is I’m definitely going to hurt his feeling, more or less.

His brow rises. Waiting for me to continue. The memory floods in my head. From the first day we met till this moment.

“I’ve been falling for you since I was little. I was following you around and happy with just that. But when I got hit by your car. I saw you cried.”

“Wait! You...Are you...that black cat? ” He points at his yard through the window.

“Yes, I am.”

“...”

“I want to comfort you. I want to tell you. Please, don’t cry. I didn’t hurt. My life isn’t worth your tear. I’m just a dirty stray cat. Someone heard my wish and granted me. I can be human at night. But will turn back to my original form at day. So I came to you. It is a bad decision. I should accept my death and go to another world.”

“No. Don’t say it like that. This is the best decision you choose. I happy to meet you.” He sits down next to me. Pull me in his strong embrace. His body shakes as much as mine.

“I killed you, didn’t I? ”

“It’s alright, Riley. Don’t blame yourself. I’m the one who is careless.”

“I’m sorry. I’m truly sorry. I don’t hate you. Your life isn’t worthless. Even if I keep crying for you every day for one year, it’s still not enough. I took your life. I can’t...” His voice cracks. I rest my head on his shoulder. Comforting him.

“Let the past be the past. Now we have each other, right? ”

“Will you be like this for the rest of your life? You don’t have to go anywhere. I will take care of your cat body and your human too.”

“Riley...I don’t have a life anymore.”

“...”

“I already died. I can stay with you just until Halloween.”

“What? No! Who granted you? I will talk to him. Anything he wants I will find it, bring it for him. Do you hear it? Whatever or whoever you are. Come to me! ”

“Don’t call him! He is a Satan. A heartless devil. He will take everything from you.” I try to cover his mouth with my hand. Tell him why I keep secret from him. All the cats that died because of me.

“Then let him take it.”

“What? ”

“If he wants my life, let him take it. I will go to another world with you.”

There are many clouds around us. I can see it in Riley’s eyes too. The cloud that will produce heavy rain. Stir up the emotional storm. I kiss him sweetly, miserably. Try to vanish his sadness cloud away. It’s also hard for me to stop the rain in my eyes.

“No, please stay alive my dearest human. I can go alone. And I will definitely do everything to make sure you don’t cross the line.”

---------------------------------------------------------------------------------

ก้อนเมฆซึ่งมองไม่เห็นปกคลุมทั่วห้องของไรลีย์ ท้องฟ้ายามค่ำคืนนั่นกระจ่างใสแต่ด้านในนี้กลับมืดหม่น ผมฝังตัวเองลงกับเก้าอี้ยาวตัวโปรดของเรา ไรลีย์ยืนอยู่ตรงหน้าผม จ้องมาที่ผม

"ผมจะอธิบายยังไงได้ นี่มันไร้เหตุผล คุณคงคิดว่าผมเป็นบ้า"

"ถ้านายไม่บอกความจริง คนที่จะเป็นบ้าคือฉัน"

คุณอยู่ที่ไหนคุณซาตาน ผมไม่รู้ว่าผมบอกอะไรได้และบอกอะไรไม่ได้ ถ้าซาตานฆ่าแมว หรือหมา หรือแม้กระทั่งมนุษย์เพิ่มอีกล่ะ ผมจะทำอะไรเพื่อรับผิดชอบชีวิตพวกเขาเหล่านั้นได้

"ลีออน" เขาเรียกชื่อผมด้วยเสียงจริงจัง

"ผม...ผมเกิดมาเป็นแมว แมวดำอัปลักษณ์ที่คุณเกลียด" เสียงผมสั่นเป็นอย่างมาก ผมกลัวว่าเขาจะไล่ผมไป ผมกลัวสูญเสียอ้อมกอดที่อ่อนโยนของเขา เขาอาจเกลียดผมหลังจากความจริงทั้งหมดนี้ แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด คือผมกำลังจะทำร้ายความรู้สึกเขา ไม่มากก็น้อย

คิ้วของเขาเลิกขึ้น รอคอยให้ผมพูดต่อ ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในหัว ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันจนกระทั่งตอนนี้

"ผมตกหลุมรักคุณตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ผมเฝ้าตามคุณไปทุกที่และมีความสุขกับเรื่องแค่นั้น แต่เมื่อผมโดนรถคุณชน ผมเห็นคุณร้องไห้"

"เดี๋ยว! นาย...นายคือ...แมวดำตัวนั้น? " เขาชี้ไปที่สนามของเขาผ่านทางหน้าต่าง

"ใช่ ผมเอง"

"..."

"ผมอยากปลอบคุณ อยากบอกคุณ ได้โปรดอย่าร้องไห้ ผมไม่เจ็บ ชีวิตของผมไม่มีค่าพอสำหรับน้ำตาของคุณ ผมเป็นแค่แมวจรจัดสกปรก ใครบางคนได้ยินคำอธิษฐานและทำให้ผมสมหวัง ผมกลายเป็นคนตอนกลางคืน แต่จะกลับคืนร่างเดิมตอนกลางวัน ดังนั้นผมมาหาคุณ มันเป็นการตัดสินใจที่แย่ ผมควรยอมรับความตายและไปอีกโลกหนึ่ง"

"ไม่ อย่าพูดแบบนั้น นี่เป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่นายเลือก ฉันดีใจที่ได้เจอนาย" เขานั่งลงข้างผม ดึงผมเข้าไปในอ้อมกอดอันแข็งแรง ร่างกายของเขาสั่นมากพอๆ กับผม

"ฉันฆ่านาย ใช่ไหม?"

"มันไม่เป็นไร ไรลีย์ อย่าโทษตัวเอง ผมนั่นแหละที่ไม่ระวัง"

"ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้เกลียดนาย ชีวิตนายไม่ได้ไร้ค่า แม้ว่าฉันจะร้องไห้ทุกวันเป็นเวลาหนึ่งปีให้นาย มันก็ยังคงไม่พอ ฉันเอาชีวิตของนายไป ฉันไม่..." เสียงของเขาแตก ผมเอียงหัวซบไหล่ของเขา ปลอบเขา

"ให้อดีตเป็นเพียงอดีต ตอนนี้เรามีกันและกันใช่ไหม"

"นายจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตเหรอ นายไม่จำเป็นต้องไปที่ไหนอีก ฉันจะดูแลร่างแมวของนายและร่างมนุษย์ด้วย"

"ไรลีย์...ผมไม่มีชีวิตอีกแล้ว"

"..."

"ผมตายไปแล้ว และผมอยู่กับคุณได้แค่ถึงฮาโลวีน"

"อะไร ไม่นะ ใครให้คำอธิษฐานนาย ฉันจะคุยกับเขา อะไรที่เขาอยากได้ฉันจะหามัน จะเอามันให้เขา ได้ยินรึเปล่า ไม่ว่าคุณจะเป็นใครหรืออะไร มาหาฉัน! "

"อย่าเรียกเขา! เขาเป็นซาตาน เขาจะเอาทุกอย่างไปจากคุณ" ผมพยายามปิดปากเขาด้วยมือผม บอกเขาว่าทำไมผมคอยเก็บความลับจากเขา แมวทั้งหมดที่ต้องตายเพราะผม

"ถ้างั้นก็ให้เขาเอาไป"

"อะไรนะ"

"ถ้าเขาต้องการชีวิตฉัน ให้เขาเอามันไป ฉันจะไปอีกโลกหนึ่งกับนาย"

มีก้อนเมฆมากมายล้อมรอบเรา ผมสามารถเห็นมันในดวงตาของไรลีย์ด้วย ก้อนเมฆที่จะสร้างฝนอันรุนแรง ก่อพายุแห่งอารมณ์ ผมจูบเขาอย่างอ่อนหวาน อย่างแสนเศร้า พยายามลบล้างเมฆที่เศร้าหมองของเขาออก มันยากสำหรับผมเช่นกันที่จะหยุดฝนในตาของผม

"ไม่ ได้โปรดมีชีวิตอยู่ มนุษย์ที่รักของผม ผมไปคนเดียวได้ และผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะไม่ข้ามไป"

---------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

หัวข้อที่สิบเก้าของ Fictober 2017

Cloud ก้อนเมฆเข้าปกคลุมทั้งสองคน ส่วนคุณซาตานไม่ได้หายไปไหน ตอนหน้าออกมาทักทายแน่นอน

คงคนมีหลายคนคิดว่าไม่ต้องออกมา 55 แต่ไรลีย์ไปท้าทายให้ออก จะไม่มาก็แย่สิ 

ส่วนเทวดาไม่เคยโผล่มาเลย คงมีความสุขอยู่เหนือก้อนเมฆเทาๆ ในห้องของไรลีย์ T^T