12

Shattered

(ภาษาไทยด้านล่างค่ะ)

“Little one! I thought you were hit and already died. Or I’m just seeing thing? ” Mrs. Molly called me.

It’s been one week since I came back to Riley’s house. He never asks anything. Just waiting for me at night. Let me go before sunrise. Prepare a lot of warm and delicious food. Dry my hair after a shower. Cuddling with me. Pat my head and my chin. We always sleep together on his couch. Clinging to each other like there is an invisible glue on our body.

Even when I have some scratches from cat fight, Riley just takes care of my wound without a word. At the same time, his attractive eyes full of curiosity, irritability and sadness. He wants to know what’s going on. But too afraid to ask. He fully knows if he starts a conversation about it, I will run away.

So we continue this vaguely situation. Sometimes It feels like heaven and sometimes It feels like torture. It feels so close yet so far. Riley seems like an illusion which will disappear in one blink. I wonder if he thinks the same about me.

“Tonight I will buy some chocolate pudding. The best store in our town. You will love it as much as I do. So don’t be late. Or I will eat all of it.”

That’s his way to indirectly tell me to came back. His eyes always look so hesitantly when I have to go. I will smile at him. Tell him I will come.

Kiss is the only thing which remind me. All of this is real. His angelic nose on my cheeks, beautiful lips playfully nip at mine and his hot breath on my neck. He loves to kiss me and so do I. He never stops whispering my name.

Leon is it? I would definitely love whatever name he picked for me. But I love it more when his charmful voice keep repeating it.

“Hey! Are you spacing out? I’m talking to you.”

“Ah, Mrs. Molly. It’s me. I didn’t got hit. Maybe It’s another black cat.” I answered. Jump on the balcony to sit next to her. Between us is a thin glass wall. Mrs. Molly rarely get out of her owner’s bedroom. She is a persian cat with heavy fluffy hair. She loves to stay inside. Safe and clean. Some cats might come and talk to her like I do.

“What a relieve. You didn’t come here half a month. I’m very worried someone might hurt you. But you look unusually happy. Good thing happened, huh? ”

“I would say the best thing happened! ”

All the afternoon, I’ve spent my time chatting with Mrs. Molly.

“I’m glad you have an owner and a name now. Why don’t he put a collar on you then? ”

Collar is a thing which tell stray cat and pet cat apart. I would love to have one too. But It might be weird to ask Riley.

“He’s not my owner. I’m not his pet. We are friend.”

“That sound lovely. But it’s dangerous for you to stroll around this area without a collar. More than ten cats have been caught this week. My friend was one of them. I still remember their scream. We will never know someone might pet you. Or you will got those poison. For us it is a death sentence without making any crime. Be careful, Leon.”

“I will. Thank you Mrs. Molly. I have to go now.”

In one hours, the sun will go down. I happily run to Riley’s yard. Playing with squirrels along the way. Then the nightmare begins. Something wrapped around my body. Pull me up in the air.

“A black cat. We can prepare the sling tomorrow. No one ever adopt this kind of cat. It will be a waste of time to keep him in cage.”

What? How could you say that? I am hissing and trying to get out. But they put me in a small cage behind their van. Many cats and dogs lie in there too. I am captured once again.

“No no no. The sun goes down! ”

Hurriedly, my body feels hot. It’s going to transform. Every eyes are on me. My legs, arms, head and every inches of me is bigger. I can’t breathe, move or think. It’s extremely painful in this tiny metal box. I put my hand out of metal bar. Finally, it’s unlocked and my body falls down to the van’s floor.

“What’s that? He is a human? ”

Cats and dogs look at me wide eyes. They knows my secret!

“Oh, little kitty. Thank you for these precious meal.” that Mr.Satan voice. His devilish laugh makes me shiver.

“You! What do you mean? Meal? ”

“One cat will die, remember? Today is a great day. I got plenty of cat souls to consume.”

“No, please no! ”

The van suddenly stopped and the door’s opened. I hear human who catch me says something. They touch me. Ask me why I’m here. But the only thing in my eyes is all the soulless cat bodies in those cages.

They died because of me. All cats in the van.

My happy memories of me and Riley are cracking in my head. I jump out of the van. Running pointlessly. I let my greed got over me. I ask Satan for what I didn’t deserve. Now it’s come after me. Haunting me. Shouting the word ‘murderer’ at me.

How can I be so peaceful and happy when I’m just destroying their lives? Devil hammer slams on my heart. It’s shattered into pieces.

“Why don’t you take me instead? I don’t want this anymore. Take me! And give their live back! Please, I’m begging you.”

---------------------------------------------------------------------------------

"เจ้าตัวเล็ก! ฉันคิดว่านายถูกชนและตายไปแล้วเสียอีก หรือว่าฉันจินตนาการไปเอง" คุณนายมอลลี่เรียกผม

มันเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ผมกลับไปบ้านของไรลีย์ เขาไม่เคยถามอะไร แค่รอผมในตอนกลางคืน ปล่อยให้ผมไปก่อนพระอาทิตย์ขึ้น เตรียมอาหารอุ่นๆ และอร่อย เป่าผมให้ผมหลังอาบน้ำ กอดผม ลูบหัวและคางของผม เรามักจะนอนหลับด้วยกันบนเก้าอี้ยาว เกาะติดกันและกันเหมือนมีกาวที่มองไม่เห็นอยู่บนตัว

แม้ว่าผมมีร่องรอยจากการต่อสู้กับแมว แต่ไรลีย์แค่ดูแลแผลของผมโดยไม่พูดอะไร ในเวลาเดียวกันดวงตาที่แสนมีเสน่ห์ของเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัย ความหงุดหงิด และความเศร้า เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่กลัวเกินกว่าที่จะถาม เขารู้แก่ใจดีว่าถ้าเขาเริ่มบทสนทนาผมจะหนีไป

ดังนั้นเราปล่อยให้สถาการณ์ที่กำกวมนี้ดำเนินต่อไป บางครั้งมันรู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์ แต่บางครั้งก็ทรมาน รู้สึกเหมือนใกล้แต่ว่ายังไกลห่าง ไรลีย์เป็นเหมือนภาพวาดที่พร้อมจะสลายไปเพียงแค่ผมกะพริบตา ผมสงสัยว่าเขาคิดเหมือนกันไหม

"วันนี้ฉันจะซื้อช็อกโกแลตพุดดิ้ง ร้านที่ดีที่สุดในเมือง นายต้องชอบมันมากพอๆ กับที่ฉันชอบ ดังนั้นอย่าสายนะ ไม่งั้นฉันจะกินมันทั้งหมด"

นั่นเป็นวิธีอ้อมๆ ที่ไรลีย์พูดเพื่อให้ผมกลับมา ดวงตาของเขามักจะดูลังเลเสมอเวลาที่ผมต้องไป ผมจะยิ้มให้เขา บอกเขาว่าผมจะกลับ

จุมพิตเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ย้ำเตือนผม เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง จมูกราวกับเทวดาของเขาบนแก้มผม ริมฝีปากสวยที่ขบลงบนปากผม ลมหายใจร้อนของเขาบนลำคอผม เขาชอบจูบและผมเองก็เหมือนกัน เขาไม่ยอมหยุดกระซิบชื่อของผมเลย

ลีออนใช่ไหม ผมต้องชอบทุกชื่อที่เขาเลือกให้แน่นอนอยู่แล้ว แต่ผมรักมันมากขึ้นไปอีกเมื่อเสียงทรงเสน่ห์ของเขาคอยย้ำอยู่แบบนั้น

"เฮ้! เหม่ออยู่รึเปล่า ฉันพูดกับนายอยู่นะ"

"อา คุณนายมอลลี่ นี่ผมเอง ผมไม่ได้ถูกชน บางทีอาจเป็นแมวดำตัวอื่น" ผมตอบ กระโดดขึ้นไปที่ระเบียงเพื่อนั่งลงข้างเธอ ระหว่างเรามีกำแพงกระจกกั้นอยู่ คุณนายมอลลี่ไม่ค่อยออกมาจากห้องนอนของเจ้านาย เธอเป็นแมวเปอร์เซียขนฟู เธอชอบที่จะอยู่ข้างใน สะอาดและปลอดภัย แมวบางตัวอาจมาหาและคุยกับเธอเหมือนที่ผมทำ

"โล่งอก นายไม่ได้มาครึ่งเดือนแล้ว ฉันกังวลว่าจะมีใครทำร้ายนาย แต่นายดูมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นงั้นสิ"

"ผมอยากบอกว่า เกิดสิ่งที่ดีที่สุดขึ้น! "

ตลอดบ่าย ผมใช้เวลาไปกับการพูดคุยกับคุณนายมอลลี่

"ฉันดีใจที่นายมีเจ้าของและมีชื่อแล้ว แต่ทำไมเขาไม่ใส่ปลอกคอให้นายล่ะ"

ปลอกคอเป็นสิ่งที่ช่วยแยกระหว่างแมวจรจัดและแมวมีเจ้าของ ผมอยากมีสักอันเหมือนกัน แต่มันคงประหลาดที่จะขอไรลีย์

"ผมไม่มีเจ้าของ ผมไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของเขา เราเป็นเพื่อนกัน"

"นั่นฟังดูน่ารัก แต่มันอันตรายที่นายจะเดินไปรอบๆ บริเวณนี้โดยไม่มีปลอกคอ แมวมากกว่าสิบตัวถูกจับในอาทิตย์นี้ เพื่อนของฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น ฉันยังจำเสียงพวกเขากรีดร้องได้ เราไม่มีทางรู้ว่าจะมีคนพานายไปเลี้ยง หรือว่านายจะโดนยาพิษนั่น สำหรับเรามันเป็นโทษประหารโดยที่เราไม่ได้ทำความผิดอะไรเลย ระวังตัวนะ ลีออน"

"ผมจะระวัง ขอบคุณครับคุณนายมอลลี่ ผมต้องไปแล้ว"

ในอีกหนึ่งชั่วโมง พระอาทิตย์จะตก ผมวิ่งอย่างมีความสุขไปที่สนามของไรลีย์ เล่นกับกระรอกระหว่างทาง จากนั้นฝันร้ายเริ่มต้นขึ้น อะไรบางอย่างพันรอบตัวผม ยกผมขึ้นในอากาศ

"แมวดำ พรุ่งนี้เตรียมเข็มฉีดยาได้เลย ไม่มีใครรับเลี้ยงแมวแบบนี้ มันเสียเวลาเปล่าที่จะเก็บเขาไว้ในกรง"

อะไรนะ เขาพูดอย่างนั้นได้ยังไง ผมขู่และพยายามจะออกไป แต่พวกเขาใส่ผมไว้ในกรงเล็กๆ ด้านหลังรถตู้ มีแมวและหมามากมายนอนอยู่ในนั้นเหมือนกัน ผมถูกจับอีกครั้งแล้ว

"ไม่ ไม่ ไม่ พระอาทิตย์ตก! "

ร่างกายของผมร้อนอย่างรวดเร็ว มันกำลังจะเปลี่ยนรูปร่าง สายตาทุกคู่มองมาที่ผม ขา แขน หัว และทุกส่วนในร่างกายผมใหญ่ขึ้น ผมหายใจ ขยับ หรือคิดไม่ได้เลย มันเจ็บปวดอย่างมหาศาลในกรงเหล็กเล็กๆ นี่ ผมยื่นมือออกไปจากลูกกรง ในที่สุดมันก็ปลดล็อค ร่างของผมร่วงลงมาบนพื้นรถตู้

"เกิดอะไรขึ้น เขาเป็นมนุษย์? "

แมวและหมามองมาที่ผมด้วยตาเบิกกว้าง พวกเขารู้ความลับของผม!

"โอ้ แมวน้อย ขอบคุณสำหรับอาหารอันโอชะ" นั่นเสียงคุณซาตาน เสียงหัวเราะชั่วร้ายของเขาทำให้ผมสั่น

"คุณ! คุณหมายความว่ายังไง อาหาร? "

"แมวหนึ่งตัวต้องตาย จำได้ไหม วันนี้เป็นวันที่ดี ฉันได้วิญญาณแมวมากมายไว้กิน"

"ไม่นะ ได้โปรด ไม่! "

รถตู้หยุดกะทันหัน ประตูถูกเปิดออก ผมได้ยินเสียงมนุษย์ซึ่งจับผมมาพูดอะไรสักอย่าง พวกเขาแตะผม ถามผมว่าทำไมมาอยู่ที่นี่ แต่สิ่งเดียวที่อยู่ในสายตาผมคือร่างไร้วิญญาณในกรง

พวกเขาตายเพราะผม แมวทุกตัวในรถตู้

ความทรงจำแสนสุขของผมและไรลีย์แตกกระจายอยู่ในหัว ผมกระโดดออกมาจากรถ วิ่งอย่างไร้จุดหมาย ผมปล่อยให้ความโลภกลืนกินผม ผมขอซาตานในสิ่งที่ผมไม่ควรได้รับ และตอนนี้มันตามผมมา หลอกหลอนผม ตะโกนคำว่า 'ฆาตกร' ใส่ผม

ผมจะรู้สึกสงบและมีความสุขได้ยังไง ในเมื่อผมเพิ่งทำลายชีวิตพวกเขา ค้อนของซาตานทุบลงมาบนหัวใจผม ตอนนี้มันแตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ

"ทำไมไม่เอาผมไปแทน ผมไม่ต้องการมันอีกแล้ว เอาผมไป! และคืนชีวิตให้พวกเขา! ได้โปรด ผมขอร้องคุณ"

---------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

หัวข้อที่สิบสองของ Fictober 2017

Shattered แตกละเอียด คำนี้จะมีอะไรเหมาะไปกว่าหัวใจที่แตกสลายของน้อง

นิยามของซาตานคงเป็นอะไรประมาณนี้ ยิ่งทรมานเท่าไหร่ยิ่งดี

กลับมาอัพแล้วค่ะ และจะอัพต่อยาวๆ ไป ตอนนี้ยาวเป็นพิเศษเพราะหายไปนาน

ใครจะอัพ Novelber กัน เราก็จะอัพที่ดองไว้ต่อให้จบ ฮา