11

Run

(ภาษาไทยด้านล่างค่ะ)

You’ll never know how fast you can run until you try to run away from someone. The person I love run after me. Calling me to stop. But I can’t face him. I have no excuse for running away like this.

Riley accidentally saw me in my human form one night after I talked to him in cat form. I was searching the bin at that time. I thought I stayed far enough not to run into him. I’m making mistakes over and over again.

“Hey, I’m not going to hurt you. How long do you plan to avoid me? You little short! ”

Human leg can’t move as good as I want it to. He finally grabs my wrist with all his strength. Let me go! I tried to shake him off but he didn’t move an inch. His brow knitted in anger when he saw my face closer.

“What did you do to yourself? If you don’t have food, come to me. Don’t find it in the trash. If you don’t have home, stay with me. If you don’t have new clothes, you can use mine. If you have no one to ask for help, why don’t you let it be me? You look like a homeless kid with your messy hair, ragged clothes and dirty face. Don’t you afraid to have food poison again. You never learned, huh? ”

I can’t speak anything. Riley uses his thumb to clean the dirt on my cheek. His tender action wavers my straight to resist him. No, this is not good. I almost give up and let him pat my head.

“I have home! ” Sorry, I hate lying to you but I have no choice.

“Where? On the footpath? Near abandon ditch? Slum? What if someone hurt you again? You are really weak, tiny, stupid and defenseless. Stop being so stubborn.”

“I’m not! I can take care of myself! ” Even if I do want you to take care of me for once.

“Then explain to me. Why is your face bleeding? You don’t even notice it, right? And there are a lot of scratches on your arms. First time I saw you, you didn’t look like this. Your hair is clean and shiny.”

“ฺBecause I’m a stray...” I swiftly cover my mouth. That was close! I about to tell him I’m a cat. Let changes the last word. “A stray boy.”

“That means you don’t have a house. Little liar, you dare to lie to me.”

“I don’t want to see you anymore! ”

“What? ” He squeezes my wrist harder. Pull me closer. I can’t look him in the eyes. I’m scared to see his sorrowful expression. Surprisingly, he smirks.

“ํYou aren’t good at lying.”

“I’m telling the truth.”

“Yeah, and I’m good at interpreting. You miss me, don’t you? You don’t want to say those hateful words to the point that your eyes are teary. I wonder what is in your little head. Don’t make that face when you want to tell someone off. Nobody will believe you.”

“Ah...I”

“Do you hate me? ” He interrupts my hesitantly speech.

“Of course not! ”

“Me too. Problem solved. Our dinner tonight is fish and chips. I know you like it a lot. First things first, you have to take a bath. And I will check all of your scratches…Hey! Seriously? ”

I took the moment he calmed down and let my hand go to escape. Yes, I’m running and jumping to grab the eaves. But Riley is unexpectedly fast and strong. He wrapped around my waist before I can get away. I didn’t eat anything since morning. So my power is low. He captured me in his arm. Spin my body to face him.

“Don’t try to run away again. Or I will do this.”

No. He can’t do this to me. How can I survive after his feather kiss? He destroyed all my strength in just a one gentle touch on my lips.

“You don’t what to tell me your name, fine. I will call you whatever I think it suits you. What about Leon? A lion is a type of cat too. You are a big naughty cat.”

And now he’s giving me a name? He intensely attacked me. I’ve been waiting for someone to give me a name. I’ve waited for all my life. Mr. Satan, you won. I can’t run away from him. I can’t stop falling for him. This pain is too beautiful to resist.

Can I be selfish? Just for a little while.

---------------------------------------------------------------------------------

คุณไม่มีทางรู้ว่าคุณวิ่งได้เร็วแค่ไหน จนกระทั่งคุณพยายามวิ่งหนีใครบางคน มนุษยที่ผมรักวิ่งตามผมมา เรียกให้ผมหยุด แต่ผมไม่อาจเผชิญหน้ากับเขาได้ ผมไม่มีข้ออ้างให้การวิ่งหนีอย่างนี้

ไรลีย์เจอผมในร่างมนุษย์โดยบังเอิญ หนึ่งคืนหลังจากที่ผมคุยกับเขาในร่างแมว ผมกำลังคุ้ยถังขยะอยู่ในตอนนั้น ผมคิดว่าอยู่ห่างจากเขามากพอที่จะไม่เจอกันแล้วนะ ผมผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีก

"เฮ้ ฉันไม่ทำร้ายนายหรอก นายวางแผนจะหลบฉันไปอีกนานแค่ไหน เด็กเตี้ย!"

ขาของมนุษย์ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ดีเท่าที่ผมอยากให้มันเป็น ในที่สุดเขาก็คว้าข้อมือผมไว้ได้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี ปล่อยผมนะ! ผมพยายามสะบัดเขาออก แต่เขาไม่สะเทือนเลยแม้แต่น้อย คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันอย่างขุ่นเคืองเมื่อเห็นหน้าผมใกล้ๆ

"นายทำอะไรกับตัวนาย ถ้านายไม่มีอาหารมาหาฉัน อย่าไปหาในขยะ ถ้าไม่มีบ้านมาอยู่กับฉัน ถ้าไม่มีเสื้อผ้าก็ใช้ของฉัน ถ้าไม่มีใครที่จะถามหาความช่วยเหลือได้ ทำไม่ไม่ให้เป็นฉัน นายดูเหมือนเด็กไร้บ้านกับผมยุ่งเหยิง เสื้อผ้าขาดๆ และหน้ามอมแมม นายไม่กลัวอาหารเป็นพิษอีกเหรอ ไม่เคยจำเลยสิ?"

ผมพูดอะไรไม่ได้สักอย่าง ไรลีย์ใช้หัวแม่มือเช็ดฝุ่นออกจากแก้มผม การกระทำที่แสนนุ่มนวลสั่นคลอนพละกำลังของผมในการต่อต้านเขา ไม่ นี่มันไม่ดีเลย ผมเกือบจะยอมแพ้และยอมให้เขาลูบหัว

"ผมมีบ้านนะ! " ขอโทษ ผมเกลียดการโกหกคุณแต่ผมไม่มีทางเลือก

"ที่ไหน บนฟุตบาท? ใกล้ท่อน้ำทิ้งรกร้าง? สลัม? ถ้ามีคนมาทำร้ายนายอีกล่ะ? นายอ่อนแอมากๆ ตัวนิดเดียว โง่ แล้วยังปกป้องตัวเองไม่ได้อีก เลิกดื้อได้แล้ว"

"ผมเปล่า! ผมดูแลตัวเองได้! " แม้ว่าผมจะอยากให้เขาดูแลสักครั้งก็ตาม

"ถ้าอย่างนั้นอธิบาย ทำไมหน้าของนายมีเลือดออก นายไม่ได้สังเกตเลยใช่ไหม และพวกรอยขีดข่วนเต็มไปหมดบนแขนนายอีก ครั้งแรกที่ฉันเห็นนาย นายไม่ได้เป็นแบบนี้ ผมของนายสะอาดและเป็นประกาย"

"เพราะว่าผมเป็น..." ผมรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้ เกือบไปแล้ว! ผมเกือบบอกเขาว่าผมเป็นแมว เปลี่ยนคำท้ายสักหน่อย "เป็นเด็กจรจัด"

"นั่นหมายความว่านายไม่มีบ้าน เด็กขี้โกหก นายกล้าโกหกฉัน"

"ผมไม่อยากเห็นคุณอีกต่อไปแล้ว!"

"อะไรนะ" เขากำข้อมือผมแน่นขึ้น ดึงผมเข้าไปใกล้ ผมไม่อาจสบตาเขาได้ ผมกลัวที่จะเห็นสีหน้าที่แสนโศกเศร้า น่าประหลาดใจ ที่เขากลับยกยิ้มมุมปาก

"นายโกหกไม่เก่งเลย"

"ผมพูดความจริง"

"ใช่ และฉันเก่งเรื่องแปลความ นายคิดถึงฉันถูกไหม นายไม่อยากพูดคำร้ายกาจพวกนั้นถึงขนาดที่ตานายเต็มไปด้วยน้ำตา ฉันสงสัยจังว่ามีอะไรอยู่ในหัวเล็กๆ ของนาย อย่าทำหน้าแบบนั้นถ้านายต้องการบอกให้ใครสักคนไป ไม่มีใครเชื่อนายหรอก"

"อา...ผม"

"นายเกลียดฉัน? " เขาขัดจังหวะการพูดที่ลังเลของผม

"ไม่ใช่แน่นอน! "

"เหมือนกัน งั้นปัญหาถูกแก้ไขแล้ว อาหารเย็นคืนนี้มีปลาและมันฝรั่ง ฉันรู้นายชอบมันมาก แต่ก่อนอื่นนายต้องอาบน้ำ ฉันจะเช็กรอยขีดข่วนทั้งหมด... เฮ้! เอาจริง? "

ผมใช้ช่วงเวลาที่เขาสงบลงและปล่อยมือผมเพื่อหนี ใช่ ผมกำลังวิ่งและกระโดดไปคว้าชายคาไว้ แต่ไรลีย์รวดเร็วและแข็งแรงเกินคาด เขารวบเอวผมไว้ก่อนที่ผมจะหนีได้ ผมไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า ดังนั้นแรงผมน้อย เขาจับตัวผมไว้ในอ้อมแขน หมุนผมให้หันไปเผชิญหน้า

"อย่าพยายามที่จะหนีไปอีก ไม่งั้นฉันจะทำแบบนี้"

ไม่ เขาทำแบบนี้กับผมไม่ได้ ผมจะมีชีวิตอยู่ยังไงหลังจากจูบที่แผ่วเบาราวขนนกของเขา เขาทำลายกำลังทั้งหมดของผม ด้วยการสัมผัสอย่างอ่อนโยนที่ริมฝีปากเพียงครั้งเดียว

"นายไม่อยากบอกชื่อกับฉัน ก็ได้ ฉันจะเรียกอะไรที่ฉันคิดว่าเหมาะกับนาย ลีออนเป็นยังไง สิงโตก็เป็นแมวชนิดหนึ่ง นายเป็นแมวใหญ่จอมดื้อ"

และตอนนี้เขาตั้งชื่อให้ผม? เขาจู่โจมผมอย่างรุนแรง ผมรอคอยให้ใครสักคนตั้งชื่อให้มาตลอด ผมรอมาตลอดชีวิต คุณซาตาน คุณชนะแล้ว ผมหนีไปจากเขาไม่ได้ ผมไม่สามารถหยุดตกหลุมรักเขาได้ ความเจ็บปวดนี้มันงดงามเกินกว่าจะต่อต้าน

ผมเห็นแก่ตัวได้ไหม? แค่ช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้นเอง

---------------------------------------------------------------------------------

.

.

.

11 ตุลาคม หัวข้อที่เอ็ดของ Fictober 2017

Run วิ่งกันทั้งตอนเลย ไรลีย์เริ่มไม่ยอมอยู่เฉย จะปล่อยเด็กหนีไปง่ายๆ ได้ยังไง

หลังจากตอนนี้ไปขอเว้นช่วงการอัพไปจนถึงวันที่ 30 ตุลาคม ในช่วงไว้ทุกข์นะคะ

เผื่อมีตอนไม่เหมาะกับกาลเทศะ ขอเว้นระยะไปก่อน

ตอนที่ 12 จะมาวันที่ 30 และตอนอื่นๆ ไล่เรียงกันไปเหมือนเดิมค่ะ

ให้โบนัสเผื่อรอกันนาน เป็นชื่อน้องแมว น้องแมวมีชื่อแล้วน้า ลีออน (Leon) แปลว่า สิงโต นั่นเองค่ะ