เฮ้ยๆๆๆ น่ารักมากกกกก เดี๋ยวแม่ไปเยี่ยมพรุ่งนี้เลย!!
แม่โทรมาพูดคุยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นหลังจากเห็นลูกของผม

นั่นแหละฮะท่านผู้ชม…
ลูกเราหลานเรานี่แหละที่น่ารักที่สุดในโลก!!

ครับ...

---

“วันแรกๆน้ำนมคุณแม่ยังไม่เยอะมาก เราจะให้นมผสมไปก่อนนะคะ” พยาบาล คุณหมอ เนอสเซอรี่ ต่างพร้อมใจกันอธิบายเรื่องความจำเป็นทีต้องให้นมผสมทดแทนนมแม่

อ้าว… เฮ้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา เค้าบอกกันว่านมแม่สำคัญ สำคัญมาก และมากที่สุด อย่าให้นมผสมเด็ดขาดถ้าไม่อยากให้ลูกคุณขาดภูมิต้านทาน

“แต่น้ำนมคุณแม่มาแล้วนะครับ” ผมกล่าวอย่างมั่นใจ วันก่อนยังเห็นมาตั้งแต่ยังไม่คลอด ตอนนี้คลอดแล้วมันต้องมาสิวะ ไม่นะ!!! เราจะไม่ยอมให้เด็ดขาด

“มาไม่พอหรอกค่ะ ดูสิ น้องยังกินไม่อิ่มเลย” พยาบาลสวนกลับเบาๆ เล่นเอาผมหน้าสับสน แล้วความรู้ที่กูค้นมาจากเน็ต หนังสือ สารานุกรม คำภีร์ ฯลฯ มันไม่ได้บอกแบบนี้นี่หว่า

คำพูดของเพื่อนสนิทลอยขึ้นมาอีกครั้ง “แดกๆไปเหอะมึง” ในขณะที่คำพูดของผู้มีประสบการณ์หลายท่านสวนกลับมาอีกทางหนึ่งว่า “คุณจะพลาดโอกาสครั้งยิ่งใหญ่”

“ถ้าผมไม่ยอมให้นมผสม แต่จะให้รอนมแม่ นี่ได้ไหมครับ” ผมเอ่ยปากถามตามสิ่งที่ผมคิดไว้ ลูกของเรา เราต้องมีสิทธิเลือกสิ่งที่ดีสุด

“อ้อ ให้ไปแล้วล่ะค่ะ คุณพ่อ น้องร้องหิวจะแย่เอานะ” พยาบาลตอบสั้นๆกลับมาเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่เจออยู่เสมอ

ครับ…

---

ช่วงใกล้คลอด ผมได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับการดูแลเด็กแรกเกิดหลายเล่ม ศึกษาแนวคิดและจิตวิทยาต่างๆ ในการดูแลทารก เพื่อที่จะทำให้ดีที่สุดสำหรับลูกที่เกิดมา

ยิ่งอ่านเยอะ ยิ่งมีทฤษฏีมากเท่าไร ผมกลับรู้สึกว่าการเลี้ยงลูกสักคนหนึ่งให้ดีนั้นเป็นเรื่องยากมากๆ สิ่งทีต้องระวัง สิ่งที่ต้องเตรียมให้พร้อมเพื่อให้คนๆหนึ่งมีชีวิตสมบูรณ์นั้นช่างมีมากมายเสียเหลือเกิน นี่ยังไม่นับความขัดแย้งของทฤษฏีต่างๆ ความเห็นของคนเก่าคนแก่ ความรู้แบบครูพักลักจำ ไปจนถึงความสำคัญของวิชาการอีกมากมาย

ชั่วขณะหนึ่ง...

ผมถามตัวเองว่า หรือรากำลังคิดผิดที่ให้เขาเกิดมาในตอนที่เรายังไม่พร้อม

แต่เอาเข้าจริง...
มันมีกี่อย่างที่เราสามารถเตรียมตัวให้พร้อมได้จริงๆสำหรับการมีชีวิต

ครับ...

---

ประมาณหกโมงเย็นของวันผ่าคลอดวันแรก…
เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับการพูดคุยเล็กน้อยระหว่างเรา

เธอไล่ให้ผมไปกินมื้อเย็น
เนื่องจากผมยังไม่ได้ทานอะไรเลยหลังจากเที่ยงวัน

“อยู่คนเดียวได้นะ”
“ได้สิ นอนบนเตียงเฉยๆเอง”

“มีอะไรกดเรียกพยาบาลเลยนะ”
“อือ”

ผมเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์จากตู้เซฟ (โรงพยาบาลที่นี้มีตู้เซฟให้ด้วยแฮะ) ล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ จัดการธุระส่วนตัวอีกเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

ระหว่างที่กำลังจะเดินออกจากห้อง
ผมได้ยินเสียงคล้ายๆ คนสำลักอะไรเบาๆ สองสามครั้ง

ผมรีบเดินกลับไปดูที่เตียง
เห็นเธออาเจียนออกมารดตัวเองเต็มไปหมด

ครับ…

---

“คนไข้อาเจียนนะคะ ถ้าไม่ไหวขอยาได้นะคะ”
“ครับ”

“วันนี้ปรับอุณหภูมิแอร์ให้ต่ำที่สุดเลยนะคะ”
“ครับ”

“ถ้ามีอะไรกดเรียกพยาบาลได้นะคะ”
“ครับ”

อาการคลื่นไส้และอาเจียน เป็นผลของยาบล็อคหลังที่ออกฤทธิ์ ผมนั่งมองสภาพของเธออยู่เงียบๆในห้อง ท่ามกลางอุณหภูมิต่ำสุดเท่าที่เครื่องปรับอากาศสร้างขึ้นมาได้

ผมนั่งอ่านทฤษฏีต่างๆ อีกครั้ง นั่งดูข้อมูลความรู้ในอินเตอร์เน็ต แล้วจดสิ่งที่ตัวเองต้องเรียนรู้ให้เป็นไวที่สุด การอุ้ม การดูแลทารก การจัดการอาการต่างๆ การสังเกตพฤติกรรม และเรื่องที่จำเป็นต้องรู้มากที่สุดในตอนนี้

บางทีแล้ว...
เราอาจจะทำได้ดีที่สุดเพียงแค่นี้จริงๆ

อยู่ๆ ผมก็นึกถึงคำพูดของคุณพยาบาลเนอสเซอรี่ ตอนที่เธอพาลูกมาขึ้นมาเรียกน้ำนมแม่ เธอบอกกับผมสั้นๆสองประโยคว่า…

“พ่อแม่ทุกคนย่อมมีครั้งแรกกันทั้งนั้นแหละค่ะ ไม่มีใครเป็นพ่อแม่มาตั้งแต่เกิดหรอก”
"พ่อแม่ของลูกทุกคน คือพ่อแม่ที่ดีที่สุดแล้วล่ะค่ะ"

ครับ...