เออ


อิเหี้ย


จำได้ว่าฉันก็ตอบไปอย่างถ่อยๆ ตามนิสัยส่วนตัว คุณก็ขำ คุณชอบหัวเราะฉัน บางครั้งก็ขำจริง บางครั้งก็ขำกลบเกลื่อน


ฉันรู้ ว่าคุณไม่ชอบจริงๆ

ยอมรับแบบซื่อๆ ว่าคุณก็ยังมีอิทธิพลในใจเอามากๆ

จู่ๆ ก็คิดถึงกลิ่นน้ำหอมของคุณ ไม่สิกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มของคุณเอามากๆ เราไม่ได้คุยกันนานแล้ว เพราะความงี่เง่าของฉันเอง แต่จะให้กลับไปคุยกับคุณอีกรอบก็ไม่เอาหรอก ไม่ได้หยิ่งนะ แต่รู้ว่าไม่ได้อยู่แล้ว เพราะไม่มีความสัมพันธ์ที่สมควรจะได้กลับไปเลย เพื่อนก็สนิทไป แฟนก็ไม่หวานเลย ไม่รู้จะกลับไปในฐานะไหน



ของบางอย่างที่เคยหอมติดจมูก แต่ตอนนี้ไม่มีกลิ่นแล้ว แค่มองก็นึกถึงกลิ่นหวานๆ คุณคงเป็นแบบนั้น

...แบบที่สวยสดงดงามในความทรงจำอย่างเดียว

ไม่ได้อยากพร่ำเพ้อถึงคุณหรอก 

เพราะฉันเป็นคนที่ทำให้มันจบเอง มันก็เลยเบลอๆ แบบนี้แหละ เคว้งๆ จากที่เคย