เพราะความรู้สึกของฉัน มันคือของฉัน คุณไม่เข้าใจหรอก


ไม่ว่าใครๆ ก็ต้องเคยถูกรัก เคยรัก
วันนั้นเป็นวันอะไรนะ? จำไม่ค่อยได้หรอกแต่จำได้ว่าคุณหน่ะใส่เสื้อเชิ้ตสีชมพู...ชมพูหวานเหมือนนมเย็น คุณยิ่งซีดๆ จืดๆ เลยยิ่งไปกันใหญ่ จำได้ด้วยว่ามีคนล้อเลียนคุณเสียยกใหญ่ ล้อตั้งแต่หน้าปากซอยยันท้ายซอย (ไม่รู้หรอกว่าล้อถึงขนาดนั้นไหม แต่ก็ใส่เพื่อเพิ่มอารมณ์) คุณก็ได้แต่ยิ้มๆ ไม่พูดอะไร ก็พอจะดูออกแหละว่าคุณก็เขินๆ


"หายเกลียดสีชมพูบ้างไหม?"


จำได้ว่าหลังจากคุณพูดประโยคนั้น ฉันงง งงเอามากๆ แต่พอฟังไปเรื่อยๆ ไม่รู้ทำไมถึงเขินแทน


"ไม่ชอบสีชมพู ไม่ชอบกินแตงกวา ไม่ชอบกินของกรอบๆ ไม่ชอบตื่นเช้า"

"ลดเรื่องที่ไม่ชอบลงบ้างก็ได้นะ"


จำไม่ได้(อีกแล้ว)ว่าตัวเองตอบอะไรไป แต่จำได้ว่าฟาดไหล่คุณไปหลายที คุณก็ยังยิ้มๆ


จริงๆตอนนั้นมันก็ดีเนอะ
แต่กลับเป็นฉันเองที่ทำให้สิ่งที่มันเคยดีหายไป ฉันยอมรับนะว่าตอนนั้นชอบคุณ คุณหน่ะพิเศษ เหมือนคุณก็น่าจะรู้ตัวแหละ ถึงได้พูดประโยคเด๋อๆ ออกมาให้ฉันฟัง อีกครั้ง และอีกครั้ง
ขอบคุณนะ แต่ขอโทษด้วยที่ฉันทำไม่ได้



"ฉันเป็นคนที่คุณต้องการไม่ได้หรอก" ไม่ได้พูดหรอก ไม่รู้ว่าคุณจะเข้าใจไหมว่าฉันรู้สึกยังไง



เพราะในตอนนี้เราไม่ได้ติดต่อกัน