วาตานาเบะ มิโฮะ  : วาตานาเบะ

โคซากะ นาโอะ : โคซากะ 

ช่วยบอกจุดเด่นของ DASADA หน่อย

วาตานาเบะ : เป็นละครชีวิตวัยรุ่นในโรงเรียน บรรยากาศสดใส มีเนื้อหาเกี่ยวกับการไล่ตามเป้าหมาย ที่จะทำให้คนที่ดูได้รับพลังกลับไปค่ะ คาแรคเตอร์ของทุกคนก็จัดจ้านมาก อยากให้จับตาดูเป็นรายคนเลย

โคซากะ : ความเป็น “ฮินาตะซากะ” จากตัวละครที่ปรากฎในเรื่อง แล้วก็ซีนมุกตลกสมัยคุณพ่อคุณแม่ที่ดูแล้วจะรู้สึกคิดถึงวันวานขึ้นมาเลยค่ะ

นอกจากคาแรคเตอร์ของทั้งสองคน คิดว่าควรจับตาดูตัวละครไหนอีก

โคซากะ : ก็ต้องคนนั้นไหมนะ (หัวเราะ)

วาตานาเบะ: คนนั้นแหละ (หัวเราะ) ตัวละครโทโรโระจังที่รับบทโดยอิกุจิ มาโอะซังค่ะ ในเรื่องเป็นกราเวียร์ไอดอล พี่สาวของโอคาดะ อิจิโกะจัง (ซาซากิ มิเรย์) เพื่อนร่วมห้องของพวกเรา คาแรคเตอร์มีเอกลักษณ์แล้วก็โดดเด่น

โคซากะ : เป็นอีกตัวละครที่ค่อนข้างมีความสำคัญทีเดียวค่ะ

ตัวละคร ซาดะ ยูเรีย ที่โคซากะซังเล่นเป็นตัวละครแบบไหน

โคซากะ : ร่าเริง ไร้เดียงสา ใสซื่อจนดูเหมือนไม่รู้อะไรเลย แต่ก็ยึดมั่นในความเชื่อของตัวเอง เป็นคนพลังล้นๆ ซึ่งก็น่ารำคาญนิดหน่อย (หัวเราะ) ตรงข้ามกับฉันคนละขั้วเลยค่ะ ยูเรียจังที่มุ่งไปข้างหน้าโดยไม่กลัวความผิดพลาดน่ะเท่สุด ๆ

ถูกวางไว้ให้เป็นตัวละครที่รูปร่างหน้าตาก็ดีแต่กลับไม่ป๊อบซะงั้น

โคซากะ : แต่ถ้ามีคนแบบยูเรียจังอยู่ห้องเดียวกันก็คิดว่าน่าจะเผลอไปชอบเข้าอยู่นะคะ

แล้วตัวละคร ชิโนะฮาระ ซาโอริ ล่ะ 

วาตานาเบะ : เป็นหมาป่าเดียวดายในห้องเรียน เย็นชา เงียบๆ พูดน้อย แต่จริงๆ ชอบไอดอลมาก แพชชั่นแรงกล้า มีความทะเยอทะยานเต็มหัวใจ ปกติก็จะมีภาพลักษณ์คูลๆเท่ๆค่ะ และนั่นก็ไม่เหมือนกับตัวฉันในความเป็นจริงสักนิด

โคซากะ : ได้บทตรงข้ามกับตัวเองทั้งคู่เลยเนอะเราสองคน (หัวเราะ)

วาตานาเบะ: อือ (หัวเราะ) ถึงจะมีจุดร่วมตรงการไล่ตามความฝันที่เหมือนกันอยู่ก็เถอะ

โคซากะซังคิดว่าตัวเองกับยูเรียมีจุดที่เหมือนกันไหม

โคซากะ : จะว่าไงดี ไม่ใช่จุดที่เหมือนกันแต่ว่าฉันชอบอะไรหลายอย่างในตัวละครตัวนี้ค่ะ ยูเรียมนุษย์สัมพันธ์ดีมาก คุยได้กับทุกคน อยู่กับใครก็สนิทกับเขาไปหมด เป็นคนที่มีในสิ่งที่ฉันไม่มี ก็รู้สึกอิจฉาอยู่เหมือนกัน

ความสัมพันธ์ของตัวละครสองคนนี้ในเรื่องเป็นยังไง 

โคซากะ : ช่วงแรกซาโอริเย็นชาสุด ๆ

วาตานาเบะ : ใช่ค่ะ ทำตัวห่างเหิน (หัวเราะ) แต่ก็ถูกพลังของยูเรียดึงมาจนได้ร่วมมือกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างราบรื่นหรอกนะคะ 

โคซากะ : จับตาดูตัวละครซาโอริไว้นะคะ

วาตานาเบะ : อ่าาา

กับ DASADA ที่เซ็ตติ้งเป็นโรงเรียนมัธยมปลาย มีประสบการณ์อะไรเกี่ยวกับช่วงมัธยมปลายบ้างไหม

วาตานาเบะ : ฉันเข้าฮิรากานะเคยากิช่วงหน้าร้อนของตอนม.6 พอดี พอจะมีช่วงเวลาที่ได้ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่น ๆ อยู่บ้าง กับ DASADA ก็เลยรู้สึกเหมือนได้กลับไปอยู่ในช่วงนั้นอีกรอบค่ะ ตอนเป็นนักเรียนเราจะลองทำอะไรก็ทำแบบไม่ต้องคิดมากได้ใช่มั้ยคะ นั่นก็เพราะว่ามีผู้ใหญ่อย่างครอบครัวกับคุณครูคอยปกป้องอยู่ก็เลยทำได้ แต่หลังจากเรียนจบเราก็ต้องรับผิดชอบทุกอย่างด้วยตัวเอง เพราะงั้นพอมารับบทใน DASADA ซึ่งในเรื่องเป็นบทที่ได้ลองทำตามสิ่งที่ใฝ่ฝัน ความรู้สึกที่ว่า “มาทำเรื่องที่มีแต่ตอนนี้เท่านั้นที่จะทำได้กันเถอะ” ก็เลยกินใจมากทีเดียว 

โคซากะซังที่ ณ ปัจจุบันก็ยังเป็นนักเรียนม.ปลายอยู่ ได้ทำเรื่องอะไรแบบวัยรุ่น ๆ บ้างหรือเปล่า

โคซากะ : อืมม

วาตานาเบะ : อย่างดาดฟ้านี่ก็ไม่เคยขึ้นไปใช่ไหม

โคซากะ : อื้อ เพราะว่าที่โรงเรียนห้ามขึ้นไปบนดาดฟ้าน่ะ ตอนถ่ายละครที่มีฉากบนดาดฟ้าก็เลยมีความสุขมากเพราะว่าอยากลองไปเล่นกับเพื่อน คุยนู่นนี่กันบนดาดฟ้ามาตลอดเลย

ใครถ่ายใหม่ (NG) บ่อยที่สุด

วาตานาเบะ: โทโรโระจัง (หัวเราะ) มันก็ไม่เชิงว่า NG ที่มาโอะซังนะคะ แต่เพราะแอคติ้งมาโอะซังตลกมาก ทุกคนก็อดขำไม่ได้ เลยกลายเป็นฉากหลุดไป (หัวเราะ) 

โคซากะ : จริง ทุกคนหัวเราะกันจนต้องพูดว่า “ตั้งใจกันหน่อย” แต่สุดท้ายก็ยังหลุดขำอยู่ดี

แล้วทั้งสองคนมี NG กันบ้างไหม

โคซากะ วาตานาเบะ : (หันไปหัวเราะกันสองคน)

วาตานาเบะ: มันมีฉากที่ถ่ายที่ศูนย์การค้าค่ะ คนเดินพลุ่กพล่านแถมเวลายังมีจำกัด แต่ฉันกลับต่อบทไม่ออก ถ่ายใหม่ตั้งหลายรอบ ตั้งแต่ถ่ายทำมาฉันไม่เคยร้องไห้เลยสักครั้งแต่คราวนั้นร้อนใจจนร้องไห้เลยค่ะ

โคซากะ: (หัวเราะ)

วาตานาเบะ : แต่ก็พยายามกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์อยู่นะคะ ไม่งั้นเดี๋ยวโดนสั่งคัท 

โคซากะ : ปากก็พูดไปด้วยว่า “ไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย” (หัวเราะ)  

โคซากะซังไม่มีปัญหาเรื่องนี้เลยใช่ไหม

วาตานาเบะ : นาโอะความจำดีค่ะ จำบทเก่งมาก

โคซากะ : ก็พูดเกินไป (หัวเราะ)

วาตานาเบะ : ฉันชอบการแสดงของนาโอะนะ ปกตินาโอะจะดูเป็นผู้ใหญ่ๆ แต่ใน DASADA ก็ได้เห็นว่าอย่างนาโอะก็เสียงดังได้นี่นา เป็นอีกมุมนึงที่คิดไม่ถึงเหมือนกัน

สำหรับโคซากะซังก็คือนี่ไม่ใช่ตัวเองเลย

โคซากะ : ใช่ค่ะ ฉันเองยังเซอไพรส์เลยว่าอย่างเราก็ทำอะไรแบบนี้ได้ด้วยแฮะ

การแสดงของวาตานาเบะซังล่ะเป็นยังไงบ้าง

โคซากะ : ในละครเรื่อง Re : Mind ที่เมมเบอร์รุ่น 1 แสดง มิโฮะเป็นคนที่ได้รับเลือกจากการออดิชั่นในบรรดารุ่น 2 ใช่มั้ยคะ เป็นคนที่แสดงเก่งตั้งแต่ตอนนั้นจนฉันเองก็ถูกดึงดูดโดยไม่รู้ตัวเลยค่ะ พอมาถึง DASADA ฉันได้เล่นเป็นยูเรีย ได้โลดแล่นไปด้วยกันในโลกที่มิโฮะเป็นคนสร้าง ก็รู้สึกขอบคุณที่คอยอยู่ข้าง ๆ คอยช่วยเหลือ เหมือนเป็นเรือกู้ชีพให้ อะไรประมาณนั้น 

วาตานาเบะ : ไม่หรอก (หัวเราะ) แต่พอได้เล่นละครด้วยกัน ระยะห่างระหว่างฉันกับนาโอะก็ลดลงด้วยนะคะ ละครก็เลยกลายเป็นข้อดีสำหรับฉันเลยล่ะ

หลังจากเข้ามาเป็นฮิรากานะรุ่น 2 ก็มีงานด้วยกันเยอะพอสมควร พอจะมีความประทับใจตอนเป็นเพื่อนกันแรกๆมั้ย

โคซากะ : ก็คงเรื่องที่เลขประจำตัวตอนออดิชั่นติดกันค่ะ (นาโอะหมายเลข 15 มิโฮะหมายเลข 16)

วาตานาเบะ : ตอนออดิชั่นรอบสุดท้ายก็คุยกันเยอะเลยเนอะ

โคซากะ : ตอนนั้นฉันมาถึงคนแรก ก็เลยเข้าไปนั่งในห้องรับรองตรงที่มันจะมุม ๆ หน่อย แต่มิโฮะที่มาเป็นคนที่ 2 ดันเดินมานั่งข้าง ๆ ฉันเฉยเลยค่ะ ทั้งที่ห้องก็ตั้งกว้าง จะไปนั่งตรงไหนก็ได้แท้ ๆ (หัวเราะ)

ถ้าว่ากันแล้วคนปกติก็น่าจะเลือกที่นั่งห่าง ๆ กันอะเนอะ

วาตานาเบะ : คิดว่านั่งชิด ๆ ไว้ก่อนดีกว่าอะไรแบบนั้นค่ะ (หัวเราะ) ฉันจำได้ด้วยนะคะว่าเป็นคนชวนนาโอะคุยก่อน

ในสายตาของโคซากะซัง วาตานาเบะซังที่อายุมากกว่าดูจะเป็นคนที่พึ่งพาได้ใช่ไหม

โคซากะ : นั่น...สิคะ

วาตานาเบะ : เธอไม่คิดอย่างนั้นเลยใช่ไหมล่ะ (หัวเราะ)

โคซากะ : คือในรุ่นสองด้วยกันอย่างซูซุกะ (โทมิตะ ซูซุกะ) หรืออย่างมานาโมะ (มิยาตะ มานาโมะ) นิบุจัง (นิบุ อาการิ) ก็ยังให้ความรู้สึกว่าอายุมากกว่าอยู่นะคะ แต่กับมิโฮะนี่เหมือนอายุเท่า ๆ กันเลย รู้สึกว่าเข้าหาได้ง่ายค่ะ

วาตานาเบะ : ก็คือดูแล้วไม่รู้เลยว่าจริง ๆ อายุเท่าไหร่กันแน่ (หัวเราะ)

โคซากะ : ตัวฉันไม่ค่อยเป็นฝ่ายชอบใครก่อนนะคะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าถ้าตัวเองจะชอบใครก่อนละก็ ก็คงเป็นคนคนนี้

วาตานาเบะ : (เขิน) ดีใจจัง

แล้วโคซากะซังในสายตาวาตานาเบะซังเป็นยังไง

วาตานาเบะ : จริง ๆ ฉันก็มีมุมเข้าหาคนไม่เก่งค่ะ แบบว่า ถึงหลังจากข้ามกำแพงมาแล้วจะไม่เป็นไร คุยได้ แต่ก็มีเผลอเก็บตัวเงียบ ๆ อยู่เหมือนกัน แล้วนาโอะก็มีความเป็นผู้ใหญ่มาก ตอนแรกก็ยังคิดอยู่เลยว่า “จะเป็นเพื่อนกันได้ไหมนะ” แต่ไปๆมาๆรู้ตัวอีกทีก็สนิทกันจนคุยได้ทุกเรื่องไปแล้วค่ะ ฉันดีใจมากที่ตัวเองสามารถพูดตรงๆ กับนาโอะได้ นาโอะเองก็พูดสิ่งที่ตัวเองคิดกับฉันตรงๆได้เหมือนกัน

โคซากะนาโอะที่เป็นไอดอล?

วาตานาเบะ : สุดยอด

โคซากะ : (กำปั้นทุบไหล่มิโฮะไปทีนึง)

วาตานาเบะ : ถึงจะมีเรื่องกังวลมากมาย แต่พออยู่ต่อหน้ากล้องกลับแสดงได้อย่างสมบูรณ์แบบโดยไม่รู้สึกถึงความกังวลพวกนั้นเลย นั่นน่ะแหละที่สุดยอด

แล้วไอดอลวาตานาเบะมิโฮะสำหรับโคซากะซังล่ะ

โคซากะ : หน้าดีค่ะ

วาตานาเบะ : เดี๋ยวนะ อันนั้นมัน…

โคซากะ : จริงๆนะ พูดจริงๆ อย่างพวกวิดีโอในไลฟ์หรือรายการเพลงก็ไม่มีจุดอ่อนหรือหลุดอะไรให้เห็นสักนิด ความสามารถในการแสดงอารมณ์ให้เข้ากับแต่ละเพลงก็สูงจนน่ากลัว ฉันเองก็อยากเต้นให้ได้แบบมิโฮะบ้าง ก็เลยได้เรียนรู้จากมิโฮะอยู่เสมอน่ะ

ทั้งสองคนเคยเล่นมีประสบการณ์ด้านการแสดงทั้งละครเวที Ayumi วาตานาเบะซังก็มี Re:Mind กับละครเวที สาวน้อยเวทมนตร์มาโดกะ โคซากะซังก็มีละครเวที Zambi กับภาพยนตร์เรื่อง ตุ๊กตาอาถรรพ์ รู้สึกว่าตัวเองมีการพัฒนาขึ้นบ้างไหม

โคซากะ : ถึงการแสดงมันจะมีสิ่งที่รู้สึก “สนุก” อยู่ แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่เคยรู้สึกมั่นใจในตัวเองเลยค่ะ แล้วยิ่งฉันเป็นคนที่แสดงออกทางสีหน้ายาก ก็เลยโดนเข้าใจผิดอยู่บ่อย ๆ เพราะดูไม่ออกว่ากำลังสนุกอยู่หรือเศร้าอยู่กันแน่  ในการแสดงก็เผลอเป็นแบบนั้นอยู่เหมือนกันเลยอยากลองงานแสดงให้มากกว่านี้ค่ะ การเอาชนะจุดอ่อนมันก็ต้องใช้เวลาเนอะ

วาตานาเบะ : ฉันชอบดูหนังค่ะ ชอบดูมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ก็เลยฝันอยากทำงานแสดงแล้วก็เข้าวงการมา ตอนที่จะได้เล่นเรื่อง Re:Mind ก็ตื่นเต้นมาก แต่พอไปถ่ายทำจริง ไปยืนอยู่หน้ากล้องจริง ๆ กลับเล่นอะไรไม่ออกเลย ความรู้สึกที่ว่าอยากหนีออกไปจากตรงนั้นรุนแรงมาก แล้วหลังจากนั้นก็มีโอกาสได้งานแสดงมากขึ้น พอมาถึง DASADA ก็เลยรู้สึกว่าแสดงได้อย่างสนุกเลยค่ะ ถึงตอนดูละครตัวเต็มจะรู้สึกว่ายังต้องฝึกอีกเยอะ แต่ก็เป็นอีกครั้งที่ทำให้แน่ใจว่าชอบการแสดงค่ะ

ในอนาคตคิดว่าจะไปสายแสดงไหม

วาตานาเบะ : ตอนนี้ยังไม่รู้ค่ะ แต่ก็รู้สึกว่าอยากอยู่ในโลกที่ได้ “แสดง” ต่อไปเรื่อยๆ

โคซากะ : ฉันคิดว่ามิโฮะควรไปสายแสดงนะ

โคซากะซังก็ยังอยู่ในช่วงค้นหาตัวเองใช่ไหม

โคซากะ : นั่นสิคะ ตอนนี้ก็ยังสนุกกับงานนางแบบอยู่ การได้คุยกับคนอื่นๆที่ทำงานอยู่ในอีกสายนึงก็เปิดโลกอยู่เหมือนกัน รู้สึกว่าทำให้ประสบการณ์ในฐานะคน ๆ นึงเพิ่มขึ้นด้วย รู้สึกดีใจที่ได้ทำงานนี้ค่ะ

แล้วได้เอาประสบการณ์เกี่ยวกับการแสดงไปปรับใช้กับงานวงบ้างไหม

โคซากะ : แต่ละซีนในเอ็มวี เวลาคิด ๆ ว่าท่อนนี้ตัวเองควรจะแสดงความรู้สึกยังไงให้เข้ากับเนื้อเพลง  ก็ได้ใช้ประสบการณ์จาก DASADA  ทำให้เข้าใจแล้วก็เหมือนเข้าถึงโลกของเพลงนั้นได้ค่ะ

วาตานาเบะ : ฉันเองก็บวกๆไปอีกค่ะ ตอนนี้พอมองย้อนกลับไปดู performance ช่วงแรก ๆ นี่ทนดูแทบไม่ได้เลย (หัวเราะ)

โคซากะ : จริง งานโอโมเตะนาชิไคนี่อย่างโหดร้ายเลย ทุกคนเลย

วาตานาเบะ : ตอนนั้นแทบไม่มีเวลาคิดถึงการแสดงสีหน้าหรือกระทั่งการร้องเพลงเลยค่ะ แต่พอมีประสบการณ์เกี่ยวกับการแสดง เรื่องพวกนี้ก็เริ่มพัฒนาขึ้น

ในปี 2019 มีทั้งการเปลี่ยนชื่อวงมาเป็นฮินาตะซากะ การเข้าร่วม Japan record award และงานขาวแดงในช่วงสิ้นปี ปี 2020 นี้ก็สามารถจัดไลฟ์ที่โตเกียวโดมได้แล้ว มีอะไรที่อยากทำให้กับวงไหม สำหรับการไปโตเกียวโดม

โคซากะ : สิ้นปีก่อนได้มีโอกาสออกรายการเพลงเยอะ คิดว่านั่นก็ทำให้หลายๆคนได้ยินชื่อฮินาตะซากะผ่านหูกันบ้าง แต่สำหรับการจะขึ้นโตเกียวโดมนั้น รู้สึกว่าจะต้องให้ฮินาตะซากะเป็นที่รู้จักมากกว่านี้  อยากทำให้ทั้ง DASADA และซิงเกิ้ลที่ 4 เป็นเหตุผลที่ทำให้สิ่งนี้เป็นจริงค่ะ

วาตานาเบะ : ปีที่แล้ว ฮินาตะซากะเดบิวต์ปีแรก ได้เข้าชิง Japan record award แล้วก็ได้ขึ้นงานขาวแดง ในตอนนี้ที่กำลังจะเข้าปีที่สองก็อยากทำให้รู้จักฮินาตะซากะมากขึ้น ลึกขึ้น เพราะงั้นก็คิดว่าการพัฒนาอาวุธของแต่ละคนให้แข็งแกร่งก็เป็นเรื่องที่สำคัญเหมือนกันค่ะ เพื่อการนั้น

วาตานาเบะซัง มีทั้ง Re:Mind แถมได้ออกโฟโต้บุ๊คตั้งแต่แรก ๆ อีก เรียกว่าเป็นผู้บุกเบิกในชื่อฮินาตะซากะก็ว่าได้

วาตานาเบะ : ถ้าว่าอย่างนั้นละก็นะคะ (หัวเราะ) 

โคซากะ : ก็ใช่น่ะสิ

วาตานาเบะ : เมื่อก่อนเวลาไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ก็มีแต่ความรู้สึกกังวลค่ะ ตอนนี้กลายเป็นว่าตื่นเต้นที่จะได้ไปเจออะไรใหม่ ๆ ในปี 2020 นี้เองก็เลยอยากจะบินออกไปให้มากกว่านี้อีกเหมือนกัน

โคซากะซังอยากลองอะไรใหม่ ๆ บ้างไหม

โคซากะ : ถ้าพูดถึงมิโฮะก็ “พูดเก่ง” ถ้าพูดถึงคุมิซังก็ “หัวไว” แต่ละคนมีความสามารถพิเศษหรือจุดเด่นเป็นของตัวเอง แต่ฉันไม่มีเลยค่ะ ตัวเองน่ะแสดงออกไม่เก่งเลย เพราะงั้นในปี 2020 นี้ก็อยากหาอาวุธหรือจุดแข็งของตัวเองให้เจอค่ะ  

-จบ-

Source : 日向坂46新聞 2020

Translator : Ray 

- ชิปเองซื้อเองแปลเอง ออกปี 2020 แปล 2021 แบบเริ่ด ๆ

- นาโอะมิโฮะดีจังเลย TOT

RAY