เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Autumn has comeByeruk
Domesticated
  • ในป่าลึกใกล้ลำธารซีน่า มีบ้านเห็ดแดงลายจุดสีขาวตั้งตระหง่านอย่างโดดเดี่ยว บริเวณโดยรอบเงียบสงัดราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากสัตว์และแมลงอาศัยอยู่ หากแต่มีมนุษย์ผู้หนึ่งใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น เรียกว่ามนุษย์คงผิดถนัดนัก ก็ตัวตนของหล่อนน่ะไม่ใช่คนนี่สิ มันเริ่มตั้งแต่ที่ครอบครัวของเธอเคยอาศัยอยู่ในป่าต้องมนตร์ ที่นั่นมีเหล่านางฟ้าผีเสื้อบินโฉบเก็บเกสรดอกไม้เป็นว่าเล่น ภูติไร้ปีกตัวน้อยคอยเก็บผลไม้พันธุ์เล็กเพื่อนำมาทำขนม บ้างก็ช่วยกันเย็บรองเท้าแล้วแอบนำไปหย่อนไว้บนโลกมนุษย์ หากมีมนุษย์ผู้โชคดีมาเจอเข้าเหล่าภูติน้อยก็จะได้รับพลังที่เรียกว่า ‘ความสุข’ และจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มีฝุ่นสีดำตัวกระจ้อยคอยทำความสะอาดบ้านให้ทุกวัน มีเหล่าพ่อมดแม่มด ผู้มีพลังวิเศษ มนุษย์หมาป่า แวมไพร์ รวมถึงโทรลและก็อบลินก็ด้วย ปู่และย่าของเธอได้ย้ายมาอยู่ที่ประตูแบ่งเขตของมนุษย์และภูติผี มากกว่าเลือกไปอยู่ที่ประตูแบ่งกั้นพรมแดนของป่าต้องมนตร์กับโลกมนุษย์โดยให้เหตุผลว่า “อยากลองประสบการณ์ใหม่ๆ ดูบ้าง” ฉะนั้นตั้งแต่รุ่นปู่ย่าเป็นต้นมาจนกระทั่งรุ่นของหล่อน ที่ตั้งของบ้านเห็ดแดงจึงอยู่ระหว่างโลกมนุษย์และโลกหลังความตาย เธอมีหน้าที่รอยปกปักรักษาไม่ให้ประตูพังทหลายลง

    หญิงสาวรวบผมขึ้น เดินไปสูดอากาศข้างนอก ข้างๆ หูสัมผัสได้ถึงแรงลมเล็กเพราะปีกของนางฟ้าผีเสื้อตนหนึ่งกระพือไปมา ”วันนี้ไม่ซ้อมเหรอแอนนี่?” สาวผมบลอนด์ตอบโดยที่สายตาและมือทั้งสองข้างกำลังตัดฟืนอยู่ “ขอจัดการเจ้าพวกนี้ให้เรียบร้อยก่อน” มือขาวปาดเหงื่อไปด้วย “ทำไมเธอไม่ใช้พลังล่ะ?” นางฟ้าผีเสื้อบินเหนือหัวเธอไปมาเหมือนยุ่งไม่มีผิด “แบบนี้มันสนุกกว่านี่” ครอบครัวของแอนนี่คือผู้มีที่พลังวิเศษ แต่ละคนจะมีความสามารถแตกต่างกันไป พลังเหล่านี้ไม่ได้ถูกถ่ายทอดจากพ่อแม่สู่ลูก มันจะค่อยๆ ตื่นตัวขึ้นเมื่อเด็กทุกคนย่างเข้าสู่อายุสิบห้าปีบริบูรณ์ แอนนี่มีพลังที่สามารถควบคุมสิ่งของไดั กระนั้นก็ต้องอาศัยการฝึกซ้อมจึงจะแสดงผลลัพธ์ได้ออกมาดีที่สุด

    “นาวี่ ช่วยไปเก็บแอปเปิลหลังบ้านให้หน่อย ฉันหิว” นางฟ้าผีเสื้อจิ๋วนาวี่บินไปทางป่าไม้หลังบ้านทันที นาวี่เป็นคนที่คอยดูแลแอนนี่มาตั้งแต่พ่อของแอนนี่ยังไม่เสียชีวิต หน้าที่คล้ายๆ พี่เลี้ยงเด็กแต่ออกไปทางชวนเล่นซนซะส่วนใหญ่ นาวี่เป็นสิ่งมีชีวิตตัวเดียวจากป่าต้องมนตร์ที่ติดตามครอยครัวเธอมา เพราะฉะนั้นแอนนี่จึงเติบโตมากับนาวี่ด้วยกันตั้งแต่ยังเด็ก พวกเธอสนิทกันราวกับคนในครอบครัว

    นาวี่พยายามดึงแอปเปิลออกจากกิ่งไม้แต่ก็ทำไม่สำเร็จสักที พยายามดึงอีกครั้งก็ยังทำไม่ได้จนเริ่มหงุดหงิดนิดๆ จู่ๆ ใบหูเล็กกระจ้อยร่อยของนาวี่ก็ได้ยินเสียงอะไรสักอย่างที่แปลกประหลาด เมื่อหันไปมองก็สะดุ้งจนตัวโยนทำให้แอปเปิลสีแดงสดถูกดึงเข้าหาตัวอย่างเต็มแรง ตีลังกากระเด้งกระดอนชนต้นไม้นู่นที ต้นไม้นี่ทีจนมึนหัวไปหมด เมื่อตั้งสติได้แล้วจึงรีบกระพือปีกไปหลบหลังแอนนี่อย่างรวดเร็วด้วยความหวาดกลัว “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! แอนนี่! มีตัวอะไรไม่รู้เหลืองๆ ดำๆ อยู่บนต้นแอปเปิล มันจะขโมยลูกแอปเปิลที่เราปลูกไปกินจนหมดแน่เลย” นาวี่พูดอย่างรัวและเร็วจนแอนนี่เกือบจับใจความไม่ได้ หญิงสาวตัดสินใจเดินไปตรวจสอบต้นแอปเปิล นางฟ้าผีเสื้อตัวน้อยบินเข้าไปหลบในฮู้ดของแอนนี่ โผล่แค่ดวงตาเล็กจิ๋วเพื่อสังเกตการณ์ หล่อนมองขึ้นไปบนต้นไม้ กิ่งของมันขยับไปมาสองสามครั้งก่อนที่จะมีตัวเหลืองๆ ดำๆ ร่วงตกสู่พื้นดังตุ้บ! นาวี่กรีดร้องลั่นป่า

    ก้อนสองสีนั่นดิ้นไปมา ปรากฏให้เห็นหมายักษ์หนึ่งตัวกับแมวดำ โกลเด้นยักษ์คาบแมวตัวนั้นให้ยืนทรงตัวดีๆ พร้อมเลียทำความสะอาดให้ โดยปกติแล้วบริเวณในป่าลึกจะไม่ค่อยพบเจอสัตว์เลี้ยงที่หลงมาไกลถึงขนาดนี้ ดูจากท่าทางของพวกมันสองตัวแล้วน่าจะไม่ใช่สัตว์ธรรมดา นาวี่ที่แอบหลบอยู่ในฮู้ดบินไปทางโกลเด้นกับแมวดำ พิจารณาสภาพที่สะบักสะบอมมอมแมมเหมือนโดนนายทิ้ง แอนนี่เกริ่นถาม

    “พวกเธอมาทำอะไรที่นี่?”
    “พวกเราแค่ต้องการที่หลบภัยชั่วครู่เท่านั้น” โกลเด้นตอบ
    “หนีอะไรมา?”
    “แน่นอนว่าในป่าแบบนี้ก็ต้องหนี—”

    ยังไม่ทันที่เจ้าแมวดำจะพูดจบก็ได้ยินเสียงขู่คำรามของสุนัขหมาป่าฝูงใหญ่ดังขึ้นจากทิศทางที่พวกมันวิ่งผ่านมา นาวี่บอกให้สัตว์ทั้งสองตัวไปหลบในบ้านเห็ดแดง ส่วนแอนนี่เดินไปทางฝูงสุนัขหมาป่า พวกมันแยกเขี้ยวคม “เห็นแมวดำกับหมาผ่านมาบ้างหรือไม่?” หญิงสาวมองตอบอย่างนิ่งๆ “ที่นี่ไม่ใช่ที่ของพวกแก ออกไปซะ” ตัวที่ดูเหมือนจะเป็นจ่าฝูงส่งเสียงคำรามในลำคอ นัยน์ตาสีหยกจ้องแอนนี่เขม็ง ตัดสินใจเดินกลับไปยังที่ของพวกมันในท้ายที่สุด

    เมื่อสาวผมบลอนด์กลับมายังบ้าน ซักถามความเป็นมาของหมาและแมวหนึ่ง พบว่าพวกมันสองตัวนั้นหลุดมาจากโลกของเหล่าภูติผี ทางเดียวที่จะกลับได้คือต้องไปที่สุสานแห่งฟักทองตอนเวลาเที่ยงคืนตรงในวันฮาโลวีนเพื่อเข้าไปยังประตูที่จะเปิดออกเฉพาะในเวลานั้นเท่านั้น หากไปไม่ทันคงจะต้องรอวันฮาโลวีนปีถัดไป แมวดำขอให้เธอช่วยบอกทาง นาวี่บินไปหยิบกระดาษและดินสอ จดแผนที่ตามที่แอนนี่บอก ใช้เวทมนตร์ขยายให้เป็นแผนที่แผ่นใหญ่ จัดการม้วนแผนที่สอดไว้ใต้ปลอกคอของโกลเด้นยักษ์ ทั้งสองตัวเอ่ยขอบคุณและเดินไปตามแผนที่

    /

    “อยากพักก่อนไหมรีไวล์?”
    “ยังไหวน่า”

    โกลเด้นสีสว่างมองแมวดำด้วยสายตาเป็นห่วง รีไวล์เมินสายตาลูกหมาจากเพื่อนร่วมทาง สะบัดหางดำล้วนไปมาอย่างหงุดหงิด รู้สึกไม่ชอบใจที่หมาป่าฝูงนั้นมาวิ่งไล่ มันทำให้รู้สึกเสียศักดิ์ศรี ภาพเมื่อกี้มันช่างน่าตลกสิ้นดี สภาพสะบักสะบอมจนมอมแมมไปหมด ตั้งแต่เกิดมาลุงแมวเคนนี่สอนให้รีไวล์รูัจักต่อสู้อยู่ตลอด แต่เจ้าหมายักษ์ข้างตัวนี่กล้าดียังไงมาคาบคอมันแล้วพาวิ่งหนี อย่างนี้ก็เท่ากับว่าเราอ่อนแอ่น่ะสิ เอ เดี๋ยวนะ จะว่าไปเจ้ายักษ์นี่ก็เกือบโดนหนึ่งในนั้นกัดเพราะช่วยมันนี่นา ขอตรวจร่างกายเจ้านี่หน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง “ขอดูขาหลังหน่อยสิ” โกลเด้นยักษ์ยื่นขาหลังให้ดู ปรากฏรอยข่วนสั้นๆ แต่ดูท่าจะลึกเอาการ เจ้าแมวดำจึงค่อยๆ เลียทำความสะอาดแผลให้เป็นการขอโทษ ตอบแทนสิ่งที่หมาตัวนี้ได้ช่วยเอาไว้

    จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงขู่คำรามอีกหน แต่คราวนี้มันต่างออกไป น้ำเสียงรุนแรงกว่าหมาป่าฝูงนั่นมาก เมื่อเอี้ยวตัวกลับไปมองข้างหลังก็เห็นหมีตัวใหญ่วิ่งมาทางพวกมันอย่างรวดเร็ว ใบไม้กระจัดกระจายไปตามแรงของอุ้งเท้า ‘หนีไม่ทันแน่ มันเร็วเกินไป’ รีไวล์คิด หลับตาหมอบตัวต่ำลง หมายักษ์รีบตะครุบตัวแมวดำแนบอกเพื่อเป็นที่กำบัง 

    ตึง!

    “ว่าแล้วว่ายังเหลือหมีนี่อีกที่ยังเป็นอันตราย” เสียงผู้หญิงที่คุ้นหูดังขึ้น รีไวล์เปิดตา เห็นแอนนี่กำลังใช้ัพลังทำให้หมีลอยหวือขึ้นจากพื้น ร่ายเวทย์ให้มันหลับและใช้เวทมนตร์พากลับไปยังถ้ำของมัน นาวี่บอกพวกหมาและแมวว่า “หลังจากนี้จะไม่เจอสัตว์ร้ายอีกแล้ว เดินไปเลยสบายหายห่วงแน่นอน” โกลเด้นยักษ์ถอนหายใจแรง แมวดำหูลู่หูตกอย่างโล่งอก พวกมันทั้งสองตัวเอ่ยขอบคุณแอนนี่อีกครั้ง พร้อมทิ้งสัญญาก่อนจากกันอีกว่า “ถ้าพวกเราได้กลับมาที่นี่อีกล่ะก็จะตอบแทนบุญคุณครั้งนี้ให้” แอนนี่และนางฟ้าผีเสื้อพยักหน้า โบกมือลาเล็กน้อยพอเป็นพิธี

    ระหว่างทางเดินกลับบ้านเห็นแดงลายจุดขาวนาวี่ถามเธอว่า “นี่ ทำไมไม่ลอยตัวกลับล่ะ ฉันอยากถึงบ้านแล้ว ” หญิงสาวตอบโดยที่มือยังสะบัดกิ่งไม้เพื่อป้องกันงูที่อาจโผล่ออกมา “แบบนี้แหละดีแล้ว” แอนนี่หยิบใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นบนหัวโดยมีนางฟ้าผีเสื้อจิ๋วช่วยเอาออกให้ นาวี่บินโฉบไปมาเหนือหัวหญิงสาวจนกระทั่งหางตาจิ๋วเห็นดอกไม้ชูช่อหยอกล้อแสงอาทิตย์ ขออนุญาตแอนนี่แวะเก็บเกสรดอกไม้ไปทำอาหาร (แค่ส่วนของเนวี่) เย็นนี้ สาวผมบลอนด์พยักหน้า เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงออกเดินทางกลับสู่บ้านเห็ดแดงลายจุดสีขาวต่อ จะว่าไปแล้ววันนี้ยังไม่ได้ซ้อมศิลปะการต่อสู้เลยสิ ถ้าพ่อที่อยู่บนฟ้ารู้เข้าคงโกรธมากแน่ๆ

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in