ฉันรู้ดีว่าจดหมายฉบับนี้อาจส่งไปไม่ถึงเธอ เธอไม่ตอบฉันไม่เป็นไร แค่เธอส่งจดหมายฉบับนั้นให้ฉันก็ดีใจมากแล้ว แต่ฉันต้องการจะเขียนมัน ขอยืมคำหน่อยนะ ฉันจะเขียนมันไม่ว่ายังไงก็ตาม น่าตลกดีใช่ไหมล่ะ ถ้าตอนนี้ยูมีร์อยู่ข้าง ๆ ฉันล่ะก็ เธอคงพูดว่า “เสียเวลาเปล่า” หรือ “เอาเวลามาอยู่กับฉันดีกว่า” แน่นอน เล่นทำเอาฉันอยากเจอหน้าเธอเลยนะเนี่ย

มีหลายเรื่องเลยที่เกิดขึ้นมากมายที่ฉันอยากเล่าให้เธอฟังแต่ตอนนี้คงทำได้แค่เขียนมันออกมาล่ะนะ ยูมีร์รู้ไหมว่าฉันไม่ได้ใช้ชื่อนั้นแล้วนะ ตอนนี้ฉันยืนหยัดได้ด้วยชื่อที่แท้จริงของตัวเองแล้ว ฉันกลายเป็นราชินีปกครองเหล่ามนุษย์ในกำแพง น่าทึ่งใช่ไหมล่า รอบกายฉันเกือบมีครบทุกอย่าง ที่พัก สังคม อาหาร หน้าที่การงาน เพื่อน ยกเว้นแค่ยูมีร์คนเดียวนี่แหละที่ขาดหายไป (ขอโทษนะที่ทำให้หมึกปากกาเลอะเป็นวงกว้างแบบนี้ ฉันห้ามตัวเองให้หยุดร้องไห้ไม่ได้จริง ๆ ) ฉันเหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน เคยคิดว่าอยากหนีไปที่ไกล ๆ ออกไปนอกกำแพง (ถ้าทำได้) กับเธอแค่สองคน ออกไปใช้ชีวิตที่มีแค่พวกเรา อยู่บนโลกเพื่อตัวเอง นี่ ฉันอยากทำแบบนี้จริง ๆ นะ ได้โปรดกลับมาหาฉันเถอะยูมีร์ ได้โปรด ฉันไม่ได้ตั้งใจ เป็นอย่างที่เธอว่าจริง ๆ นั่นแหละ ยิ่งเขียนยิ่งคิดถึง พอนึกถึงเรื่องยูมีร์ทีไรในหัวมันกระจัดกระจายไปหมดทุกที ถักทอตัวหนังสือให้เป็นประโยคไม่ได้เสียที ตลกตัวเองชะมัด