ท่ามกลางเหล่าผู้คนมากหน้าหลายตาในเครื่องแต่งกายฟูฟ่อง ท่ามกลางคู่รักที่ร่ายรำเคียงคู่เสียงดนตรีบรรเลง ท่ามกลางเหล่าบริกรที่กำลังเดินขวักไขว่ไปมา ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนที่น่าวุ่นวายชวนให้หัวเราะร่ามากกว่าปวดหัว ท่ามกลางเหล่าคนแปลกหน้าทั้งคุ้นเคยบ้างไม่คุ้นเคยบ้าง สายตาเขาจับจ้องไปที่ ๆ เธอผู้เดียว เธอในชุดกระโปรงสีน้ำเงินยาวคลุมเท้า เรียบง่ายแต่ช่างสง่างามในความคิดของเขา
—สวยงามเสมอ
แจนคว้าไวน์สองแก้วจากบริกร มุ่งตรงไปหามิคาสะทันที ”ชุดสวยดีนะ” เขายื่นแก้วไวน์ขึ้นตรงหน้า หญิงสาวรับและชนแก้ว “ขอบใจ นายก็ดูดีเหมือนกัน” ชายหนุ่มชวนหญิงสาวพูดคุยเรื่องชีวิตประจำ ลมฟ้าอากาศ สิ่งที่ชอบ วิทยุช่องโปรด อาหารที่เกลียด ช่วงเวลาสมัยเด็ก การฝึกตอนยังเป็นทหารฝึกหัด ภารกิจสุดหฤโหดของหน่วยสำรวจและความฝันในอนาคต
เป็นบทสนทนาที่แสนธรรมดาสำหรับผู้อื่นแต่กลับล้ำค่าแก่เขาอย่างยิ่ง มิคาสะไม่ใช่คนที่พูดมาก ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ให้ใครเห็นสักเท่าไหร่นัก สุขุมบ้างเป็นบางครั้ง นิ่งเงียบ เย็นชา ว่าไปนั้น เขาแค่อยากเห็นรอยยิ้มจากริมฝีปากของเธอบ้าง
แจนแค่หวังอยากให้เธอสนใจในตัวเขาก็เท่านั้นเอง แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
นัยน์ตาสีดำสนิทของมิคาสะกำลังจ้องมองอะไรบางอย่าง ดวงตาเธอเศร้าหมองแต่ยังเจือจางไปด้วยความสุขอันเพียงน้อยนิด เขามองตามสายตาเจ้าหล่อน พบว่าเธอกำลังมองชายหนุ่มที่กำลังพูดคุยกับหญิงสาวอีกคนอยู่ เอเรนและแอนนี่ (ถ้าให้เดาจากสีหน้าหวาดหวั่นและเม็ดเหงื่อประปรายบนใบหน้าของเอเรนแล้วล่ะก็ แอนนี่คงชวนหมอนั่นเป็นกระสอบทรายให้หล่อนฝึกซ้อมอีกแน่) แจนขมวดคิ้ว นึกหงุดหงิดในใจ
‘ทำไมมิคาสะถึงชอบคนอย่างเอเรนได้ลงคอกันนะ เจ้าบ้านั่นไม่มีอะไรดีเลยสักนิดนอกจากโมโหง่ายเหมือนเด็กๆ’
เอเรนเป็นคนที่โกรธง่ายมากเมื่อถูกยั่วยุ (โดยเฉพาะตัวเขาเองนั่นแหละ) เป็นคนมุทะลุ ขวานผ่าซาก แต่กลับมีเป้าหมายที่ชัดเจนกว่าใคร ๆ ใจเหล็ก สู้ไม่ถอย (แม้รู้ว่าตัวเองตกเป็นรองก็ตาม) และรักเพื่อนมากกว่าตัวเอง —ไม่ใช่ ไม่ใช่ รักคนอื่นมากกว่าตัวเองฟังดูเข้าท่ากว่า แต่…เฮ้…นี่ตัวเขาเพิ่งชมเอเรนไปงั้นเหรอเนี่ย เห๊อะ ไม่มีทางซะหรอก ไอ้ศัตรูหัวใจ มีแต่คนโง่อย่างมันเท่านั้นแหละที่ดูไม่ออกว่ามิคาสะรักมันมากขนาดไหน คอยดูแลจนเหมือนแม่โอ๋เด็กเล็กมากกว่าเพื่อนอีกมั้ง แต่ก็นะ น่าอิจฉา น่าอิจฉาจริง ๆ นั่นแหละ
ชายหนุ่มมองลึกเข้าไปในดวงตาสีขนอีกาของอีกฝ่าย อยากเข้าไปอยู่ในสายตาคู่นี้บ้าง อยากเป็นเจ้าของรอยยิ้ม อยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้ อยากพาไปสถานที่สวย ๆ อยากมีบ้านสักหลังหนึ่งแล้วใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เพิ่มเด็กสักคนไม่ให้บ้านมันเงียบเหงามากเกินไป ทำงาน ช่วยกันหาเลี้ยงครอบครัว จากนั้นก็ส่งลูกเข้าโรงเรียน แต่ก็คงเป็นได้แค่คำภาวนาที่ถูกสายลมพัดปลิวตกหน้าผา หายวับในหลุมดำมืดที่ลึกที่สุด ไปนอนฝันเอายังดูสมจริงมากกว่าว่ะแจน
ชายหนุ่มทำท่าจะขอมิคาสะเต้นรำด้วยกันสักเพลงแต่ดันถูกอาร์มิน (เพื่อนตัวเล็กและเป็นเพื่อนสนิทของหล่อน) ชิงตัดหน้าไปเสียก่อน เขากำไวน์ในมือแน่น ส่งยิ้มเจื่อนให้เขาทั้งคู่ แจนทำหน้าหงอย วางไวน์แก้วนั้นลง คว้าขวดรัมข้างโต๊ะและเดินไปทางหน้าต่างอย่างเงียบงัน
เขายืนมองพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่ถูกบดบังโดยหมู่เมฆสีเทา ยกรัมขึ้นดื่มอึกใหญ่ เพ้อรำพึงรำพันวอนขอให้ตัวเขาเองได้พบกับรักแท้ ถ้าหากได้ล่องเรือเที่ยวทั่วแคริบเบียนได้อย่างอิสระเหมือนกับเหล่าโจรสลัดล่ะก็ อาจจะพบเจอกับความรักที่ไหนสักแห่งในหมู่เกาะสักที่บนโลก
เฮ้อ
จะเป็นอย่างโจรสลัดที่เร่ร่อนกลางทะเลและเมามายในทุก ๆ วันดีไหม —ไม่ นั่นยิ่งทำให้เขาละเมอเพ้อพกมากกว่าเดิมแน่ หรือจะเป็นอย่างเทอร์เนอร์ ช่างตีเหล็กที่ถูกพรากจากคนรักนานหลายสิบปีดีนะ —ให้ตายเถอะแจน นี่มันแย่ยิ่งกว่าโจรสลัดซะอีก หรือผันตัวไปเป็นกัปตันเรือฟลายอิ้งดัชแมนอย่างเดวี่ โจนส์ —เชื่อเถอะว่านายทนมันไม่ได้ สิบปีที่จะได้ขึ้นมาเหยียบบนโลกมนุษย์ครั้งหนึ่งนั่นน่ะ ไม่เอาด้วยหรอก คงได้กลายเป็นวิญญาณแทนซะเอง
แจนทึ้งหัวตัวเองเพื่อให้เลิกคิดฟุ้งซ่าน นี่มันแย่เสียยิ่งกว่าแย่ เขาควรจะเมาเพราะรัมสิ ไม่ใช่เมาเพราะรัก โถ่เอ๊ย! ใครจะไปนึกล่ะว่าตัวเขาเองจะชอบมิคาสะมากกว่าที่คิดไว้ซะอีก แอบรักข้างเดียวไม่พอ ยังแอบรักเพื่อนอีกต่างหาก และที่สำคือเธอดันมีคนที่ชอบแล้วด้วยสิ แถมคนที่เขาแอบชอบยังแอบชอบเพื่อนเหมือนกันอีกด้วย พูดก็พูดเถอะ เป็นวัฏจักรที่ชวนให้น่าปวดหัวมากกว่าปวดใจ แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้เขาขอผันตัวเป็นโจรสลัดดีกว่า ขอเมามายให้ภาพตัดจะได้ตัดภาพเธอให้หลุดพ้น แค่ช่วงเวลาเจ็ด-แปดชั่วโมงก็มากเพียงพอแล้ว —หวังให้เป็นอย่างนั้นนะ
วันุรุ่งขึ้นหลังหายจากอาการแฮงค์แล้ว แจนเก็บเสบียงและของจำเป็นใส่กระเป๋า ออกเดินทางพร้อมกับคนรู้จักบนน่านน้ำทะเลเป็นเวลาเต็มหนึ่งอาทิตย์
เพื่ือลืมเธอเหรอ…เปล่า…เพื่อพักใจและกลับมาเจ็บปวดใหม่ต่างหาก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in