ไม่อัพนิยายตอนนี้นะคะ จะด่ารัฐบาล มันเกินไปจริงๆค่ะ ตำรวจไม่มีสิทธิ์!!!! ทำร้ายประชาชน!!!!! จะร้องไห้ #16ตุลาไปแยกปทุมวัน
Edit: ลงวันที่ 17 แทนค่ะ
พรุ่งนี้คือวันเกิดคนรักของผม ครบรอบกี่ปีนะ? น่าจะสามสิบสี่หรือสามสิบห้า ไม่เกินกว่านี้ ผมไม่รู้ว่าจะซื้อของขวัญวันเกิดแบบไหนให้เออร์วินดี ถ้าผมเอ่ยปากถาม—แม้นั่นจะเป็นการหลอกถาม—เขาต้องรู้แน่ๆ ผมไม่ใช่คนประเภทที่ชอบเซอร์ไพรส์วันเกิดเท่าไหร่นักแต่พอเป็นเรื่องของเขาทีไรผมก็อยากให้มันค่อนข้างพิเศษสักหน่อย ผมรู้ว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไรแต่ตอนนี้กลับนึกไม่ออกเสียได้ วันเกิดผมปีที่แล้วเขาให้ใบชาที่ผมเคยบอกว่าอยากได้ ตอนนี้กระป๋องใส่ชายังอยู่ในตู้เก็บของห้องผมอยู่เลย แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นี่ได้ยินแว่วๆจากเพทรากับออรูโอ้ว่าคืนนี้จะมีงานเทศกาลประจำปี เป็นงานที่จัดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองแก่บรรพบุรุษที่สร้างกำแพงล้อมรอบเมืองขึ้นมา —แน่นอนว่าทั้งผมและเขายังไม่เคยไปเหยียบที่เทศกาลสักครั้งเพราะงานล้นมืออยู่ตลอด ผมคิดว่าผมจะเป็นฝ่ายชวนเขาไปเดินเที่ยวที่นั่นเป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้า เออร์วินตอบตกลง ช่วงสี่ทุ่มหลังจัดการงานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วผมจึงไปตามเขาที่ห้อง ผมจัดปกเสื้อเออร์วินให้เข้าที่เข้าทางแล้วจูงมือมุ่งหน้าไปยังที่หมายทันที ระหว่างเดินทางเขาชี้ให้ผมดูเด็กผู้ชายสองคนกำลังมองอะไรสักอย่างที่อีกฟากของลำธาร “คิดถึงสมัยเด็กเลย เวลาเลิกเรียนฉันจะนั่งจับกลุ่มชวนเล่นโน้นนี่ไปเรื่อย” เขาพูดและพาดแขนบนไหล่ผม ผมไม่มีความทรงจำแบบนั้นหรอกเพราะผมไม่ได้เข้าโรงเรียน แค่อ่านออกเขียนได้ก็โชคดีมากพอแล้วสำหรับผมในวัยนั้น
“ขอโทษที่พรุ่งนี้ไม่มีของขวัญให้ ฉันเลยพานานมาเดินเที่ยวที่นี่แทน” ผมบอก เงยหน้ามองคนที่อยู่สูงกว่า “แค่นายอยู่กับฉันไปเรื่อยๆแบบนี้ก็ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดแล้ว” เขาขยี้หัวผมแรงๆ หากเป็นวันปกติผมคงปัดมือออก เวลาเขาลูบหัวหรือมองผมด้วยสายตาแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนหมาที่จงรักภักดีแก่เจ้านาย ผมไม่ค่อยสบอารมณ์กับมันสักเท่าไหร่ —แม้ลึกๆแล้วตัวผมเองก็รู้ดีว่าภายในใจรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
ในงานมีคนเยอะแยะมากมายกว่าที่คิดไว้ บรรยากาศคึกคักไม่เหมือนวันปกติที่เคยเป็น มีนักดนตรี นักวาดรูปเหมือน ช่างทำของเล่น ซุ้มเสื้อผ้า ผมปล่อยมือเขาโดยไม่รู้ตัว จิตใจถูกบรรยากาศนี้ดึงดูดให้หลั่งใหลเข้าในตัวงาน ผมพาเขาไปดูตามร้านต่างๆ เดินเข้าโน่น-ออกนี่เป็นว่าเล่น เออร์วินก็ตามใจผม ไม่ขัดเลยสักนิด ตอนแรกผมชวนเขามาเที่ยวเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดแต่ทำไมเหมือนผมได้รับของขวัญนี่เสียเองนะ
ผมเดินแยกกับเออร์วินสักพัก เขาบอกจะไปดูอะไรนิดหน่อยเดี๋ยวกลับมาหา ระหว่างทางรอ ในหัวผมนึกได้ว่าเออร์วินยังไม่เคยกินโดนัท—ขนมสูตรใหม่ที่คิดค้นโดยร้านเบเกอรี่ในกำแพงโรเซ่—เลยเดินไปซื้อ กลับมารอที่เดิมตั้งนานแล้วก็ยังไม่มา ผมตัดสินใจเดินไปทางที่เขาแยกออกไป พบว่าเขากำลังโดนเด็กสามคนยืนล้อมอยู่ ผมสังเกตเห็นเด็กสองในสามหลบหลังเด็กคนหนึ่งเมื่อเห็นหน้าผม —ฉันไม่ใช่ไททันสักหน่อย ผมเมินสายตาหวาดกลัวของเด็กทั้งสองและเอ่ยแซ็วเออร์วิน “ไม่ยักรู้ว่านายมีลูกด้วย” เขามองค้อนมาทางผม บอกว่าทำขนมของเด็กพวกนี้เละเลยต่อแถวซื้อให้ใหม่ ผมยื่นถุงโดนัทให้
“ขอบใจ กำลังอยากกินพอดี”
“ก็นะ ไม่มีใครรู้ใจนายเท่าฉันอีกแล้ว” ผมชกบ่าเขาอย่างหยอกล้อ
“ครับ คนรู้ใจ” เออร์วินชกไหล่ผมกลับ
สุดท้ายพวกเราก็ลงเอยกันที่ใจกลางงานเทศกาล ที่นี่มีคนคอยบรรเลงดนตรีให้เต้นรำด้วย มีทั้งคู่รัก ทั้งเพื่อน กลุ่มเด็กเล็กที่จับมือหมุนกันเป็นวงกลม เออร์วินก้มกระซิบข้างหูขอผมเต้นรำ ผมคว้าตัวเขาไปกลางฟลอแทนคำตอบ แหงล่ะ ผมไม่เคยปฏิเสธเขาได้เลยสักครั้ง —ไม่เคยคิดเลยต่างหาก พวกเราโอบกอดกันและกัน เคลื่อนไหวตามจังหวะดนตรี หมุนกายทั่วทุกทิศ เต้นรำไปเรื่อยๆ ไม่สนสายตานับสิบคู่ที่เพ่งมองมาด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด
ผมจ้องตาเขา เขาจ้องตาผม พวกเรากำลังค้นหาตัวตนในดวงตาของอีกฝ่าย
“ชอบไหม?” ผมถาม
“หมายถึงของขวัญวันเกิดหรือนาย?” เขาเลิกคิ้ว
“ทั้งสองอย่าง” ผมขยับใบหน้าให้ใกล้กว่าเดิม
แสงไฟกับเสียงดนตรียิ่งขับให้คนรักของผมมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิม เออร์วินเพียงมองผมนิ่งๆ ค่อยๆเขยิบใบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนจมูกเราแตะกันอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากเอื้อนเอ่ยคำพูดหนึ่งออกมาสั้นๆ “รัก” ดั่งสายฟ้าฟาดสู่พื้นพสุธา ผมจูบเขา พวกเราตกอยู่ในห้วงภวังค์ความลุ่มหลง สิ่งรอบกายไม่สลักสำคัญอีกต่อไป ผมกำลังถูกเขามอมเมาด้วยรสรัก ความรู้สึกอบอุ่นหลอมละลายสู่ก้นบึ้งของหัวใจ มวลหมู่เมฆบนท้องฟ้ากำลังปั่นป่วนอยู่ภายในอก หายใจไม่ออกเหมือนมีดอกไม้หลากพันธุ์ครอบคลุมในปอด
เสียงกระดิ่งยักษ์จากหอคอยนาฬิกาดังขึ้น เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าถึงเที่ยงคืนแล้ว ผมถอนจูบ โอบรอบคอคนรัก กระซิบข้างหูเบาๆและจูบเขาอีกครั้ง “สุขสันต์วันเกิด เออร์วินของฉัน”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in