Find my way เส้นทางของนักเดินทาง หญิงสาว และคุณ

น่าสงสัยว่าเส้นทางแบบไหนที่ทำให้คนจดจำขึ้นใจ 

ใครเป็นคนเสนอเส้นทางให้เรา 

ใครเป็นคนตัดสินว่าเส้นทางเหล่านั้นน่าจดจำ 

แล้ว “คน” ที่จดจำควรเป็น “คนอื่น” หรือ “ตัวเราเอง” 

      แต่ละปีมีนักเดินทางหลายล้านคนที่ออกท่องเที่ยวไปตามพื้นที่ต่าง ๆ ทั่วทุกมุมโลก บางคนอาจเหินเวหาด้วยปีกของนกเหล็ก บางคนอาจล่องไปตามภาคพื้นสมุทรด้วยปลาเหล็ก บ้างก็เดินทางด้วยเพื่อนคู่ใจภาคพื้นดินตั้งแต่หลายล้อจนถึงสอง และหลายคนทีเดียว ที่เดินทางโดยใช้สองขาของเขาก้าวย่างไปทุกที่

      ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด พวกเขาต่างก็มีเส้นทางในใจที่ใฝ่หา แต่ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะเลือกและสามารถเลือกเส้นทางที่ฝันได้หรือไม่ นักเดินทางหลายคนได้เดินทางไปในเส้นทางที่ต้องการซึ่งอาจเป็นการเหินเวหาหรือเดินบนผืนหญ้าก็ได้ แต่บางคนก็ดันทุรังเดินไปในเส้นทางที่ไม่ปรารถนาเพียงเห็นว่าเป็นเส้นทางสายหลักที่ใครต่อใครมองว่าสวยงาม เรียบลื่น และปลอดภัย โดยลืมไปว่าเนื้อแท้ของบางคนกลับชอบเดินเท้าเปล่าตามถนนลูกรัง หรืออาจชอบเหยียบย่ำไปบนผืนหญ้า ท้องน้ำ และเขาสูงชัน     

      ลืมไปว่าความสวยงามของเส้นทางสายหลักที่ทุกคนต่างจดจำอาจไม่น่าจำจดสำหรับเขา

เมื่อเจอเส้นทางขรุขระที่อาจทำให้ล้อยางกระเทือน หรือเท้าเปล่าโดนทิ่มจนเจ็บแสบ นักเดินทางบางคนมุ่งหน้าไปต่อ บางคนชะลอความเร็ว และบางคนถอดใจไปทั้งที่ยังเดินไม่ถึงครึ่งทาง   

      คล้ายว่าลืมความตั้งใจที่ให้ไว้กับตน ลืมไปว่าระหว่างการเดินทาง ไม่ว่าจะเจอช่วงที่ราบเรียบ มีหลุมบ่อ หรือช่วงที่มีเนินเขาก็ล้วนเป็นประสบการณ์อันน่าจดจำทั้งสิ้น

ด้านหน้าคุณคือหญิงสาววัยประมาณยี่สิบห้าปีที่กำลังนั่งเหม่อ คิดสะระตะถึงการตัดสินใจครั้งสำคัญอีกครั้งหนึ่งของชีวิต เส้นผมอ่อนนุ่มของเธอประระเสื้อสีขาวเนื้อบางตัวโปรดที่เธอมักใส่ในวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ กางเกงสีเขียวเข้มช่วยขับให้ผิวของเธอขาวซีด ขณะที่วิวสวนหย่อมนอกหน้าต่างช่วยทำให้เธอสดใสมากกว่าความจริง

      คุณนั่งมองเธอเหม่อมาพักใหญ่ คิดสงสัยว่าในสมองของเธอมีเรื่องยุ่งเหยิงกี่พันเรื่อง เธอจึงใช้เวลาคัดสรรเรื่องที่จะเล่าให้คุณฟังนานกว่าปกติ เมื่อคุณเริ่มมีทีท่าว่าเหนื่อยจะรอด้วยการลุกไปเปิดลำโพงบีแอนด์โอสีเขียวมะกอกและเริ่มเชื่อมสัญญาณบลูทูธเข้ากับโทรศัพท์มือถือ ขณะที่คุณกำลังเลื่อนหาเพลย์ลิสต์โปรดอยู่นั้น เธอจึงเริ่มปริปากเล่าให้คุณฟัง

      “ฉันไม่รู้จะเดินไปทางไหน…” นั่นคือประโยคแรกหลังจากคุณมาพบเธอได้หนึ่งชั่วโมง เธอเล่าต่อว่า เธอเคยคิดว่าเธอมีความสุขกับชีวิต มีความสุขกับเส้นทางที่เธอเลือก ไม่ว่าจะการเรียน หน้าที่การงาน ปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้าง และแม้กระทั่งคนรัก แต่สุดท้าย สิ่งที่คิดว่าสุขและจริงที่สุดกลับเป็นเรื่องทุกข์และโกหกที่สุดในชีวิตมนุษย์คนหนึ่ง

เธอโกหกตัวเองว่ารางวัลเกียรติคุณที่ได้รับประดับฝาบ้านคือสิ่งที่เธอต้องการ

โกหกตัวเองว่าคณะที่เธอเลือกคือความฝันอันสูงสุดในชีวิต

โกหกตัวเองว่าต้องการทำงานในสายการเรียนที่เรียนมา

โกหกว่าถึงเวลาที่เธอต้องกลับไปรับช่วงต่องานที่บ้าน

โกหกตัวเองว่าเธอเกิดมาสมบูรณ์พร้อมทุกอย่าง

โกหกตัวเองว่าการทำงานที่คนอื่นเสนอจะเป็นการชี้วัดว่าเธอเป็นคนดีน่าคบหา

โกหกตัวเองว่าการปฏิเสธคนจะทำให้เธอดูไร้น้ำใจ ซึ่งนั่นทำให้เธอต้องช่วยทุกคนที่ยื่นมือมา

โกหกว่าเป็นคนถ่อมตัวเพราะคิดว่าเป็นสิ่งที่ควรทำเมื่ออยู่ในสังคม จนเธอกดให้ตัวเองรู้สึกไร้ค่า

โกหกตัวเองว่าไม่มีเวลาว่างทำสิ่งที่รัก เพียงเพราะไม่อยากเสียภาพลักษณ์ที่ทุกคนมอบให้

และโกหกตัวเองว่าการเลือกละทิ้งความฝันตั้งแต่เด็กจนโตเพื่อทำตามความคาดหวังของคนรอบตัวคือสิ่งที่ดีน่ายกย่อง เพราะแสดงให้เห็นว่าเธอไม่เห็นแก่ตัวและจะทำให้เธอประสบความสำเร็จ  

ใช่ เธอประสบความสำเร็จในชีวิต แต่ด้านจิตใจ เธอล้มเหลวไม่เป็นท่า คุณแปลกใจที่แม้จะเป็นเพื่อนสนิทกับเธอแต่คุณกลับไม่เคยรู้เรื่องโกหกเหล่านี้ ไม่น่าเชื่อว่า รอยยิ้มละไมและดวงตาเป็นประกายยามเธอพบปะผู้คนจะเป็นการแสดงที่สร้างขึ้นด้วยหยาดน้ำตาและความกดดัน

 ความกดดันว่าภาพลักษณ์คนเก่งของเธอจะสลายไป

 ความกดดันว่าคนอื่นจะมองเธอว่าเป็นคนอย่างไร

 ความกดดันที่สุมให้เธอเป็นคนยึดติดกับความสำเร็จภายนอกจิตใจ

 หลังจากเธอพรั่งพรูถ้อยคำนับไม่ถ้วน คุณเพิ่งตระหนักว่า ทั้งที่ตัวติดกันอย่างปาท่องโก๋ แต่คุณกลับไม่รู้ว่าภายในเธอแตกสลายและกลวงเปล่าแค่ไหน คุณกลายเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่รู้ว่าความสุขที่คุณร่วมยินดี แท้จริงคือความเศร้าอย่างไม่มีวันให้อภัย คุณจึงเสียใจที่ปล่อยให้เธอตกในหลุมความคิดว่าใครจะคิดกับเธออย่างไรจนทำลายความเป็นเธอเพียงนี้

  เธอจ้องมอง ร้องขอทางออกจากคุณ ด้วยดวงตาที่เคยประกายสุกใสเพราะความสุขปลอม ๆ ที่สร้าง แต่เพราะปัญหาครั้งนี้ถูกกดทับมาหลายสิบปี จึงทำให้คุณไม่แน่ใจว่าหากให้คำปรึกษาไปแล้วเธอจะดีขึ้นหรือแย่ลง คุณจึงตัดสินใจกดเพลงที่คิดจะเปิดแต่แรกให้เธอฟัง

My Way - Frank Sinatra[1] ⏪⏸⏩

And now, the end is near

ทันทีที่เพลงบรรเลง เธอก็ทำตาเขียวใส่ เบะปากคล้ายจะร้องไห้อีกครั้ง

And so I face the final curtain

เพราะข้องใจว่าเหตุใดคุณไม่ช่วยคิดหาทางแก้

My friend, I'll say it clear

แต่คุณก็ยืนยันที่จะให้เธอฟังเพลงนี้ให้จบ

I'll state my case, of which I'm certain

ให้เธอฟังและคิดตามไปทีละท่อน ๆ

I've lived a life that's full

ตั้งคำถามว่าแท้จริง ชีวิตที่สุขสมบูรณ์ของเธอเป็นเช่นใด

I've traveled each and every highway

ทุกครั้งที่เธอเล่าด้วยรอยยิ้มว่าได้ทำสิ่งต่าง ๆ มากมาย

But more, much more than this

ทุกครั้งที่เล่าด้วยตาเป็นประกายว่าเธอสุขสำเร็จ

I did it my way

เป็นสิ่งที่ทำเพราะเธอต้องการหรือ “คิด” ว่าผู้อื่นต้องการให้เป็น

Regrets, I've had a few

ท่ามกลางความสำเร็จมากมาย มีครั้งใดบ้างที่เธอไร้ความสุข

But then again, too few to mention

หรือทุกข์ทุกครั้งเพียงไม่เคยเอ่ยให้ใครฟัง แม้กระทั่งคุณ

I did what I had to do 

ทุกครั้งที่ทำ เธอทำเพราะอยากทำหรือเพราะคนอื่นอยากให้ทำ

And saw it through without exemption

ทำเพราะเธอรักหรือเพื่อรักษาภาพลักษณ์ - คุณย้ำ ให้คิดให้ดี

I planned each charted course

ทุกเช้าที่ตื่น ทุกคืนที่นอน

Each careful step along the byway

ทุกก้าวที่ย่าง เธอตระหนักบ้างไหมว่าเป็นก้าวที่เธอตั้งใจ

And more, much more than this

หรือเป็นก้าวที่เห็นว่าใคร ๆ ต่างบอกว่าน่าจดจำ

I did it my way

เธอก้าวด้วยแรงเธอ หรือก้าวด้วยแรงใคร 

เธอยังเป็นเธอ หรือเธอกลายเป็นใคร

Yes, there were times, I'm sure you knew

ช่วงเวลายากลำบากที่เล่าให้ฟัง คุณย้ำ

When I bit off more than I could chew

ช่วงเวลาที่คนอื่นบอกว่าเธอทำอะไรเกินตัว

But through it all, when there was doubt

แต่เธอดึงดัน คุณขอให้สิ่งนั้นเป็นไปตามฝันของเธอจริง ๆ 

I ate it up and spit it out

ขอให้เธอตัดสินใจเลือกเส้นทางที่เธอหวัง

I faced it all and I stood tall

ขอให้เธอหยุดหนีปัญหาเพื่อกลับมาแก้ปัญหาเรื้อรัง

And did it my way

ขอให้เธอได้ทำ ได้เป็น ได้เห็น ในสิ่งที่ใจต้องการ

I've loved, I've laughed and cried

ไม่ว่าผลจากการตัดสินใจนั้น จะทำให้เธอหัวเราะหรือร้องไห้

I've had my fill my share of losing

ไม่ว่าการเลือกครั้งนั้นจะทำให้เธอต้องสูญเสียในสายตาใคร

And now, as tears subside

จงตระหนักว่าอย่างน้อยเธอก็ไม่เสียศูนย์ เมื่อเวลาผ่านไป

I find it all so amusing

เธอจะเข้าใจ จดจำ เก็บสิ่งเหล่านั้นเป็นอีกก้าวสำคัญของเธอ

To think I did all that

คุณขอให้เธอคิด ทุกก้าวที่เธอย่าง ทุกการตัดสินใจ ไม่จำเป็นต้องน่าจดจำสำหรับใคร

And may I say - not in a shy way

เพียงน่าจดจำสำหรับเธอ 

อีกครั้ง คุณขอให้เส้นทางชีวิตหลังจากนี้

Oh no, oh no, not me

เป็นลายเส้นที่เธอขีดเขียน หาใช่ลายเส้นที่คนอื่นเขียนขีด

I did it my way

หาใช่ลายเส้นที่เธอคาดว่าคนอื่นอยากให้เป็น

For what is a man, what has he got

ชีวิตเป็นของเธอ หากเธอไม่เลือกทางเดินที่เธออยากจำจด

If not himself, then he has naught

แต่ด้วยต้องการเป็นคนที่ใคร ๆ ก็จดจำ

To say the things he truly feels

เธออาจใช้ชีวิตอยู่ได้ แต่จะโกหกความรู้สึกได้อีกนานเพียงใด

And not the words of one who kneels

เธออาจใช้ชีวิตอยู่ได้ แต่นั่นคือตัวเธอหรือตัวใคร

The record shows I took the blows

คุณบอกเธอเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ว่าจะดีหรือร้าย

And did it my way

ขอให้เป็นเส้นทางที่เธอต้องการ เส้นทางตามความฝันของเธอ

Yes, it was my way

เส้นทาง ที่เธอเลือกเอง

…

ทันทีที่เพลงจบ เธอมองหน้าคุณคล้ายยังไม่แน่ใจว่าคุณกำลังจะบอกอะไร คุณทำได้เพียงย้ำเนื้อ

เพลงอีกครั้ง ยิ้มให้เธอแล้วแสร้งเดินไปยังหน้ากระจกใสบานใหญ่เพื่อให้เธอใช้เวลาครุ่นคิดกับเพลงที่คุณเปิดให้

            คุณจ้องมองตัวเองในกระจกใสบานนั้น ด้านหน้าคุณคือหญิงสาววัยประมาณยี่สิบห้าปีที่กำลังนั่งเหม่อ คิดสะระตะถึงการตัดสินใจครั้งสำคัญอีกครั้งหนึ่งของชีวิต

[1] คัดมาจากเพลงชื่อ  My Way ของ Frank Sinatra ที่มา: https://genius.com/Frank-sinatra-my-way-lyrics

© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 เผยแพร่เพื่อประโยชน์ทางวิชาการเท่านั้น

ข้อเขียนนี้เป็นส่วนหนึ่งในหนังสือ “เขียนเล่นเป็นเรื่อง” รวมผลงานสร้างสรรค์ของนิสิตภาควิชาภาษาไทย ซึ่งเป็นผลงานลำดับที่ 3 ในหนังสือชุด “วิชญมาลา” รวมผลงานด้านภาษาและวรรณคดีไทย จัดทำโดย ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย   ตีพิมพ์ครั้งแรกเมื่อเดือนกรกฎาคม พ.ศ.2563

อ่านฉบับ E-book ได้ที่ ....

ข้อมูลเกี่ยวกับผู้เขียน:   ฉัตรชนก ชัยวงค์

                                        ศิษย์เก่านิสิตทุนโครงการสู่ความเป็นเลิศด้านภาษาและวรรณคดีไทย 

                                        ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย 

                                        มีความสนใจทางประวัติศาสตร์ วรรณกรรม และวัฒนธรรม 

                                        รักการอ่านทํานองเสนาะและร้องเพลงพอ ๆ กับการขีดเขียน 

                                         แม้ทุกวันนี้จะอ่านหนังสือเล่มน้อยลง หันมาอ่านบทความออนไลน์มากขึ้น 

                                         แต่ยังหลงรักในกลิ่นหนังสือและสัมผัสของกระดาษเสมอ

ภาพประกอบ:                  ชญามญช์ เพิ่มประโยชน์

บรรณาธิการต้นฉบับ:     หัตถกาญจน์ อารีศิลป

กองบรรณาธิการ:            ธัญวรัตม์ วงศ์เรือง  บุษกร บุษปธำรง  วรนุช ขาวเกตุ  

                               ธีรศักดิ์ คงวัฒนานนท์  จุฬารัตน์ กุหลาบ