"ฮยองวอน นั่นน้องนายหรอ" 'จูฮอน' เอ่ยถามเพื่อนสนิทเมื่อเห็นเด็กคนนึงวิ่งเล่นผ่านห้องที่เขานั่งทำงานกับเพื่อนอยู่เป็นประจำ แต่ก็ไม่เคยถามสักที

"อืม ชื่อหนูเอม" ฮยองวอนตอบผ่านๆ ไม่ได้สังเกตเลยว่าจูฮอนกำลังสนใจน้องชายของเขายังไง

และเช่นเดียวกัน ฮยองวอนไม่รู้เลยว่าน้องชายของเขาก็กำลังสนใจเพื่อนของเขายังไง

สองมือเล็กเกาะขอบประตูห้องนอนพี่ชายและโผล่หน้าออกมาเพื่อส่งรอยยิ้มแสนหวานให้เพื่อนพี่ชาย จ้องมองอยู่แบบนั้นจนกว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวและมองกลับมา หนูเอมยิ้มตาหยีเมื่อได้สบกับสายตาดุดัน จูฮอนคิดว่าสายตานั่นคงทำให้เด็กคนนี้กลัวและเลิกมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ได้แล้ว แต่ผิดถนัด หนูเอมไม่ได้มองเลยว่าอีกฝ่ายน่ากลัว เด็กน้อยเอียงคอมอง ก่อนจะวิ่งกระโดดหนีไปพร้อมรอยยิ้ม เหมือนกระต่ายน้อยที่รอเจ้าของมาจับใส่กรง

วันถัดมา

"ไปห้องน้ำแปป" จูฮอนวางโมเดลที่ตัดมาตั้งแต่เมื่อคืน

บ้านของฮยองวอนเป็นบ้านสองชั้น ชั้นล่างเป็นห้องอาหาร ห้องรับแขก แล้วก็ห้องนอนของพวกคนรับใช้ ส่วนชั้นบนเป็นห้องของสองพี่น้อง

จูฮอนเดินไปทางห้องน้ำที่อยู่เยื้องกับอีกห้องที่เป็นห้องนอน มองเข้าไปในห้องนอนที่ประตูปิดไม่สนิท เห็นหนูเอมกำลังระบายสีบางอย่างอยู่ มือข้างนึงจับสีเทียนและแขนอีกข้างก็กอดตุ๊กตากระต่ายสีขาวหม่นคล้ายกับว่าไม่ได้ซักมานาน ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน หนูเอมก็เงยหน้าขึ้นมา เผยรอยยิ้มน่ารักให้จูฮอนและขยับปากพูด

'พี่จูฮอน' 

จูฮอนอ่านปากคนตัวเล็กที่ขยับปากเรียกชื่อเขา สายตาเชิญชวนนั่นทำให้จูฮอนลืมจุดประสงค์ของการมา สองมือดันประตูไม้ที่ถูกออกแบบมาอย่างดี สองขาก้าวเข้าไปในห้องที่ถูกตกแต่งด้วยสิ่งของน่ารักเต็มไปหมด ตุ๊กตาหลายสิบตัววางเรียงกันอยู่บนเตียงนอน

ทุกอย่างถูกตกแต่งด้วยสีขาว จูฮอนมองไปรอบๆห้อง เขาคิดว่าบางทีตอนนี้อาจจะกำลังอยู่ในหนังการ์ตูน หรือไม่ก็หนังแฟนตาซีสักเรื่อง

"พี่จูฮอนอยากดูหนูเอมระบายสีหรอ" จูฮอนหันกลับมาสนใจเด็กตัวเล็ก

"อืม" เขากำลังโกหก เขาไม่ได้อยากดูเด็กคนนี้ระบายสีหรอก มีโมเดลอีกเป็นตั้งที่ต้องตัด ทำไมเขาต้องมาเสียเวลาอยู่ที่นี่ด้วย แต่มันเข้ามาแล้วไง

"งั้นพี่จูฮอนนั่งสิ" หนูเอมขยับซ้ายเพื่อแบ่งที่ให้คนตัวใหญ่นั่งข้างๆ

"..." จูฮอนทำตามอย่างว่าง่าย บนโต๊ะมีสีไม้และสีเทียนวางกระจัดกระจาย และมีสมุดระบายสีเด็กสองสามเล่ม

"พี่จูฮอนอยากระบายมั้ย หนูเอมว่าพี่จูฮอนต้องระบายสวยมากแน่ๆเลย" จูฮอนมองหนูเอมที่เอียงคอมาถาม

เด็กคนนี้.. กำลังอ่อยเขาอยู่หรอ

จูฮอนคงคิดแบบนั้นแน่ๆ ถ้าเด็กคนนี้โตกว่านี้อีกหน่อย แต่หนูเอมดูเด็ก คงยังไม่รู้จักเรื่องพวกนั้นหรอก

"เอาสิ" จูฮอนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนใจอ่อนตั้งแต่เมื่อไหร่

หนูเอมยิ้มกว้าง ขยับตัวเข้ามาใกล้จูฮอนมากขึ้น ส่งสีเทียนในมือให้จูฮอนก่อนจะขยับกายขึ้นไปนั่งทับตักหนา

"หนูเอม?" จูฮอนนิ่ง เมื่ออยู่ๆหนูเอมก็ขึ้นมานั่งบนตักของเขา

"หนูเอมชอบนั่งตักพี่ฮยองวอน หนูเอมนั่งตักพี่จูฮอน ได้มั้ย.." 

จูฮอนกลืนน้ำลายหนืดลงคอ เขากับหนูเอมอยู่ใกล้กันมาก แถมหนูเอมยังเงยหน้ามาถามเขาแบบนี้อีก ถ้าเขาก้มหน้าลงอีกนิด มีหวังได้จูบกันไปแล้ว

"ได้ ได้สิ.."

"พี่จูฮอนใจดี หนูเอมชอบพี่จูฮอนจัง" เสียงใสเอ่ยสองตามองกระดาษเมื่อเขาเริ่มลงสี

จูฮอนตั้งใจว่าจะรีบทำรีบกลับ เพราะงานของเขาก็รออยู่เช่นกัน แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นงานยาก ถ้าขืนหนูเอมยังบดก้นงอนเบียดเป้าเขาอยู่แบบนี้

จูฮอนมีสะโพกหนา ถ้าเทียบกับสะโพกเล็กที่กำลังเสียดสีไปมากับของเขาตอนนี้ จูฮอนปลายตาก้มลงมองหนูเอมที่ยังสนใจการระบายสี

ไล่ตั้งแต่แก้มใส ลำคอระหง ลงไปยังหัวไหล่มน หนูเอมผิวขาวราวกับน้ำนม ผิวเนียนเหมือนกับไม่เคยถูกแดดถูกลม แถมชุดลูกไม้ยังดูน่ารักเหมาะกับหนูเอม ทั้งๆที่เจ้าตัวเป็นเด็กผู้ชาย ทว่าหนูเอมกลับดูน่ารัก น่าทะนุถนอมกว่าเด็กผู้หญิงบางคนเสียอีก

"พี่จูฮอนระบายสวยจริงๆด้วย" หนูเอมเงยหน้ามาพูด แล้วก็พบว่าพี่จูฮอนมองตนอยู่ก่อนแล้ว

"หนูเอม"

"พี่จูฮอนมองหนูเอมทำไม" จูฮอนกะว่าจะกลับแล้วแต่หนูเอมก็สวนขึ้นมาก่อน

"ก็มองเฉยๆ พี่กลับไปทำงานก่อนนะ" จูฮอนไม่รู้จะตอบอะไร

"หนูเอมอยากเล่นกับพี่จูฮอนอยู่เลย" หนูเอมทำหน้างอ อมลมไว้ในปากพอน่ารัก

"ถ้างานเสร็จแล้วพี่จะมาเล่นด้วยใหม่"

"จริงๆนะ หนูเอมจะรอพี่จูฮอน" จูฮอนพยักหน้าและเดินออกห้องไปด้วยความสับสนบางอย่าง

"ฮยองวอน น้องนายเรียนอยู่ป.อะไรแล้ว" จูฮอนถามสิ่งที่ค้างคาในใจที่สุดออกไป

"ป.หก ทำไมวะ" ฮยองวอนถาม

"เปล่า" 

ปอหกเองหรอ ขนาดตัวก็ใช่อยู่หรอก แต่..

ไม่หรอก จูฮอนคงคิดมากไป

"แล้วหนูเอมใส่ชุดแบบนั้นตลอดเลยหรอ" อีกแล้ว ฮยองวอนต้องสงสัยแน่ๆขืนจูฮอนถามเรื่องน้องชายของเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คำถามสุดท้ายแล้ว

เพราะถ้างานนี้จบ จูฮอนคงไม่ได้มาบ้านฮยองวอนอีกนานโข

"อือ แม่อยากได้ลูกผู้หญิง ตอนแม่อยู่เลยชอบจับหนูเอมแต่งตัว แต่พอหนูเอมใส่แล้วก็น่ารักจริงๆนั่นแหละ" เพราะแบบนี้นี่เอง อย่างน้อยจูฮอนก็ไม่ได้โง่เกินกว่าที่จะมองไม่ออกว่านั่นคือชุดของเด็กผู้หญิง

แต่หนูเอมก็ดูเหมาะกับชุดลายลูกไม้แบบนั้นจริงๆนั่นแหละ

23:10 p.m.

เวลาใกล้จะหมดไปอีกวัน โมเดลเสร็จไปเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็น ตอนนี้ฮยองวอนหลับไปแล้ว สลับกันเพราะจูฮอนหลับไปก่อนหน้านั้นแล้ว

'คิก' 

จูฮอนมองตามเสียงหัวเราะ และพบว่ามันเป็นเสียงของหนูเอม เด็กน้อยที่โผล่มาแค่หัวและชายกระโปรงสีขาวบาง

เปลี่ยนชุดแล้วหรอ คงเพราะอาบน้ำแล้ว..

กระโปรงสินะ

จูฮอนมองเด็กน้อยที่ยิ้มใสซื่อมาให้ ในใจก็นึกไปถึงตอนที่โดนหนูเอมบดเบียดกับเป้าของเขา เชื่อเถอะว่าถ้าตอนนั้นทำได้ จูฮอนจะสวนสะโพกรับกับก้นงอนนั่นไปสักที และถ้าเขาไม่ออกมาไวกว่านั้น บางทีเขาอาจจะ 'เสร็จ' เพราะหนูเอมแน่ๆ

"หนูเอมรอพี่จูฮอนมาเล่นกับหนูเอมอยู่นะ" ร่างเล็กทวงสัญญาที่ให้ไว้

'ถ้างานเสร็จแล้วพี่จะมาเล่นด้วยใหม่'

ตอนนี้งานยังไม่เสร็จเลยนะหนูเอม

แต่มันใกล้เสร็จแล้วแหละ

จูฮอนตัดสินใจวางงานเพื่อที่จะไปเล่นกับหนูเอม บางทีอาจจะแค่ระบายสีหรือเล่นตุ๊กตา มันคงไม่นานเท่าไหร่

จูฮอนหยุดอยู่ตรงหน้าประตูที่หนูเอมชอบมายืนส่งยิ้มให้เขา หนูเอมวิ่งหนีหายไปในห้องนอนของตัวเอง

เจอกับเศษกระดาษใบหนึ่งตรงทางเดิน มีข้อความเขียนไว้ด้วยลายมือเด็กๆว่า

'please'

ก่อนที่จูฮอนจะตั้งคำถามว่าหนูเอมกำลังจะเล่นอะไรคือเด็กประถมสามารถเขียนคำศัพท์พวกนี้ได้แล้วหรอ

กระดาษใบที่สอง หน้าห้องของหนูเอม

'come'

กระดาษใบที่สาม ปลายเตียงของหนูเอม

'inside'

ก่อนที่จูฮอนจะได้ทำอะไร เพราะยังไม่รู้ว่าหนูเอมหายไปไหน จู่ๆไฟในห้องก็ดับพรึบ เหลือเพียงแสงจันทร์จากหน้าต่างตรงหัวเตียง ที่พอจะช่วยให้เห็นอะไรอยู่บ้าง

"หนูเอม?"

"บิงโก.."

ผลั่ก!

ร่างของจูฮอนล้มลงไปบนเตียง ตามด้วยหนูเอมที่คลานมานั่งข้างๆ

"พี่จูฮอนอยากเล่นกับหนูเอมมั้ย" 

เล่นสิ ที่เขามาก็เพื่อเล่นกับหนูเอม

"อืม" จูฮอนตอบรับในลำคอ ถึงจะไม่เข้าใจว่าเล่นที่ว่าคือเล่นอะไร แต่แบบนี้มันก็น่าตื่นเต้นดี(?)

"พี่จูฮอนใจดีอีกแล้ว ยอมเล่นกับหนูเอมด้วย"

"พี่อยากรู้ว่าเราจะเล่นอะไรกัน" 

"พี่จูฮอนหาคำศัพท์เจอสามคำแล้วใช่มั้ย" หนูเอมนั่งมองคนที่นอนอยู่ตาแป๋ว พี่จูฮอนเป็นคนแรกเลยที่หนูเอมเจอแล้วรู้สึกอยากเป็นเจ้าของ(?)

เด็กปอหกไม่ควรมีความคิดแบบนี้ แต่หนูเอมชอบพี่จูฮอน..

รู้สึกอยากยิ้มให้พี่จูฮอนคนเดียว แล้วก็อยากให้พี่จูฮอนมองแค่หนูเอม

หนูเอมต้องทำวิธีไหนบ้าง..?

"อืม"

"ยังเหลืออีกหนึ่งคำที่พี่จูฮอนยังหาไม่เจอ"

ว่าจบหนูเอมก็ขยับกายขึ้นมาอยู่บนร่างหนา ร่างที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวเองถึงสองเท่า

ขาอ่อนด้านในของเด็กน้อยเสียดสีกับเนื้อกางเกง ก้นงอนทิ้งน้ำหนักลงตรงกลางลำตัวของจูฮอน ร่างบางในชุดกระโปรงค่อยๆเอนกายลงไปขนาบราบกับตัวของพี่จูฮอน

"มันอยู่บนตัวหนูเอมเอง"

จูฮอนโตพอที่จะรู้จักหักห้ามใจ แต่ตอนนี้มันพังแล้ว หนูเอมพังความอดทนของจูฮอนลงจนไม่เหลือชิ้นดี

"หนูเอมแน่ใจนะคะ.. ว่ายังอยากให้พี่เล่นด้วย" คำถามแผ่วเบากระซิบอยู่ข้างๆหูคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังแน่นิ่งไป เพราะมือหนาจากที่วางอยู่บนเตียงตอนนี้ย้ายที่มานวดคลึงก้นงอนแสนนุ่มไปมา

"อะ อืม.. หนะ หนูเอมแน่ใจ.." ตลกดีที่หนูเอมเป็นคนเริ่มแต่ตอนนี้กลับซุกหน้าลงกับบ่ากว้าง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามาสบตา

"พี่จูฮอนเริ่มหาเลยได้มั้ย" 

"อะ อืม"

"งั้นขอเริ่มหาที่หน้าหนูเอมก่อนได้มั้ย" จูฮอนประคองใบหน้าน้อย ส่งสายตาสอดส่องไปทั่วใบหน้าที่แดงก่ำเพราะความเขิน

 

(สามารถอ่านต่อได้เลยค่ะ หากไม่ต้องการอ่านส่วนคัท)

หนูเอมหมดแรง ไม่มีแรงแม้แต่จะกอดตอบเขา

จูฮอนสอดแขนไปใต้หลังบาง ประคองอุ้มขึ้นมาให้หนูเอมอยู่ในท่านั่ง ขณะที่ร่างกายยังเชื่อมกันอยู่

"อื้อ พี่จูฮอน.." หนูเอมงอแงเหมือนอยากจะพักเต็มที

"หนูเอมรู้มั้ยว่าไปทำแบบนี้กับใครไม่ได้แล้วนะ" จูฮอนบอกเมื่อใบหน้าเล็กซบลงบนไหล่เปลือยของตน ความเหนื่อยล้าบ่งบอกออกมาทางสีหน้าของเด็กน้อย หมดฤทธิ์เด็กขี้เล่นไปจนหมด

"อือ ทำไม.."

"เพราะหนูเอมเป็นของพี่แล้ว"

".."

 

"พี่เป็นเจ้าของหนูเอม เหมือนที่หนูเอมเป็นเจ้าของตุ๊กตาพวกนี้ไง"

จูฮอนขยับตัวมาพิงหัวเตียงโดยที่มีหนูเอมนั่งคร่อมอยู่กลางกาย

"พี่จูฮอน หนูเอมง่วง.." น้ำเสียงงัวเงีย งอแงเหมือนจะบอกให้จูฮอนปล่อยให้หนูเอมนอนพักได้แล้ว

"งั้นนอนเลย ถ้าหลับแล้วพี่จะห่มผ้าให้หนูเอมเอง ตอนนี้ขอกอดก่อนนะครับ" จูฮอนกระชับร่างนิ่มให้จมลงกับอกเขามากขึ้น 

"อื้อ" หนูเอมขยับตัวยุกยิก ทำให้จูฮอนต้องกอดแน่นขึ้นเพื่อไม่ให้เจ้าตัวขยับไปมากกว่านี้

"หนูเอมห้ามขยับรู้มั้ย ยิ่งหนูเอมขยับ พี่ยิ่งรู้สึกนะ" จูฮอนปลายตาลงไปมองหนูเอมที่หลับตาพริ้ม ขนตายาวงอนมีน้ำตาเกาะพราวอยู่ หนูเอมสวย..

หนูเอมของพี่จูฮอนสวยจริงๆ

"หนูเอมชอบพี่จูฮอน.." หนูเอมละเมอพูด จริงๆเลยเด็กคนนี้ หลับไปทั้งๆที่ยังกลืนกินร่างกายเขาอยู่แบบนี้ได้ยังไงกัน มีแต่เขาคนเดียวหรอที่รู้สึกว่ายังไม่พอ..

"ขอพี่อยู่ในตัวหนูเอมสักพักนะ" คนตัวใหญ่กระซิบบอก เมื่อนึกถึงว่าเมื่อกี้เพิ่งผ่านอะไรมาก็ยิ่งตื่นตัว เสียงครางไม่ประสีประสาของหนูเอมเป็นเครื่องกระตุ้นเขาชั้นดี

จูฮอนจูบลงบนกลีบปากแผ่วเบาเพื่อไม่ให้หนูเอมตื่น ให้ตายเถอะ หนูเอมหวานไปทั้งตัวแบบนี้ได้ยังไงกัน จูฮอนไม่ใช่คนชอบของหวานแต่ดูเหมือนหนูเอมจะเป็นข้อยกเว้นตั้งแต่นี้ไป

จูฮอนคงเสพติดของหวานนี้ไปอีกนาน ตราบใดที่หนูเอมยังหวานแบบนี้ จูฮอนไม่มีทางปล่อยให้ใครได้มาลิ้มรสทับรอยเขาอีกแน่

เมื่อผ่านมาได้สักระยะและแน่ใจว่าร่างกายของเขาสงบแล้ว จึงค่อยๆยกหนูเอมขึ้น ถอนกายออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ทั้งที่ในใจอยากจะกระแทกเข้าไปอีกสักครั้งสองครั้ง แต่ก็ทำได้เพียงจัดท่าทางหนูเอมให้อยู่ในท่านอนที่สบายที่สุด หยิบตุ๊กตามาไว้ข้างกายเล็ก สอดส่องหากางเกงในหนูเอมบนพื้นห้อง

จูฮอนกำข้อเท้าเล็กให้สวมกางเกงในให้หนูเอม เมื่อเลื่อนไปถึงเข่าก็หยุดอีก จูฮอนเห็นของเหลวสีขาวขุ่นมันปริ่มออกมาจากช่องทางสีสวย จูฮอนมองก่อนจะยกยิ้ม ไม่ทำความสะอาดเพราะอยากให้หนูเอมตื่นมาแล้วจำสัมผัสของเขาได้จริงๆ จูฮอนสวมกางเกงในให้หนูเอมจนเสร็จ

เลื่อนกายขึ้นไปงับจมูกเล็กอีกรอบ เลื่อนกระโปรงที่ถูกถกขึ้นลงมาผ่านเอวเล็ก ก่อนที่จะเลื่อนลงมาสุด สองตาคมก็สะดุดกับคำบางคำที่ถูกเขียนอยู่บนขอบกางเกงในด้านขวาอย่างหมิ่นแหม่

คำศัพท์คำสุดท้าย บนตัวหนูเอม

'me'

จูฮอนอมยิ้ม หนูเอมของเขาขี้เล่นจริงๆ จากที่คิดว่าอาจจะไม่ได้มาบ้านนี้บ่อยๆ ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนใจแล้ว

"ฝันดีนะครับหนูเอมของพี่จูฮอน"

END

ส่งฟีดแบ็ค ติ&ชม ได้ที่ #บันทึกจูเอ็ม ในทวิตค่ะ 

ฉากCUTเข้ามาขอในทวิตเราได้เลยนะคะ เมนชั่นหรือDMมาก็ได้ค่ะ