2

' เเต่ทุกเรื่องราวนำเรามาเจอกัน'

          มนุษย์เรานั้นช่างตัวเล็กจิ๋ว เราอ่อนแอ ไร้พลัง เป็นเหมือนทารกในครรภ์มารดา เราใช้ชีวิต กินดื่มนอนหลับ ตื่นขึ้นอีกครั้งในเช้าที่นาฬิกาปลุกทำงาน ในมหานครลอนดอน เชื่อมั่นว่านั่นเป็นโลกที่เราอยู่ แต่แท้จริงเเล้วอีกฟากของมุมโลกยังมีความสวยงามรอเราอยู่ มากกว่าที่จะเห็นภาพของมันผ่านมือถือ เราควรไปเห็นมันด้วยตา

          แต่ก็เป็นในกรณีที่เรามีเงินพอจะเที่ยวรอบโลก อย่างน้อยผมก็อยากพาเอ็ดการ์และไบรตันไปให้เห็นนะ พวกเขาควรจะได้รู้ว่าเราชาวมนุษย์โลกเก่งกาจขนาดไหน ขอขอบคุณมนุษย์โครมันยองที่ริเริ่มก่อไฟ (หรือเปล่า ไม่แน่ใจ ผมไม่ได้เรียนประวัติศาสตร์มานานโข)

          ผมพรูลมหายใจคลอนไปมาขณะพยักหน้ารับคำกล่าวนั้นเเละเฝ้ามองคุณย้ายร่างลงสู่ใต้น้ำ ระบอกพลิ้วไหวสะบัดช่างดูน่ารัก คุณเหมือนมังกร ผมลงความเห็นในท้ายที่สุด และเมื่อผมกำลังจะจัดการตัวเองย้ายลงไปในน้ำบ้าง คุณก็พูดประโยคที่ทำให้ผมไม่อาจละสายตาไปจากคุณได้ 

          มันไม่ใช่เพราะเรื่องน่าตกใจอย่างการที่เราคัดสรรความทรงจำไม่ได้ ตลอดยี่สิบกว่าปีของการมีชีวิต ผมมีทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เเละน้ำตาในความทรงจำ รสชาติหวานหอมของซูเฟล มันฝรั่งทอดไหม้ๆในกะทะที่บ้านกับอกาธา ควันบุหรี่และรสชาติเค็มปะแล่มของน้ำตา 

          มันคงเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะส่งต่อแต่เสียงดนตรีและเทพนิยายฝันหวานให้ ทุกคนล้วนโตขึ้น อย่างน้อยในหน้าอัตชีวะประวัติหนึ่งเราต่างต้องมีเรื่องเคล้าน้ำตาให้เติบโต

          และมันอาจจะเศร้า แต่ผมหวังว่าไบรตันจะเรียนรู้จากมัน จากเศษซากความรักและอารยธรรมความสุขที่แตกหัก ให้เขาเติบโตขึ้น

          ในเส้นทางความทรงจำอันหลากหลายรวมถึงเส้นทางชีวิตที่แตกต่าง ผมและคุณเราพบเจอกันตรงจุดตัดหนึ่ง ผมดีใจที่เราไม่ใช่เส้นขนาน ดีใจที่เราตัดกัน และดีใจที่ในตอนนี้เส้นตรงของเราไม่ได้ตัดกันเพียงจุดเดียวเเต่นาบทับไปกัน

          ก้อนหินแทนความทรงจำในชีวิตเป็นสิ่งก่อสร้างทางเดินของการเป็นตัวเรา ผมและคุณเริ่มต้นกันคนละจุด มีต่างความทรงจำหล่อเลี้ยง ก่อร่างสร้างถนนหนทางจนในวันหนึ่งก้อนหินที่เราใช้นั้นมาจากสถานที่เดียวกัน เวลาเดียวกัน การมีตัวตนในความคิด ความรักของกันและกัน บรรจบกันเป็นส่วนของเส้นตรงที่ลากต่อไปเป็นเส้นรังสี

          ถ้าหากว่าในวันหนึ่งก้อนหินของผมเรียงตัวแปลกไป ผมตัดสินใจกลับไปอยู่สกอตแลนด์ หรือผมไม่เลือกจะทักเขาในวันนั้น บางทีเราคงไม่อยู่ที่นี่ ในป่าเขาลำเนาไพรร้างผู้คน ไม่มีคุณและอ้อมกอดอุ่นยามเช้า ไม่มีไบรตันในท้อง ไม่ได้เรียกคุณด้วยเสียงของผมที่แฝงความรักใคร่ ไม่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะพวกนี้ในความทรงจำ ในจินตนาการ ในความคะนึงหา

          คุณพูดถูก

          มันทำให้เราเจอกัน