1 

          ในช่วงระยะเวลาหนึ่งคนเราต่างก็ต้องมีสิ่งยึดติดและที่พึ่งพิง ผมไม่ได้สูบเพราะเสพติดมัน แต่คงเป็นเพราะในช่วงเวลาที่เคว้งคว้าง ควันสีเทาที่ลอยวนสู่มวลอากาศนั้นคงเป็นหนึ่งในการปลอบประโลมชั้นดี 

          เหมือนตอนที่เรายังอยู่ไฮสคูล ผมกับน้องในห้องนอนของพ่อ บุหรี่มวนสุดท้ายในลิ้นชักที่พ่อเหลือไว้ให้และอกาธาที่บอกกับผมว่าหล่อนคิดถึงเขา

          เราก็แค่เด็ก อายุน้อย ขาดความยับยั้งชั่งใจ และเราไม่พร้อมที่จะเรียนรู้ถึงการจากไปของใครคนหนึ่งแบบไม่มีวันกลับเพื่อคะนึงหา — ผมจุดไฟแช็ก อกาธาเอาบุหรี่มารน กรุ่นกริ่นควันที่ลอยขโมง กักเก็บตัวตนของใครคนหนึ่งเอาไว้ในห้องนี้ เทพนิยายรสขนมหวานที่จบลงด้วยกลิ่นขมปร่าประจำตัวของพ่อในห้องนอนสีทะมึน

          มันแสบคอ เหม็น ไม่ชอบ ร้อนและแผดเผาเรา แต่มันดึงความทรงจำในครั้งนั้นให้กลับมาอย่างง่ายดาย เสื้อยืดสีขาวของพ่อ อ้อมกอดอุ่นๆหรือแม้กระทั่งอ้อมแขนที่พาเราหมุนรอบ สานฝันเราเป็นนักบินอวกาศตัวน้อยในห้วงอวกาศการผจญภัยที่มีชื่อว่าสวนหลังบ้าน

          ผมคิดถึงพ่อ และทุกครั้งที่คิดถึงเขา

          ไฟแช็กจะถูกจุดขึ้นอีกครั้ง

          ปล่อยให้ควันสีเทาลอยวนในบรรยากาศ เหมือนควันของเทียนวันเกิด จุดเพื่อเฉลิมฉลอง

          — แด่ใครคนหนึ่งที่จากไปและไม่มีวันกลับมา